Kronika naukowa
Sprawozdanie z VI Kongresu Polonii Medycznej

VI Światowy Kongres Polonii Medycznej był kolejną bardzo dobrą okazją do spotkania się specjalistów i lekarzy ogólnych z kraju i z zagranicy. Z mojego punktu widzenia sesje sercowo-naczyniowe raz jeszcze potwierdziły regułę, że w burzliwie rozwijającej się dziedzinie wystarczy zebrać odpowiednią masę krytyczną specjalistów, aby doprowadzić do dyskusji na wysokim poziomie, z korzyścią dla każdego uczestnika i słuchacza. Wartość tych dyskusji była wielopoziomowa na szczeblu dyskutujących i odbiorców – zarówno specjaliści, jak i lekarze ogólni skorzystali w pełni z doświadczeń kolegów. Ponieważ Kongres Polonii skupia lekarzy wszelkich specjalizacji, trudno jest zaoferować wszystkim ciekawych przeżyć edukacyjnych. O wiele łatwiej jest zorganizować imprezy towarzyskie i kulturalne, które znajdą uznanie u większości uczestników. Z drugiej strony trudno skupić lekarzy wielu specjalności na jednej konferencji, w czym z kolei tkwi unikalność i uniwersalność Kongresu Polonii. W dziedzinie chorób sercowo-naczyniowych, być może z tego powodu, że akurat one są główną przyczyną śmiertelności i zachorowalności w Polsce i krajach, z których Polonia przybyła na to spotkanie, Kongres osiągnął sukces nie tylko integracyjny, ale też edukacyjny. Jako przykład przedstawiając bliską mi zabiegową część chorób sercowo-naczyniowych, poruszyliśmy podstawowe i aktualne kwestie, które dotyczą i będą dotyczyły wielu naszych pacjentów i nas samych, bez względu na specjalizacje. Jednoznaczna odpowiedź na podstawowe pytanie w leczeniu stabilnej choroby wieńcowej: komu leki, komu balon, komu skalpel jest nadal trudna, pomimo dużej liczby publikacji. Byliśmy świadkami wielu zmian w leczeniu choroby wieńcowej z ograniczeniem jej powikłań, łącznie ze śmiertelnością. Dyskusja na ten temat odbyła się w koleżeńskiej atmosferze, ze zdecydowanym szacunkiem dla każdej ze stron, czemu przysłużyła się także obecność lekarzy innych dziedzin. Zaprezentowany śląski rejestr ostrych zespołów wieńcowych przybliżył lekarzom z zagranicy sytuację epidemiologiczną tej ważnej jednostki chorobowej w Polsce. Dane z berlińskiego rejestru zawałów oraz doświadczenia z Czech w ratownictwie medycznym ostrych zespołów wieńcowych dobrze uzupełniły (także geograficznie) doświadczenia polskie. Dyskusje na temat rejestrów miały większy wymiar, gdyż można było bezpośrednio porównać epidemiologię i leczenie tej samej choroby w różnych systemach medycznych, ale w całkiem podobnych populacjach. Bezpośrednie doświadczenia uczestników dyskusji są w tej sytuacji nie do powielenia na dużych zjazdach specjalistów. Kwestie prezentacji danych rejestrów dla społeczeństwa i administracji, łącznie z niebezpieczeństwami czyhającymi na pacjentów w wypadku błędnych interpretacji danych, były żywo komentowane, ze świadomością, że kwestie te będą prawdopodobnie narastały w przyszłości pod każdą długością i szerokością geograficzną. Wyciągnięto wniosek, że lekarze nie tylko mają korzystać z rejestrów, by leczyć pacjentów, ale także powinni chronić swoich pacjentów przed odległymi skutkami administracyjnych decyzji, które na podstawie rejestrów mogą być błędnie skonstruowane. Kwestie organizacji leczenia ostrych zespołów wieńcowych w wielu krajach są bardzo aktualne i wszędzie znaleźć można miejsce na poprawę wydajności. Prezentacje bliskich sąsiadów Polski były na pewno najbardziej ciekawe dla lekarzy krajowych, natomiast dyskusje na temat organizacji w innych krajach interesowały lekarzy z zagranicy. Prezentacje i komentarze o nowych metodach i nowych wskazaniach do zabiegów w chorobach sercowo-naczyniowych nie odbiegały poziomem od dobrze obsadzonych konferencji specjalistycznych. Przedstawione dane o leczeniu przezskórnym VSD lub PDA wywołały klasyczne dyskusje pomiędzy chirurgami i kardiologami. Prezentacje na temat serca zawałowego i jego naprawy, a także niewydolności serca w sepsie poszerzyły zakres sesji. Leczenie chorób tętnic obwodowych za pomocą metod przezskórnych jest dziedziną młodą i szybko się rozwijającą. Dane na temat stentowania tętnic szyjnych z własnych rejestrów z kraju i z zagranicy nie tylko nie odbiegały od literatury na ten temat, ale też dyskusje i komentarze mogłyby być z powodzeniem cytowane na największych kongresach specjalistów w tej dziedzinie. Nowe metody i urządzenia do rewaskularyzacji tętnic obwodowych były w ciekawy sposób komentowane przez specjalistów różnych dziedzin, postawionych w rzadkiej obecnie w medycynie sytuacji zbiegania się dróg rozwoju leczenia. Kardiolodzy interwencyjni nie do końca wierzyli w skuteczność aterektomii obwodowej, pamiętając o braku przekonywujących wyników w krążeniu wieńcowym, natomiast chirurdzy naczyniowi z niechęcią odnosili się do idei interwencji przezskórnych wykonywanych przez lekarzy innych specjalności, chociaż historycznie mają mniejsze doświadczenie we władaniu cewnikiem i prowadnikiem. Dyskusja poszerzała horyzonty i pozwalała budować lepszy kontakt z rzeczywistością. Transmisje na żywo zabiegów chirurgicznych i interwencji przezskórnych były kropką nad i sukcesu sesji sercowo-naczyniowych Kongresu Polonii Medycznej. Dobrze skoordynowane w czasie i technicznie świetne przekazy pozwoliły uczestnikom oglądać na żywo zabiegi przeprowadzane przez mieszane zespoły lekarzy krajowych i z zagranicy. Wielu członków Kongresu takich zabiegów prawdopodobnie nigdy by nie zobaczyło, gdyż nie są one dostępne na konferencjach ich specjalności. Podsumowując, sesje sercowo-naczyniowe VI Kongresu Polonii Medycznej w Częstochowie nie tylko prezentowały wysoki poziom, ale także zostały zorganizowane w tak przystępny sposób, że nawet lekarze innych specjalności mogli z nich bardzo skorzystać. Uczestniczyłem w trzech ostatnich Kongresach, ale z punktu widzenia kardiologa z zagranicy muszę stwierdzić, że tegoroczny osiągnął zdecydowanie najwyższy poziom dzięki lekarzom z Polski, którzy udostępnili swoje ośrodki, a także podzielili się swoją wiedzą. Kongres był bardzo przyjemną formą wymiany wiedzy i doświadczeń.