O rozgraniczeniu kompetencji pomiędzy lekarzem rodzinnym a urologiem podczas diagnostyki oraz leczenia raka prostaty

Wobec zmiany charakteru systemu ochrony zdrowia w Polsce ze specjalistycznego na rodzinno-przychodniany, szczególna rola do spełnienia wobec pacjentów z tym rodzajem nowotworu przypada lekarzom rodzinnym. Będą oni bowiem brać aktywny udział w diagnostyce, doradztwie, wyborze optymalnych opcji terapeutycznych oraz w monitorowaniu pacjenta po przeprowadzeniu leczenia specjalistycznego w aspekcie wznowy procesu nowotworowego, powikłań oraz chorób towarzyszących, które ze względu na wiek pacjentów mogą być liczne i złożone.






Rak prostaty jest najczęściej rozpoznawanym złośliwym nowotworem nabłonkowym u mężczyzn, o bardzo zmiennej dynamice wzrostu i znacznej heterogenności komórkowej.



Z punktu widzenia lekarza rodzinnego, istotny jest fakt, że objawy kliniczne świadczące o prawdopodobnej obecności raka gruczołu krokowego występują dość późno i nie u wszystkich pacjentów w jednakowym stopniu. Nierzadko okazuje się, że zakrzepica żył głębokich kończyn dolnych lub przewlekłe bóle kostne przypisywane chorobie zwyrodnieniowej stawów są wynikiem zaawansowanego procesu nowotworowego w otoczeniu gruczołu krokowego lub konsekwencją powstania przerzutów tego raka do kości.

Częstość raka prostaty zwiększa się wraz z wiekiem i między 7 a 8 dekadą życia wynosi 1 326 przypadków/100 tys. mężczyzn. Warto jednak pamiętać, że rak stercza może ujawnić się o wiele wcześniej, nawet ok. 40. roku życia, aż u 30 proc. mężczyzn powyżej 50. roku życiu stwierdza się w badaniu histopatologicznym ogniska komórek nowotworowych, których znaczenie kliniczne nie zostało jeszcze jednoznacznie ustalone. Podkreślamy, że pomimo istnienia panelu metod leczenia nie stwierdzono istotnego wpływu terapii na umieralność z powodu tej choroby. Dlatego tylko wczesne wykrycie, w stadium, gdy komórki nowotworowe są obecne jedynie w obrębie gruczołu krokowego stwarza szansę na wyleczenie. Według źródeł amerykańskich, w takim stadium choroby znajduje się w chwili diagnozy 71 proc. pacjentów, czego niestety nie da się powiedzieć o pacjentach polskich. Tymczasem wysoko lub średnio zróżnicowany rak prostaty, ograniczony do gruczołu krokowego (Ł T2a), w stopniu Gleasona < 6, przy stężeniu PSA < 10 ng/ml, współistnieje z przerzutami odległymi do węzłów chłonnych jedynie u 2,2 proc. pacjentów i praktycznie nie daje przerzutów do kości, wątroby, płuc oraz centralnego układu nerwowego. Nawet bez jakiegokolwiek...


View full text...