Charakterystyka autoimmunologicznego zapalenia wątroby w populacji dziecięcej
Autor: Andrzej Kordas
Data: 16.11.2015
Źródło: Incidence and Characteristics of Autoimmune Hepatitis; Carolina Jiménez-Rivera et al.; Pediatrics; November 2015, VOLUME 136 / ISSUE 5
Autoimmunologiczne zapalenie wątroby należy do postępujących, zapalnych schorzeń wątroby. Częstość występowania oraz charakterystyka tego schorzenia w populacji dziecięcej nie zostały dotychczas szczegółowo opisane. Carolina Jiménez-Rivera i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu poszerzenie wiedzy na ten temat. Wyniki opublikowano na łamach czasopisma Pediatrics.
Ogółem badaniem objęto 159 dzieci z rozpoznanym autoimmunologicznym zapaleniem wątroby, spośród czego 60.3% stanowiły dziewczynki, a u 13.2% pacjentów rozpoznano typ 2 schorzenia. Roczną zachorowalność na autoimmunologiczne zapalenie wątroby oszacowano na 0.23 / 100000 dzieci.
Średnia wieku pacjentów, u których rozpoznano autoimmunologiczne zapalenie wątroby typu 1 wyniosła 12 lat, natomiast pacjentów z rozpoznanym autoimmunologicznym zapaleniem wątroby – 10 lat (P = .03). Najczęstszymi objawami zgłaszanymi przez pacjentów były: zmęczenie (58%), żółtaczka (54%) oraz ból brzucha (49%). Wykazano ponadto, iż pacjenci z marskością wątroby mieli niższe stężenie albumin (33 vs 38 g/L; P = .03), płytek krwi (187 000 vs 249 000; P <.001) oraz wyższe wartości wskaźnika INR (1.4 vs 1.2; P <.001), w porównaniu z pacjentami wolnymi od tego schorzenia.
Jako wstępne leczenie autoimmunologicznego zapalenia wątroby stosowano najczęściej: glikokortykosteroidy (80%), azatioprynę (32%) oraz cyklosporynę (13%). Po rocznej terapii całkowitą odpowiedź na wdrożone leczenie odnotowano w 90% przypadków, podczas gdy częściową odpowiedź – w 3% przypadków. Średni czas obserwacji pacjentów wyniósł 4 lata. W tym czasie 9 pacjentów poddano przeszczepieniu wątroby, natomiast 4 pacjentów zmarło.
Reasumując, autorzy badania wykazali, iż autoimmunologiczne zapalenie wątroby należy do rzadkich schorzeń wieku dziecięcego, przy czym typ 1 choroby występuje 5.5-krotnie częściej w porównaniu z typem 2. W znacznym odsetku przypadków zastosowane leczenie pozwala na uzyskanie pełnej remisji choroby.
Średnia wieku pacjentów, u których rozpoznano autoimmunologiczne zapalenie wątroby typu 1 wyniosła 12 lat, natomiast pacjentów z rozpoznanym autoimmunologicznym zapaleniem wątroby – 10 lat (P = .03). Najczęstszymi objawami zgłaszanymi przez pacjentów były: zmęczenie (58%), żółtaczka (54%) oraz ból brzucha (49%). Wykazano ponadto, iż pacjenci z marskością wątroby mieli niższe stężenie albumin (33 vs 38 g/L; P = .03), płytek krwi (187 000 vs 249 000; P <.001) oraz wyższe wartości wskaźnika INR (1.4 vs 1.2; P <.001), w porównaniu z pacjentami wolnymi od tego schorzenia.
Jako wstępne leczenie autoimmunologicznego zapalenia wątroby stosowano najczęściej: glikokortykosteroidy (80%), azatioprynę (32%) oraz cyklosporynę (13%). Po rocznej terapii całkowitą odpowiedź na wdrożone leczenie odnotowano w 90% przypadków, podczas gdy częściową odpowiedź – w 3% przypadków. Średni czas obserwacji pacjentów wyniósł 4 lata. W tym czasie 9 pacjentów poddano przeszczepieniu wątroby, natomiast 4 pacjentów zmarło.
Reasumując, autorzy badania wykazali, iż autoimmunologiczne zapalenie wątroby należy do rzadkich schorzeń wieku dziecięcego, przy czym typ 1 choroby występuje 5.5-krotnie częściej w porównaniu z typem 2. W znacznym odsetku przypadków zastosowane leczenie pozwala na uzyskanie pełnej remisji choroby.
Przegląd Gastroenterologiczny
