Sprawozdanie z 10. Światowego Kongresu ADHD w Pradze, 8–11 maja 2025 r.

W dniach 8–11 maja 2025 r. w Pradze odbył się 10. Światowy Kongres ADHD zorganizowany pod auspicjami World Federation of ADHD. Było to jedno z największych międzynarodowych spotkań specjalistów zajmujących się zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), gromadzące klinicystów i naukowców z całego świata. Podczas konferencji wygłoszono dziesiątki wykładów, prezentując najnowsze wyniki badań dotyczące kluczowych wyzwań w diagnostyce i leczeniu ADHD. Tematyka objęła m.in. długoterminowe bezpieczeństwo farmakoterapii ADHD, nowe technologie pomiarowe, zastosowanie narzędzi cyfrowych w leczeniu oraz wpływ czynników środowiskowych na przebieg ADHD. Wśród prelegentów znaleźli się wybitni eksperci, m.in. prof. Tobias Banaschewski (Mannheim, Niemcy), prof. Samuele Cortese (Southampton, Wielka Brytania), prof. Manfred Döpfner (Kolonia, Niemcy) oraz prof. Edmund Sonuga-Barke (Londyn, Wielka Brytania), co zagwarantowało wysoki poziom merytoryczny obrad.
Ze względu na równoległy przebieg wielu sesji konferencyjnych poniżej przedstawiam omówienie wybranych wykładów, w których miałem przyjemność uczestniczyć.

Bezpieczeństwo długoterminowe leczenia farmakologicznego ADHD

Jednym z głównych paneli kongresu była sesja poświęcona długoterminowemu bezpieczeństwu leków stosowanych w ADHD. Prof. Tobias Banaschewski zaprezentował 2-letnie wyniki badania ADDUCE, które oceniało profil bezpieczeństwa metylofenidatu (MPH) u dzieci i młodzieży z ADHD. Badanie to – przeprowadzone w 27 ośrodkach europejskich – wykazało, że przewlekła farmakoterapia MPH przez 24 miesiące jest zasadniczo bezpieczna i dobrze tolerowana. Nie odnotowano żadnych poważnych zdarzeń niepożądanych ani niekorzystnego wpływu leku na wzrost i rozwój dzieci. Jedyny systematycznie obserwowany efekt fizjologiczny to niewielki, istotny statystycznie wzrost tętna oraz ciśnienia tętniczego w trakcie terapii. Zmiany te miały jednak niewielkie nasilenie i podkreślono konieczność ich regularnego monitorowania w trakcie leczenia. Jednocześnie wyniki były uspokajające w kontekście innych obaw: w grupie leczonej MPH nie stwierdzono zwiększonego ryzyka pojawienia się objawów psychotycznych, tendencji samobójczych, tików ani uzależnień w porównaniu z grupą kontrol­ną. Co więcej, zaobserwowano nawet poprawę nastroju u pacjentów otrzymujących MPH oraz brak negatywnego wpływu na sen (w niektórych przypadkach leczenie wręcz sprzyjało normalizacji rytmu snu). Podsumowując – prelegent...


Pełna treść artykułu...