Review paper
Contrast nephropathy in patients undergoing percutaneous coronary intervention

Wstęp

W ostatnich latach zwiększa się dostępność badań koronarograficznych i zabiegów angioplastyki wieńcowej, co prowadzi do zwiększenia liczby chorych poddawanych tym procedurom. Według danych Sekcji Interwencji Sercowo-Naczyniowych Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego w 2009 r. w Polsce wykonano 175 445 koronarografii [1]. Postęp w zakresie kardiologii inwazyjnej, który niewątpliwie prowadzi do poprawy rokowania u osób z chorobą niedokrwienną serca, wiąże się z ryzykiem wystąpienia pokontrastowego upośledzenia funkcji nerek, co w sytuacji stale zwiększającej się liczby przeprowadzanych badań i zabiegów stanowi poważny problem kliniczny. Mimo że po raz pierwszy pogorszenie funkcji nerek po donaczyniowym podaniu kontrastu opisano w latach 50. XX w. [2], wiedza na temat procesów, które do niego prowadzą, nadal jest niewystarczająca, a zasady profilaktyki nefropatii kontrastowej (ang. contrast-induced nephropathy, CIN) nie zostały dotychczas jasno sprecyzowane.

Epidemiologia

Mianem CIN określa się wystąpienie ostrej niewydolności nerek po donaczyniowym podaniu środka kontrastowego u pacjentów bez wcześniej rozpoznanej choroby nerek lub znaczne pogorszenie czynności nerek u osób z wcześniej rozpoznaną chorobą nerek. Rozpoznanie to powinno być poprzedzone wykluczeniem innych przyczyn upośledzenia czynności nerek oraz potwierdzeniem czasowego związku między podaniem kontrastu a pogorszeniem funkcji wydalniczej nerek. Nefropatię kontrastową rozpoznaje się, gdy stężenie kreatyniny wzrasta o co najmniej 25% lub dochodzi do bezwzględnego zwiększenia jej stężenia o minimum 0,5 mg/dl (44,2 µmol/l) w stosunku do wartości wyjściowej w ciągu 3 dni od podania środka kontrastowego [3]. Według definicji podanej przez Acute Kidney Injury Network, ostre uszkodzenie nerek indukowane kontrastem (ang. contrast-induced acute kidney injury, CIAKI) rozpoznaje się na podstawie zwiększenia stężenia kreatyniny o ponad 0,3 mg/dl (26,5 µmol/l), powyżej 50% jej wartości wyjściowej lub zmniejszenia wydalania moczu poniżej 0,5 ml/kg m.c./godz. trwającego dłużej niż 6 godz. [4]. Nefropatia kontrastowa stanowi częsty i istotny problem kliniczny. Jest przyczyną 11% wewnątrzszpitalnych ostrych niewydolności nerek – trzecią pod względem częstości występowania, po wstrząsie oligowolemicznym i zabiegach chirurgicznych [5]. Ryzyko wystąpienia dysfunkcji nerek związanej ze stosowaniem środków kontrastowych bywa stosunkowo małe w populacji ogólnej (1,2–1,6%), natomiast...


View full text...