Człowiek wykonuje wiele czynności prostych i skomplikowanych, służących różnym celom, indywidualnym i społecznym. Każdy cel inicjują jakieś motywy, każdy czyn pociąga za sobą określone konsekwencje. Czynności te powinny zatem zgodnie z definicjami pojęć moralności i etyki podlegać ocenie, szczególnie wtedy, kiedy dotyczą działań podjętych wobec innego człowieka. W tym wypadku działania te dotyczą ingerencji w zdrowie i życie, które w zaufaniu powierzył lekarzowi chory, a ten z kolei zgodnie z najlepszą swoją wiedzą pragnie o nie zadbać, wykorzystując obowiązujące kanony i zasady medycyny opartej na dowodach.
Przyjmując nawet za pewnik rzetelność i prostolinijność każdego człowieka, filozofowie i socjolodzy dowodzą, że kontrola jego działalności pomimo tego powinna podlegać obiektywnej ocenie, aby posiąść wiedzę na temat poziomu jakości wytwarzanych dóbr, procesu leczniczego, czy też poziomu życia publicznego.
Jakość udzielanych świadczeń zdrowotnych w polskich oddziałach anestezjologii i intensywnej terapii jak dotychczas nie została objęta obiektywnym narzędziem oceny. Z drugiej strony kilka naukowych publikacji o zasięgu światowym jakość tę oceniło raczej kiepsko, co wzbudziło w naszym środowisku nie tylko zainteresowanie i refleksje, lecz również niepokój, a czasami wzburzenie.
Postanowiłem zatem, będąc jeszcze przez kilka miesięcy Prezesem Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii zainaugurować dyskusję na temat metod, które umożliwią nam ocenę jakości procesu leczniczego wobec krytycznie chorych leczonych przez nas na stanowiskach intensywnej terapii w OAiIT. Ufam, że zaproszeni światowej klasy eksperci w tej dziedzinie, tacy jak Hans Flaatten z Norwegii, Matti Reinikainen z Finlandi, w przystępny sposób wprowadzą nasze środowisko w obszar, który jak dotychczas zaniedbaliśmy nieco sami, a instytucje państwa powołane do realizacji takich zadań, bez nas samych nie zdołają uporać się z tym zadaniem, gdyż wymaga ono fachowej wiedzy i potencjału intelektualnego. Treści zawarte w programie ramowym konferencji dedykowane są dla lekarzy kierujących oddziałami anestezjologii i intensywnej terapii, członków nadzoru krajowego, nauczycieli akademickich, zarządzających ochroną zdrowia i szpitalami, zasobów kadrowych NFZ, liderów medycznych Centrum Monitorowania Jakości, prawników, etyków, filozofów, ale przede wszystkim i chciałbym to podkreślić z całą mocą nas wszystkich „szarych” anestezjologów – specjalistów i lekarzy szkolących się w anestezjologii i intensywnej terapii.
Inicjatywy wynikające z myśli uniwersyteckiej, która zwykle wolna jest od bieżącej koniunktury, bywają z natury rzeczy, jak dowodzi ich wielosetletnia tradycja, pozbawione taniego populizmu, a skutki ich wdrażania służą podmiotowi, którym zawsze powinien być człowiek. W przypadku naszej konferencji podmiotem jest chory leczony na stanowisku intensywnej terapii w polskim OAiIT.
Z tego powodu zapraszam do licznego udziału w naszej pierwszej, można powiedzieć, że dziewiczej, również w wymiarze ogólnopolskim, konferencji zatytułowanej „Intensywna terapia – jak, kiedy, dlaczego i kogo leczymy?”, która odbędzie się w dniach 22- 23 maja 2020 roku w Poznaniu, mieście o ponad tysiącletniej historii.
W imieniu Komitetu Naukowego
prof. dr hab. n. med. Krzysztof Kusza