Kronika naukowa
ESCVS otwiera się na młodych chirurgów

European Society for Cardiovascular Surgery (ESCVS) powstało w roku 1951 i jest najstarszym towarzystwem skupiającym kardiochirurgów i chirurgów naczyniowych w Europie. Z uwagi na szeroką tematykę leżącą w zakresie zainteresowań i dużą liczbę członków organizacja ta stała się z czasem mało wydolna, zdominowana przez bardzo doświadczonych i co za tym idzie starszych i niechętnym zmianom profesorów. Stało się to przyczyną wydzielenia się z Towarzystwa grup, które założyły European Society of Cardiac Surgeons oraz European Society for Vascular Surgery, co wynikało głównie z różnic pomiędzy obszarami zainteresowań kardiochirurgów i chirurgów naczyniowych. Organizacje te, dzięki niewielkiej liczbie członków i prężnym zarządom, stały się bardzo popularne i szybko zgromadziły szeroką rzeszę członków. Jednak po pewnym czasie zapał osłabł i wszystkie trzy towarzystwa stały się podobne pod względem sposobu zarządzania. Wprowadzenie metod wewnątrznaczyniowych w leczeniu chorób naczyń znowu zbliżyło podzielone środowisko. Leczenie patologii łuku oraz aorty zstępującej jest wykonywane równolegle na oddziałach chirurgii naczyniowej, jak również kardiochirurgicznych. Stało się to przyczyną konieczności dialogu pomiędzy podzielonymi w sposób sztuczny grupami zawodowymi. Doskonałym polem dla takich dyskusji są coroczne zjazdy ESCVS. 57. Zjazd ESCVS odbywał się w Wenecji w dniach 17–20 maja 2007 roku. Piękną scenerię pałacu, gdzie przyznawane są filmowe Lwy Weneckie, dopełniła ponad 1000-osobowa grupa uczestników Zjazdu. Jak co roku sesje podzielono na cardiac, vascular i cardiovascular. Odbyło się też kilka sesji plenarnych z udziałem wszystkich uczestników. Tematem przewodnim było leczenie patologii łuku i aorty zstępującej – tematyka przyciągająca kardiochirurgów i chirurgów naczyniowych. Szczególnie cenne były dyskusje dotyczące pourazowych pęknięć aorty zstępującej. Dla wszystkich bardzo interesujące były wystąpienia słynnego kardiochirurga Eduarda Kielera, prezentującego rewelacyjne wyniki otwartego leczenia tego typu patologii. Większość uczestników, mniej doświadczonych w torakochirurgii połączonej z chirurgią naczyniową, często w krążeniu pozaustrojowym, skłania się jednak w stronę wewnątrznaczyniowej metody leczenia pourazowych pęknięć. Podstawowym niewyjaśnionym problemem jest zachowanie się stentgraftu w odległym, kilkudziesięcioletnim okresie obserwacji (pacjenci to często ludzie młodzi, nawet kilkunastoletni). Miłym dla Polaków obecnych na...


View full text...