Komórki macierzyste podawane do naczyń wieńcowych bezpośrednio po zawale serca – ocena efektywności oraz bezpieczeństwa
Autor: Andrzej Kordas
Data: 24.07.2015
Źródło: Intracoronary infusion of Wharton’s jelly-derived mesenchymal stem cells in acute myocardial infarction: double-blind, randomized controlled trial; Lian R Gao, Yu Chen; BMC Medicine 2015, 13:162
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Lian R Gao i wsp. postanowili ocenić czy stosowanie komórek macierzystych po zawale serca wiąże się z poprawą funkcjonowania mięśnia sercowego. Wyniki badania opublikowano na łamach BMC Medicine.
W wieloośrodkowym badaniu udział wzięło 116 pacjentów z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST w elektrokardiogramie. Między piątą a siódmą dobą po skutecznym leczeniu reperfuzyjnym pacjentów zakwalifikowano losowo do jednej z dwóch grup. W pierwszej z nich, pacjentom podawano do tętnicy dozawałowej mezenchymalne komórki macierzyste izolowane ze sznura pępowinowego, w drugiej - placebo.
Głównym punktem końcowym oceniającym bezpieczeństwo takiego postępowania była częstość działań niepożądanych występujących w czasie 18 miesięcy od leczenia. Głównymi punktami końcowymi oceniającymi efektywność terapii były: zmiana w żywotności oraz perfuzji obszaru mięśnia sercowego objętego zawałem (oceniana po 4 miesiącach od leczenia) oraz zmiana frakcji wyrzutowej lewej komory (oceniana po 18 miesiącach od zastosowanego leczenia). Powyższe parametry oceniano przy wykorzystaniu pozytonowej tomografii emisyjnej z użyciem 18F–Fludeoksyglukozy, tomografii emisyjnej pojedynczych fotonów z użyciem 99mTc-Sestamibi oraz echokardiografii przezklatkowej.
W czasie 18-miesięcznej obserwacji liczba odnotowanych działań niepożądanych nie różniła się znamiennie między obiema grupami. W porównaniu z grupą kontrolną, wśród pacjentów z grupy badanej po 4 miesiącach od wdrożenia leczenia, uzyskano znamienną poprawę perfuzji [7.1 ± 0.8 % (95 %CI, 5.4 - 8.8) vs [3.3 ± 0.7 % (95 %CI, 1.8 - 4.7), P <0.0001] oraz żywotności [6.9 ± 0.6 % (95 %CI, 5.7 - 8.2) vs 3.3 ± 0.7 % (95 %CI, 1.8 - 4.7), P <0.0001]] w obszarze mięśnia sercowego objętego zawałem. Dodatkowo wśród pacjentów z grupy badanej odnotowano istotny wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory [7.8 ± 0.9 (6.0 - 9.7) vs 2.8 ± 1.2 (0.4 to - 5.1), P = 0.001].
Reasumując, podawanie mezenchymalnych komórek macierzystych izolowanych ze sznura pępowinowego do tętnicy pozawałowej jest postępowaniem bezpiecznym oraz efektywnym.
Głównym punktem końcowym oceniającym bezpieczeństwo takiego postępowania była częstość działań niepożądanych występujących w czasie 18 miesięcy od leczenia. Głównymi punktami końcowymi oceniającymi efektywność terapii były: zmiana w żywotności oraz perfuzji obszaru mięśnia sercowego objętego zawałem (oceniana po 4 miesiącach od leczenia) oraz zmiana frakcji wyrzutowej lewej komory (oceniana po 18 miesiącach od zastosowanego leczenia). Powyższe parametry oceniano przy wykorzystaniu pozytonowej tomografii emisyjnej z użyciem 18F–Fludeoksyglukozy, tomografii emisyjnej pojedynczych fotonów z użyciem 99mTc-Sestamibi oraz echokardiografii przezklatkowej.
W czasie 18-miesięcznej obserwacji liczba odnotowanych działań niepożądanych nie różniła się znamiennie między obiema grupami. W porównaniu z grupą kontrolną, wśród pacjentów z grupy badanej po 4 miesiącach od wdrożenia leczenia, uzyskano znamienną poprawę perfuzji [7.1 ± 0.8 % (95 %CI, 5.4 - 8.8) vs [3.3 ± 0.7 % (95 %CI, 1.8 - 4.7), P <0.0001] oraz żywotności [6.9 ± 0.6 % (95 %CI, 5.7 - 8.2) vs 3.3 ± 0.7 % (95 %CI, 1.8 - 4.7), P <0.0001]] w obszarze mięśnia sercowego objętego zawałem. Dodatkowo wśród pacjentów z grupy badanej odnotowano istotny wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory [7.8 ± 0.9 (6.0 - 9.7) vs 2.8 ± 1.2 (0.4 to - 5.1), P = 0.001].
Reasumując, podawanie mezenchymalnych komórek macierzystych izolowanych ze sznura pępowinowego do tętnicy pozawałowej jest postępowaniem bezpiecznym oraz efektywnym.
