Sprawozdanie z warsztatów dotyczących biologicznej terapii nieswoistych chorób zapalnych jelit

30 i 31 marca 2006 r. wraz z grupą lekarzy z ośrodków klinicznych z Warszawy, Poznania i Katowic uczestniczyłam w warsztatach poświęconych terapii biologicznej nieswoistych chorób zapalnych jelit, które przygotował prof. Paul Rutgeerts (Wydział Medycyny, Oddział Gastroenterologii Uniwersytetu w Leuven). Są one organizowane od kilku lat dla 50-osobowej grupy lekarzy z Europy. Warsztaty mają charakter zajęć praktycznych, oprócz wykładów odbywają się prezentacje przypadków, które są następnie analizowane w grupach roboczych. Uczestnicy mogą się też zapoznać z organizacją pracy na oddziale gastroenterologii, w pracowniach endoskopowych oraz na oddziale, gdzie prowadzona jest terapia dożylnymi wlewami infliksimabu. Wykłady prowadzili Paul Rutgeerts, Gert Van Assche, Daan Holmes, Severine Vermeire i Subrata Ghosh. Omawiano rolę terapii biologicznej w leczeniu nieswoistych chorób zapalnych jelit, a przede wszystkim postęp, jaki się dokonał w leczeniu tej grupy chorób po wprowadzeniu do rutynowej praktyki klinicznej infliksimabu. Sporo uwagi poświęcono leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna z przetokami. Zastosowanie infliksimabu prowadzi do znamiennego zmniejszenia liczby hospitalizacji i zabiegów związanych z chorobą Leśniowskiego-Crohna. Zalecany sposób podawania tego leku to wlewy dożylne w dawce 5 mg/kg masy ciała na początku terapii, następnie w 2. i 6. tyg., a potem dawki podtrzymujące co 8 tyg. Jeśli nie uda się uzyskać odpowiedzi po 3 dawkach, należy zrezygnować z podawania preparatu. Proces gojenia się przetok jest długi i trudny. Zaleca się monitorowanie gojenia, szczególnie przetok okołoodbytniczych, za pomocą rezonansu magnetycznego. Ta metoda umożliwia wykrycie resztkowego stanu zapalnego o różnym nasileniu, a nawet klinicznie niemych zakażeń, mogących prowadzić do powstania ropni podczas dalszej kuracji. Podkreślono dużą rolę leczenia chirurgicznego przetok okołoodbytniczych. Wielu chorych wymaga drenażu ropni z zastosowaniem setonów pozostawianych w przetoce aż do podania pierwszych wlewów infliksimabu, a usuwanych po rozpoczęcia leczenia podtrzymującego. Należy się liczyć z niepowodzeniem takiego postępowania u części chorych oraz z koniecznością wycięcia odbytnicy i wyłonienia na stałe sztucznego odbytu. Szczególnie niepomyślnym czynnikiem prognostycznym skuteczności leczenia infliksimabem jest przetoka odbytniczo-pochwowa. Wykład Severine Vermeire był poświęcony przewidywaniu odpowiedzi na infliksimab. Ze względu na wysokie koszty leczenia tym...


Pełna treść artykułu...