Wemurafenib u chorych na białaczkę włochatokomórkową.

Białaczka z dojrzałych limfocytów B – białaczka włochatokomórkowa jest wyróżnia się na tle innych chorób hematologicznych. Na leczenie analogami puryn odpowiada 80% chorych uzyskując trwałą odpowiedź. Niestety u 30 do 50% chorych następuje nawrót choroby połączony ze zmniejszona wrażliwością na te leki. Naukowcy ustalili, że kluczowa rolę w rozwoju białaczki włochatokomórkowej gra mutacja BRAF V600E. Tym samym uzyskano możliwość zastosowania w jej leczeniu nowej grupy leków – inhibitorów BRAF.

Prezentowane wyniki dotyczą dwóch badań – w USA oraz we Włoszech. Celem badań była ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania inhibitora BRAF – wemurafenibu u chorych na białaczkę włochatokomórkową odporną na analogi puryn (brak reakcji na leczenie lub wznowa w ciągu roku od zakończenia leczenia), u chorych z wczesną wznową (nawrót pomiędzy 1 a 2 rokiem po leczeniu) oraz u chorych z nawrotem w dowolnym okresie, ale z działaniami niepożądanymi po leczeniu analogami puryn. Do badania włoskiego włączono 28 chorych, a do amerykańskiego 26 chorych z 36 zaplanowanych. U wszystkich chorych potwierdzono obecność mutacji BRAF V600E. W badaniu włoskim chorzy otrzymywali doustny wemurafenib w dawce 960mg 2xdz przez 8 tygodni lub w przypadku nie uzyskania całkowitej odpowiedzi – przez 16 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek odpowiedzi całkowitych. W badaniu amerykańskim chorzy otrzymywali wemurafenib w analogicznej dawce przez 12 tygodni, a w przypadku stwierdzenia choroby resztkowej przez kolejne 12 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym był całkowity odsetek odpowiedzi po 12 tygodniach leczenia.

W badaniu włoskim po 8 tygodniach stwierdzono całkowity odsetek odpowiedzi u 96% chorych (25 z 26 chorych), a w badaniu amerykańskim po 12 tygodniach u 100% chorych. Odsetek odpowiedzi całkowitej wyniósł 35% (9 chorych) we Włoszech i 42% (10 chorych) w USA. We Włoszech po średnim okresie obserwacji wynoszącym 23 miesiące mediana czasu wolnego od wznowy wyniosła 19 miesięcy u chorych z odpowiedzią całkowitą i 6 miesięcy u pozostałych chorych. W USA po roku przeżycie wolne od progresji wyniosło 73%, a przeżycie całkowite 91%. Działania uboczne obejmowały głownie stopień 1 i 2 wg CTCAE. Przyczyną redukcji dawki leku były głownie wysypka i bóle stawów. Wtórne nowotwory skóry stwierdzono u 7 chorych. Stwierdzono też wystąpienie mechanizmu oporności na leczenie poprzez aktywacje alternatywnych szlaków przekazywania sygnałów – MEK i ERK.

Podsumowując – wemurafenib okazał się wysoce skutecznym lekiem u chorych ze wznową białaczki włochatokomórkowej.