Postępy w diagnostyce i terapii choroby niedokrwiennej serca

W Europie stabilna choroba wieńcowa (CHD) występuje u ok. 30–40 tys. pacjentów na 1 mln mieszkańców [1]. Sukces w terapii polega na odsunięciu perspektywy zgonów i zawałów serca oraz na kontroli dolegliwości dławicowych. Realizacja tych celów jest możliwa do osiągnięcia, jeżeli nie będziemy skupiać uwagi jedynie na zmianie lub zmianach miażdżycowych, ale będziemy traktować proces miażdżycowy jako problem ogólnoustrojowy. Optymalna terapia definiowana jest poprzez stosowanie u każdego chorego wg zaleceń Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) czterech uzupełniających się wzajemnie form postępowania leczniczego [2]. Pierwsza dotyczy kontroli czynników ryzyka, tj. nadciśnienia tętniczego, cukrzycy, dyslipidemii, palenia tytoniu, racjonalnego wysiłku, druga – leczenia poprawiającego rokowanie, tj. leków przeciwpłytkowych, aspiryny i/lub klopidogrelu, statyn, inhibitorów enzymu konwertującego i β-adrenolityków, zwłaszcza u pacjentów po zawale serca, trzecia – stosowania leków przeciwdławicowych, które poprawiają jakość życia leczonych, tj. β-blokerów, nitratów, blokerów kanału wapniowego, inhibitora kanału If w węźle zatokowym, leków metabolicznych i otwierających kanał potasowy, czwarta natomiast – leczenia rewaskularyzacyjnego: przezskórnego (PCI) lub przęsłowania aortalno-wieńcowego (CABG) przy braku poprawy po stosowaniu optymalnej terapii zachowawczej (OTZ) [2]. Zabiegi PCI okazały się postępowaniem z wyboru u chorych z ostrym zespołem wieńcowym z uniesieniem i bez uniesienia odcinka ST, zwłaszcza w grupie wysokiego ryzyka. Sytuacja jest zdecydowanie bardziej złożona, jeżeli mówi się o skuteczności planowych zabiegów PCI u chorych ze stabilną CHD. Dotychczasowe doświadczenia nie potwierdziły jednoznacznie przewagi PCI nad leczeniem zachowawczym w grupie chorych ze stabilną CHD w kontekście redukcji zgonów czy zawałów serca oraz powtórnych zabiegów rewaskularyzacyjnych [3]. Również opublikowane niedawno wyniki badania COURAGE, które porównywało wpływ OTZ z OTZ połączoną dodatkowo z zabiegiem PCI u chorych ze stabilną CHD, nie potwierdziły przewagi postępowania inwazyjnego [4]. Częstość występowania zgonów i zawałów serca w obserwacji 5-letniej były porównywalne w obu grupach. Korzyści z wykonania PCI wynikały z redukcji częstości występowania dolegliwości dławicowych, natomiast w grupie OTZ znamiennie częściej istniała konieczność wykonywania zabiegów rewaskularyzacyjnych. W części badania poświęconej ocenie...


Pełna treść artykułu...