Migotanie przedsionków – wytyczne ESC 2020 w praktyce lekarza rodzinnego w 2021 r.

Migotanie przedsionków (atrial fibrillation – AF) jest najczęściej występującą arytmią, dotyczy 1–2% populacji ogólnej [1]. Z uwagi na fakt, że u wielu chorych ma charakter napadowy, bywa bezobjawowe, a rozpoznanie ustala się na podstawie 12-odprowadzeniowego EKG wykonanego w trakcie arytmii, powyższe dane są bez wątpienia niedoszacowane. Częstość występowania AF rośnie z wiekiem. Starzenie się społeczeństw i częstsze występowanie chorób współistniejących, takich jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, niewydolność serca, otyłość, powodują, że liczba osób z AF sukcesywnie rośnie [2]. Migotanie przedsionków tylko pozornie jest łagodną arytmią. Wykazano, że nawet krótkie, bezobjawowe napady zwiększają ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych, w tym udaru niedokrwiennego mózgu oraz zgonu [3].
W 2020 r. pojawiły się nowe wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (European Society of Cardiology – ESC) dotyczące rozpoznawania i leczenia AF, które w sposób przystępny porządkują wiedzę na temat tej arytmii. W dobie akronimów zasady diagnostyki i leczenia AF zostały opisane skrótami CC i ABC. W diagnostyce oznacza to: C – confirm (potwierdź), C – characterise (scharakteryzuj), w leczeniu: A – avoid stroke (unikaj udaru), B – better symptom control (kontroluj objawy), C – comorbidities (lecz choroby towarzyszące) [4]. W wybranych grupach pacjentów (szczególnie powyżej 65. roku życia) zasadne jest aktywne poszukiwanie AF. Z punktu widzenia lekarza praktyka najważniejsze jest pierwszorazowe rozpoznanie tej arytmii, co implikuje dalsze postępowanie terapeutyczne. Spośród metod aktywnego poszukiwania AF w zaleceniach wymieniono ocenę pulsu przez samego chorego oraz wykorzystanie automatycznych aparatów do pomiaru ciśnienia tętniczego wyposażonych w algorytmy rozpoznające arytmię, płytek do jedno­kanałowego zapisu EKG, aplikacji na smartfony oraz zegarków (bransoletek) do monitorowania EKG. Czułość i swoistość poszczególnych metod przedstawiono w tabeli 1.
Zdefiniowano pojęcie klinicznego i subklinicznego AF. Rozpoznanie klinicznego AF wymaga potwierdzenia arytmii (C – confirm) w 12-odprowadzeniowym zapisie EKG lub zapisie EKG z co najmniej jednego kanału trwającym minimum 30 s. Arytmia może być objawowa lub bezobjawowa. Subkliniczne AF to takie, które nie zostało udokumentowane w powierzchniowym EKG. Pojęcie to obejmuje AHRE (atrial high rate episodes) rejestrowane w zapisie z elektrody wewnątrzsercowej w pamięci urządzeń wszczepialnych oraz w...


Pełna treść artykułu...