Dializa otrzewnowa jako metoda ostatecznego wyboru w leczeniu nerkozastępczym

Wraz z rozwojem dializoterapii oraz wydłużaniem się czasu przeżycia chorych hemodializowanych zwiększa się grupa pacjentów z trudnościami w uzyskaniu stałego dostępu do naczyń. Równocześnie zaawansowany wiek i towarzyszące inne choroby uniemożliwiają kwalifikowanie wielu chorych do zabiegu przeszczepienia nerki.
Problemy te ilustruje przebieg leczenia nerkozastępczego u jednej z naszych chorych. Pacjentka 70-letnia, leczona w programie hemodializy od 19 lat z powodu schyłkowej niewydolności nerek w przebiegu ich wielotorbielowatego zwyrodnienia. W tym okresie wielokrotnie występowały trudności z uzyskaniem dostępu naczyniowego, zespolenia tętniczo-żylne z wykorzystaniem żył kończyn górnych były wytwarzane 16 razy. Podjęto także, bez powodzenia, próbę wytworzenia przetoki na udzie. Czas dializoterapii z wykorzystaniem cewnika typu Perm-Cath wyniósł 47 mies. Wykorzystywano także protezę naczyniową typu PTF. Ponadto kilkunastokrotnie wykorzystywano dostęp poprzez ostry cewnik dializacyjny zakładany do żył udowych lub szyjnych i podobojczykowych. Cewniki wielokrotnie udrażniano, stosując urokinazę. Chora wielokrotnie była leczona z powodu infekcji kanału cewnika oraz bakteriemii, których punktem wyjścia była infekcja związana z dostępem naczyniowym.
W następstwie doszło do niedrożności żył pachowych oraz zwężeń w zakresie żył udowych uniemożliwiających założenie kolejnego cewnika naczyniowego. Z tego powodu, mimo dużych, istotnie ograniczających objętość jamy otrzewnej, torbielowato zmienionych nerek własnych, zdecydowano o założeniu cewnika Tenckhoffa. Po 10 dniach rozpoczęto leczenie dializami otrzewnowymi w programie ADO z użyciem 0,5 l płynu dializacyjnego na wymianę. Stopniowo zwiększano objętość płynu do 1,0 l.
Po zmianie metody dializoterapii uzyskano zwiększenie efektywności leczenia nerkozastępczego, wyrażające się poprawą stanu ogólnego, wyrównaniem stopnia nawodnienia oraz obniżeniem się metabolitów azotowych w surowicy krwi, lepszą kontrolę glikemii, gospodarki fosforanowo-wapniowej oraz ustąpienie nawracających w ostatnim okresie hemodializoterapii stanów hiperpotasemii. Należy dodać, że mimo wielokrotnych rozmów chora nie wyraziła zgody na nefrektomię i przygotowanie do zabiegu przeszczepienia nerki.


Pełna treść artykułu...