Leczenie miejscowe trądziku

Trądzik pospolity jest powszechną chorobą wieku młodzieńczego, występującą u około 80% populacji w wieku 11–30 lat. Schorzenie to w dużym stopniu pogarsza samopoczucie i ogranicza samoocenę. Na etiopatogenezę trądziku pospolitego wpływa wiele czynników: czynniki genetyczne, hormonalne, przerost gruczołów łojowych z łojotokiem, zmiana składu łoju, tworzenie zaskórników, kolonizacja Propionibacterium acnes oraz odczyn zapalny. W większości przypadków przebieg choroby nie wymaga leczenia ogólnego, a dostępne przyczynowe leczenie miejscowe i specjalna pielęgnacja wystarcza do poprawy stanu skóry. W trądziku pospolitym wymagane jest systematyczne leczenie miejscowe w zależności od postaci choroby – w monoterapii lub terapii skojarzonej. Do leków o działaniu keratolitycznym i przeciwzaskórnikowym należą: kwas salicylowy, retinoidy i nadtlenek benzoilu. Właściwości przeciwbakteryjne mają niektóre antybiotyki, szczególnie klindamycyna, erytromycyna i cykliczny węglan erytromycyny oraz nadtlenek benzoilu. Antybiotyki z grupy makrolidów i tetracyklin, nadtlenek benzoilu, retinoidy, kwas azelainowy oraz witamina B3 działają przeciwzapalnie. Słabe działanie przeciwłojotokowe wykazuje jedynie kwas azelainowy. Działanie antyandrogenowe poprzez kompetycyjny wpływ na receptory mają 17-estradiol i jony cynku. Jedynymi substancjami, które teoretycznie wpływają na wszystkie elementy etiopatogenezy, są cytrynian trietylu, linolan etylu i kwas azelainowy. W pracy przedstawiono mechanizmy działania leków miejscowych i główne wskazania do terapii w poszczególnych postaciach trądziku.

Acne vulgaris is a common disease of adolescence that occurs in approximately 80% of the population aged 11-30 years. The disease greatly reduces well-being and self-esteem. In the pathogenesis of acne vulgaris many factors take part: genetic, hormonal, sebaceous gland hyperplasia with seborrhoea, changes in the composition of sebum, comedones formation, Propionibacterium acnes colonization and inflammation. In most cases, the disease does not require systemic treatment, and the available causal therapy and topical acne skin care are sufficient to improve skin condition. In acne vulgaris, local systematic treatment adjusted to the form of the disease, as monotherapy or combination therapy, is required. Keratolytic and anti-comedone drugs are salicylic acid, retinoids and benzoyl peroxide. Some antibiotics, such as clindamycin, erythromycin and erythromycini cyclocarbonas, as well as benzoyl peroxide, have anti-bacterial properties. Antibiotics such as macrolides and tetracyclines, benzoyl peroxide, retinoids, azelaic acid, and vitamin B3 have anti-inflammatory properties. Only azelaic acid has a weak anti-seborrhoeic effect. 17β-oestradiol and zinc ions have the action of anti-androgens by competitive action on the receptors. The only substances that theoretically affect all elements of the aetiopathogenesis are triethyl citrate, linolan acetate and azelaic acid. The article describes the mechanisms of action of topical preparations and the main indications for their use according to the form of the acne.