Pacjenci z migotaniem przedsionków po krwawieniu śródczaszkowym – czy kontynuować leczenie przeciwkrzepliwe?
Autor: Andrzej Kordas
Data: 27.08.2015
Źródło: Restarting Anticoagulant Treatment After Intracranial Hemorrhage in Patients With Atrial Fibrillation and the Impact on Recurrent Stroke, Mortality, and Bleeding: A Nationwide Cohort Study; Peter Brønnum Nielsen, Torben Bjerregaard Larsen, Flemming Skjøth
Najgroźniejszym powikłaniem związanym ze stosowaniem terapii przeciwkrzepliwej jest wystąpienie krwawienia śródczaszkowego. Nie ustalono dotąd optymalnego schematu leczenia pacjentów z migotaniem przedsionków, którzy przeżyli epizod krwawienia śródczaszkowego.
Peter Brønnum Nielsen i wsp. zaprojektowali badanie, mające ocenić słuszność hipotezy, iż ponowne włączenie w takim przypadku doustnych leków przeciwkrzepliwych obniża ryzyko wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu oraz zgonu. Wyniki badania opublikowano na łamach Circulation.
Badaniem objęto grupę 1752 pacjentów (mediana czasu obserwacji – 1 rok). Współczynnik śmiertelności oraz wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu lub zatoru obwodowego wyniósł w przeliczeniu na 100 osobo – lat: 13.6 w grupie pacjentów otrzymujących doustne antykoagulanty, 27.3 w grupie pacjentów, którzy nie otrzymywali leczenia przeciwkrzepliwego oraz 25.7 wśród pacjentów otrzymujących leczenie przeciwpłytkowe.
Przy uwzględnieniu w analizie wyłącznie osób z nawrotowym krwawieniem śródczaszkowym współczynnik śmiertelności oraz wystąpienia niedokrwiennego udaru mózgu lub zatoru obwodowego wyniósł w przeliczeniu na 100 osobo – lat: 8.0 wśród pacjentów stosujących doustne antykoagulanty, 8.6 wśród pacjentów, którzy nie otrzymywali leczenia przeciwkrzepliwego oraz 5.3 wśród osób otrzymujących leczenie przeciwpłytkowe.
W porównaniu z niestosowaniem leczenia przeciwkrzepliwego, wdrożenie terapii doustnymi antykoagulantami wiązało się z redukcją ryzyka wystąpienia zgonu, udaru niedokrwiennego mózgu lub zatoru obwodowego (HR 0.55; 95% CI, 0.39–0.78). W przypadku ryzyka zgonu współczynnik ten wyniósł 0.55 (95% CI, 0.37–0.82), podczas gdy dla niedokrwiennego udaru mózgu i zatoru obwodowego 0.59 (95% CI, 0.33–1.03).
Reasumując, terapia przy pomocy doustnych antykoagulantów po epizodzie krwawienia środczaszkowego wiąże się ze znaczną redukcją ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu oraz zgonu.
Badaniem objęto grupę 1752 pacjentów (mediana czasu obserwacji – 1 rok). Współczynnik śmiertelności oraz wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu lub zatoru obwodowego wyniósł w przeliczeniu na 100 osobo – lat: 13.6 w grupie pacjentów otrzymujących doustne antykoagulanty, 27.3 w grupie pacjentów, którzy nie otrzymywali leczenia przeciwkrzepliwego oraz 25.7 wśród pacjentów otrzymujących leczenie przeciwpłytkowe.
Przy uwzględnieniu w analizie wyłącznie osób z nawrotowym krwawieniem śródczaszkowym współczynnik śmiertelności oraz wystąpienia niedokrwiennego udaru mózgu lub zatoru obwodowego wyniósł w przeliczeniu na 100 osobo – lat: 8.0 wśród pacjentów stosujących doustne antykoagulanty, 8.6 wśród pacjentów, którzy nie otrzymywali leczenia przeciwkrzepliwego oraz 5.3 wśród osób otrzymujących leczenie przeciwpłytkowe.
W porównaniu z niestosowaniem leczenia przeciwkrzepliwego, wdrożenie terapii doustnymi antykoagulantami wiązało się z redukcją ryzyka wystąpienia zgonu, udaru niedokrwiennego mózgu lub zatoru obwodowego (HR 0.55; 95% CI, 0.39–0.78). W przypadku ryzyka zgonu współczynnik ten wyniósł 0.55 (95% CI, 0.37–0.82), podczas gdy dla niedokrwiennego udaru mózgu i zatoru obwodowego 0.59 (95% CI, 0.33–1.03).
Reasumując, terapia przy pomocy doustnych antykoagulantów po epizodzie krwawienia środczaszkowego wiąże się ze znaczną redukcją ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu oraz zgonu.
