Kontynuacja leczenia inhibitorami BRAF po progresji choroby u chorych na czerniaka
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 11.07.2014
Źródło: Chan MMK et al. „The Nature and Management of Metastatic Melanoma After Progression on BRAF Inhibitors: Effects of Extended BRAF Inhibition” Cancer. 2014 Jul 1.
Leczenie inhibitorami BRAF (BRAFi) takimi jak dabrafenib czy wemurafenib w porównaniu z zastosowaniem chemioterapii wiąże się z wydłużeniem przeżycia całkowitego (OS, overall survival) u chorych na czerniaka z mutacją w genie V600. Mimo, że u większości chorych na początku leczenia obserwuje się regresję nowotworu, to jednak w czasie ok. 7 miesięcy u 50% tych leczonych notuje się progresję choroby. Autorzy przedstawianej pracy, bazując na spostrzeżeniu, że u chorych na inne nowotwory leczenie terapią celowaną po progresji choroby wiąże się z wyraźną korzyścią, postanowili sprawdzić czy zastosowanie BRAFi u chorych na zaawansowanego czerniaka po progresji będzie wiązało się z wydłużeniem mediany przeżycia.
Do badania włączono 114 chorych na czerniaka w stopniu IIIC lub IV, leczonych dabrafenibem (n=69) lub wemurafenibem (n=45). Przed rozpoczęciem leczenia 94% chorych prezentowało dobry stan ogólny (ECOG 0 lub 1), u 43% zanotowano podwyższony poziom LDH w surowicy krwi, natomiast u 28% występowały przerzuty do mózgu. Dla całej analizowanej grupy mediana całkowitego przeżycia (OS – overall survival) wynosiła 10,9 miesiąca, mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression-free survival) 5,5 miesiąca, natomiast odsetek obiektywnych odpowiedzi w wyniku zastosowanego leczenia wynosił 68%.
Progresję choroby stwierdzono u 95 chorych (83%), z czego u 46 chorych (48%) w obrębie istniejących już przerzutów, a u 17 chorych (18%) tylko w postaci nowych zmian. U 29 chorych (31%) zanotowano progresję w obrębie jednego obszaru lub narządu, u 15 chorych (16%) jedynie w obrębie OUN, u 17 chorych (18%) w obrębie OUN i innych części ciała, a u 56% chorych tylko poza OUN. 21 chorych (22%) rozwinęło nowe przerzuty w OUN, przy czym tylko u 10 chorych z tej grupy przerzuty w OUN stwierdzono przed rozpoczęciem leczenia. W chwili stwierdzenia progresji choroby 37 z 95 chorych (39%) kontynuowało leczenie BRAFi, 35 chorych (37%) nie otrzymało dalszego leczenia, a u 19 chorych (20%) zmieniono sposób leczenia systemowego.
W chwili zakończenia badania 3 chorych kontynuowało leczenie BRAFi. Chorzy otrzymujący leczenie BRAFi po wystąpieniu progresji choroby prezentowali dłuższą medianę PFS w porównaniu do badanych, u których przerwano takie leczenie – 6,9 vs 3,8 miesiąca (p<0,001). Mediana OS liczona od momentu rozpoczęcia leczenia BRAFi była dłuższa u chorych, u których kontynuowano terapię BRAFi po wystąpieniu progresji choroby w porównaniu do badanych, u których przerwano taką terapię (17,8 vs 7,0 miesięcy; p<0,001). Ponadto mediana OS liczona od momentu wystąpienia progresji choroby również była dłuższa u tych chorych (11,6 vs 2,0 miesięcy; p<0,001).
Z wydłużeniem mediany OS po wystąpieniu progresji choroby wiązały się następujące czynniki obserwowane w momencie wystąpienia progresji choroby: niższy ECOG (p<0,001), niższy poziom LDH (p=0,009), niższa suma średnic zmian targetowych wg RECIST (p<0,001), izolowana progresja choroby (p=0,019) oraz obecność przerzutów w OUN (p=0,034).
Podsumowując – w prezentowanym badaniu zaobserwowano, że kontynuacja leczenia inhibitorami BRAF po progresji choroby u chorych na zaawansowanego czerniaka jest związana z wydłużeniem przeżycia całkowitego.
Progresję choroby stwierdzono u 95 chorych (83%), z czego u 46 chorych (48%) w obrębie istniejących już przerzutów, a u 17 chorych (18%) tylko w postaci nowych zmian. U 29 chorych (31%) zanotowano progresję w obrębie jednego obszaru lub narządu, u 15 chorych (16%) jedynie w obrębie OUN, u 17 chorych (18%) w obrębie OUN i innych części ciała, a u 56% chorych tylko poza OUN. 21 chorych (22%) rozwinęło nowe przerzuty w OUN, przy czym tylko u 10 chorych z tej grupy przerzuty w OUN stwierdzono przed rozpoczęciem leczenia. W chwili stwierdzenia progresji choroby 37 z 95 chorych (39%) kontynuowało leczenie BRAFi, 35 chorych (37%) nie otrzymało dalszego leczenia, a u 19 chorych (20%) zmieniono sposób leczenia systemowego.
W chwili zakończenia badania 3 chorych kontynuowało leczenie BRAFi. Chorzy otrzymujący leczenie BRAFi po wystąpieniu progresji choroby prezentowali dłuższą medianę PFS w porównaniu do badanych, u których przerwano takie leczenie – 6,9 vs 3,8 miesiąca (p<0,001). Mediana OS liczona od momentu rozpoczęcia leczenia BRAFi była dłuższa u chorych, u których kontynuowano terapię BRAFi po wystąpieniu progresji choroby w porównaniu do badanych, u których przerwano taką terapię (17,8 vs 7,0 miesięcy; p<0,001). Ponadto mediana OS liczona od momentu wystąpienia progresji choroby również była dłuższa u tych chorych (11,6 vs 2,0 miesięcy; p<0,001).
Z wydłużeniem mediany OS po wystąpieniu progresji choroby wiązały się następujące czynniki obserwowane w momencie wystąpienia progresji choroby: niższy ECOG (p<0,001), niższy poziom LDH (p=0,009), niższa suma średnic zmian targetowych wg RECIST (p<0,001), izolowana progresja choroby (p=0,019) oraz obecność przerzutów w OUN (p=0,034).
Podsumowując – w prezentowanym badaniu zaobserwowano, że kontynuacja leczenia inhibitorami BRAF po progresji choroby u chorych na zaawansowanego czerniaka jest związana z wydłużeniem przeżycia całkowitego.
