Farmakoterapia przewlekłej niewydolności serca w oparciu o dowody Evidence Based Medicine

Niewydolność serca jest zespołem objawów klinicznych, rozwijającym się w przebiegu większości chorób układu krążenia. W Europie na niewydolność serca cierpi wg różnych szacunków od 6,5 do 10 mln ludzi. Biorąc pod uwagę dużą liczbę pacjentów oraz niekorzystne rokowanie (5-letnie przeżycie: 25–28 proc.), niewydolność serca (NS) stanowi obecnie poważny problem kliniczny. W ciągu ostatnich lat przeprowadzono wiele badań na dużych populacjach chorych z NS. Ich wyniki istotnie wzbogaciły wiedzę na temat etiopatologii i postępowania w NS oraz stały się podstawą zaleceń opracowanych przez towarzystwa kardiologiczne.


Diagnostyka niewydolności serca

Pacjenci leczeni z powodu NS stanowią jedynie wierzchołek góry lodowej w całej populacji chorych z tym zespołem objawów. Uważa się, że NS w wielu przypadkach pozostaje nierozpoznana. Część z chorych w ogóle nie zgłasza się do lekarza, ale u wielu NS nie jest rozpoznawana z powodu braku objawów klinicznych. Są to pacjenci z tzw. bezobjawową dysfunkcją lewej komory, czyli chorzy zaliczani do I klasy hemodynamicznej wg Nowojorskiego Towarzystwa Kardiologicznego (New York Heart Association – NYHA) [1]. Uwzględnienie jedynie kryteriów opracowanych na podstawie badań populacji Framingham (tab. 1.) może w wielu przypadkach nie wystarczyć do rozpoznania NS, zwłaszcza w I klasie NYHA. Wyniki ostatnich badań wskazują na celowość wzbogacenia diagnostyki o wykonanie oznaczenia stężenia tzw. peptydów natriuretycznych w surowicy. Najczęściej określa się stężenia mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP) i jego prekursorów oraz N-koń-
cowego peptydu natriuretycznego (NT-BNP). Oznaczenia te wykazują szczególną przydatność dla wykluczenia NS, ponieważ udowodniono dużą wartość prognostyczną wyniku ujemnego. BNP może też być ważnym parametrem rokowniczym, wykazano bowiem znacznie wyższą śmiertelność pacjentów z NS i wysokim stężeniem BNP w surowicy [2].
Z badań dodatkowych, zalecanych do wykonania w diagnostyce NS (tab. 2.), bardzo ważną rolę odgrywa badanie echokardiograficzne. Należy podkreślić, że prawidłowy wynik USG serca praktycznie wyklucza obecność NS. Wprowadzenie echokardiografii umożliwiło też rozpoznanie bezobjawowej dysfunkcji lewej komory.
Po postawieniu rozpoznania należy wdrożyć leczenie NS. Zaleca się stosowanie poszczególnych grup leków zależnie od zaawansowania procesu chorobowego. Schematycznie zasady farmakoterapii...


View full text...