Wstęp
Deficyt uwagi z nadruchliwością jest jednym z najczęstszych zaburzeń psychicznych wczesnego wieku szkolnego i dotyczy 3–5% dzieci w wieku 6–12 lat (Massat i Victor 2005). Ma ono charakter rozwojowy i charakteryzuje się wysoką współchorobowością z innymi zaburzeniami funkcji poznawczych, zaburzeniami lękowymi, a także z zaburzeniami afektywnymi. Patomechanizm deficytu uwagi z nadruchliwością nie jest całkowicie poznany. Przyjmuje się jednak, że rozwojowe deficyty czynności ośrodkowego układu nerwowego manifestują się na 3 poziomach. Pierwszy jest związany z osłabieniem sprawności procesów poznawczych (głównie uwagi) i wyraża się defektem centralnego procesu kodowania oraz organizacji informacji. Drugi polega na zwiększeniu procesów aktywacyjnych ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Trzeci natomiast wiąże się z zakłóceniem systemu wykonawczego i przejawia się zachowaniem stanowiącym kliniczny wyraz
kryteriów diagnostycznych w zakresie zaburzeń uwagi, nadaktywności i impulsywności (Moore 2006). W zaburzeniach afektywnych wieku dziecięcego obserwuje się także zmiany w stopniu aktywacji OUN oraz wynikające z nich czynności wykonawcze, manifestujące się zahamowaniem lub nadruchliwością. Mogą one stanowić wspólny mianownik obu zaburzeń, jednocześnie jednak w wielu przypadkach utrudniają rozpoznanie wczesnych postaci choroby afektywnej.
Relacje między deficytem uwagi z nadruchliwością a chorobą afektywną dwubiegunową (ChAD) mogą mieć różny charakter.
Jedno zaburzenie może predysponować do drugiego. Jedno z nich (ADHD) może być
prekursorem drugiego albo też objawy obu zaburzeń w różnym stopniu mogą występować razem. W różnicowaniu najczęściej uwzględnia się fakt, że choroba afektywna dwubiegunowa jest zaburzeniem regulacji nastroju, a ADHD jest zaburzeniem funkcjonowania
poznawczego, uwagi i aktywności ruchowej (Scheffer 2005). To określenie nie rozwiązuje
jednak wielu wątpliwości diagnostycznych, szczególnie w wypadku współwystępowania obu zaburzeń jednocześnie, i nie zawsze ułatwia podjęcie właściwej strategii terapeutycznej.
Diagnoza różnicowa zaburzeń afektywnych dwubiegunowych w okresie przedpokwitaniowym
Wcześniejsze poglądy o braku występowania stanów maniakalnych w okresie przedpokwitaniowym uległy w ostatnim dziesięcioleciu
znaczącej zmianie. Badania retrospektywne, przeprowadzone na znaczącej grupie 1000 chorych, wykazały, że u 272 z nich (28%) początek objawów wystąpił przed 13. rokiem życia, a u dalszych 37% między 13. a 18. rokiem
życia (Perlis i wsp. 2004). Dane te wskazują na to, że prawie 1/3 pacjentów wykazywała
cechy choroby afektywnej dwubiegunowej o bardzo wczesnym początku (ang. very early
onset bipolar disorder), a u ponad 1/3 to choroba o wczesnym początku (ang. early onset bipolar
disorder). Zaburzenia te nie były rozpoznawane we wczesnym okresie i często leczono je jako ADHD. Badanie biegunowości pierwszego epizodu w okresie przedpokwitaniowym wskazywało na częstsze występowanie pierwszej fazy depresyjnej (64%), natomiast pierwsza faza o obrazie manii występowała u 24% badanych.
Obok częstego współistnienia zaburzeń afektywnych i ADHD u dzieci, znaczącą trudnością w rozpoznaniu jest brak w chwili obecnej kryteriów diagnostycznych zarówno manii, jak i depresji występujących przed okresem pokwitania. Klasyfikacje DSM oraz ICD nie określają bowiem rozwojowych różnic w manifestacji
klinicznej w odniesieniu do dzieci i posługują się kryteriami obowiązującymi dla dorosłych. Obecnie istnieje jednak szereg opracowań, opisujących szczególny fenotyp wczesnorozwojowych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych (Cahill i wsp. 2007; Geller i wsp. 2003; Papolos 2003; Perlis i wsp. 2006; Woźniak 2003). Obok wysokiej współzachorowalności z ADHD oraz zaburzeniami opozycyjno-buntowniczymi i zaburzeniami zachowania, podkreślają one także inne istotne cechy obrazu klinicznego i przebiegu choroby. Należą do nich niemal zawsze:
• przebieg z szybką lub bardzo szybką zmianą faz,
• częste występowanie stanów mieszanych,
• znaczna drażliwość w obu biegunach choroby,
• wyższy poziom lęku i agresji,
• częste napady paniki,
• większe ryzyko wystąpienia manii lub depresji polekowej.
Przebieg z bardzo szybką zmianą faz często nie pozwala na wyodrębnienie stanów remisji pomiędzy fazami. Atypowy obraz kliniczny stanów mieszanych charakteryzuje się przewlekłą drażliwością, demonstratywnością napadów afektywnych i często agresywnymi zachowaniami wobec rodziny i nauczycieli. Powoduje to, że stosowane obecnie kryteria diagnostyczne dla choroby afektywnej dwubiegunowej w większości pokrywają się z kryteriami dla ADHD, zaburzeń opozycyjno-buntowniczych lub zaburzeń zachowania (Faraone i wsp. 2003; Chang i wsp. 2003).
Uwzględniając niektóre wspólne cechy patomechanizmu choroby afektywnej dwubiegunowej i ADHD, część badaczy skoncentrowała się na poszukiwaniu różnicujących cech przedchorobowych. Chang i wsp. (2003) wyodrębnili w fenotypie podatnym na ADHD taką cechę temperamentalną, jak zwiększenie ogólnego
poziomu aktywności, idące jednak w parze ze zmniejszoną elastycznością zachowania. Hirshfeld-Becker i wsp. (2003) zwrócili uwagę na zaburzenia regulacji emocjonalnej u dzieci z zaburzeniami afektywnymi, w porównaniu z dominującymi zaburzeniami poznawczymi (deficyt uwagi) u dzieci z ADHD. Zaburzenia regulacji emocjonalnej polegałyby na trudnościach w modulowaniu reakcji na bodźce i gorszej kontroli
reakcji emocjonalnej. Rozhamowanie zachowania jest jednak charakterystyczne zarówno dla choroby dwubiegunowej, jak i dla ADHD. Takie cechy temperamentalne, jak dążenie do poznawania nowych sytuacji, gorsza kontrola zachowań impulsywnych, rozhamowanie mowy i aktywności w nowych sytuacjach, występują w przypadku obu schorzeń. Wspólne cechy patofizjologiczne i kliniczne stały się przyczyną zaproponowania przez Leibenlufta i wsp. (2003) przyjęcia określenie dysharmonii afektywnej dla
niezróżnicowanych jeszcze wczesnych zaburzeń, spełniających kryteria diagnostyczne ADHD i choroby afektywnej dwubiegunowej.
Wyodrębnienie predykcyjnych objawów i cech temperamentalnych umożliwiających różnicowanie nastręcza więc szereg trudności, wynikających głównie z neurorozwojowego charakteru zaburzeń, ich współwystępowania oraz wzajemnego oddziaływania patoplastycznego. Wnikliwa analiza obrazu klinicznego pozwala jednak na podjęcie próby wyodrębnienia obu zaburzeń. W tab. 1. przedstawiono zestawienie klinicznych cech różnicujących chorobę afektywną dwubiegunową (ChAD) i zespół deficytu uwagi z nadruchliwością (ADHD) (Scheffer i Apps 2005).
Przedstawione różnicowanie objawów może oczywiście być utrudnione lub zakłócone w przypadku współchorobowości, lub rozwoju zaburzeń dwubiegunowych na bazie pierwotnego zespołu deficytu uwagi i nadruchliwości. W związku z tym poszukuje się także markerów biologicznych i neuropsychologicznych, które mogłyby umożliwić wczesne wykrycie
ryzyka zachorowania na chorobę afektywną dwubiegunową.
Biologiczne i neuropsychologiczne uwarunkowania choroby afektywnej dwubiegunowej w okresie przedpokwitaniowym a ADHD
Badania genetyczne – oba zaburzenia
charakteryzują się wieloczynnikową patogenezą i wieloma czynnikami etiologicznymi. Kompleksowa determinacja genetyczna w obu przypadkach ma charakter poligeniczny. Wykryto wiele polimorfizmów w genach kodujących rozwój
receptorów zarówno układu noradrenergicznego, dopaminergicznego, serotoninergicznego oraz GABA-ergicznego i glutaminergicznego, a także białek determinujących rozwój OUN (Faraone i wsp. 2003; Chang i wsp. 2003; Wilens i wsp. 2003). W związku ze stosunkowo niską rozpoznawalnością przedpokwitaniowych zaburzeń dwubiegunowych, niewiele jest badań populacyjnych, dotyczących ryzyka wczesnego zachorowania u dzieci krewnych I stopnia, chorujących na zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Dotychczas uzyskane wyniki wskazują na wysoki stopień
obciążenia rodzinnego w przypadku wczesnego początku choroby (Faraone i wsp. 2003; Massat i Victor 2005). Faraone zwrócił także uwagę na istnienie odwrotnej zależności w dziedziczeniu populacyjnym. Dzieci rodziców z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi chorowały
3-krotnie częściej na ADHD niż dzieci z grupy kontrolnej (15 i 5%). Przy obecnym stanie wiedzy konieczne jest więc dalsze, precyzyjniejsze określenie fenotypów i poszukiwanie kolejnych genów kandydujących w celu wzbogacenia
możliwości diagnozy różnicowej. Można jednak przyjąć, że występowanie choroby afektywnej u rodziców dziecka z ADHD stanowi poważny czynnik ryzyka rozwoju tej choroby u dziecka.
Badania neuroobrazowe – badania za pomocą rezonansu magnetycznego u dzieci z ADHD wykazały zróżnicowane zmiany w zakresie
objętości istoty szarej różnych regionów mózgu. Dotyczyły one zarówno kory przedczołowej, jak i skroniowej, czołowej oraz ciemieniowej. Stwierdzano także zmniejszenie objętości prążkowia i móżdżku (Massat i Victor 2005; Moore i wsp. 2006). Badania rezonansu magnetycznego u dzieci z chorobą afektywną dwubiegunową
wykazywały mniej zróżnicowane zmiany.
Dotyczyły one przede wszystkim zmniejszenia objętości hipokampa oraz kory przedczołowej, co korelowało ze stwierdzonymi zaburzeniami funkcji poznawczych (Moore i wsp. 2006; Cahill i wsp. 2007). Chang i wsp. (2003) stwierdzili
także zmniejszenie aktywności glutaminergicznej w korze przedczołowej u dzieci rodziców z chorobą afektywną dwubiegunową. Porównanie
wyników badań w obu schorzeniach wskazuje więc na fakt bardziej stałego zlokalizowania zmian w przypadku choroby afektywnej. Zmiany te dotyczą głównie układu limbicznego i kory przedczołowej.
Badania neuropsychologiczne – zaburzenia trwałości uwagi, pamięci operacyjnej oraz kontroli funkcji wykonawczych obecne są u dzieci z ADHD i mogą stanowić istotną pomoc w ustaleniu rozpoznania. Część z tych zaburzeń, związana z czynnością kory przedczołowej, może
występować także u dzieci z zaburzeniami
dwubiegunowmi, ale są one z reguły mniej
nasilone (Pavuluri i wsp. 2006; Massat i Victor 2005). Badania II testem Wechslera wykazały u dzieci z chorobą dwubiegunową częściej
istotnie lepsze wyniki w skali werbalnej, a w teście projekcyjnym Rorschacha wysoki wskaźnik skojarzeń z przemocą (Tilman 2003). Próby
poszukiwania innych markerów biologicznych
dotyczyły pomiarów aktywności ektodermalnej, testu supresji melatoniną na światło oraz testu
obciążenia deksametazonem. Nie przyniosły one jednak przekonujących i powtarzalnych wyników, świadczących o ich przydatności do różnicowania obu zaburzeń.
Aspekt farmakologiczny
Odpowiedź na leczenie może być najistotniejszym czynnikiem potwierdzającym rozpoznanie lub zmuszającym do jego korekty. Stosowanie
leków stymulujących, pochodnych dekstroamfetaminy lub metylofenidatu w przypadku ADHD, powoduje u 70–80% leczonych wyraźną poprawę. W przypadku wczesnych zaburzeń dwubiegunowych obserwuje się brak efektu lub częściej nasilenie drażliwości, agresji, niepokoju i zaburzeń snu. Z kolei stosowanie wyłącznie leków normotymicznych, np. walproinianów, powoduje stabilizację nastroju u ok. 80% dzieci z zaburzeniami dwubiegunowymi, a tylko u 7–8% dzieci z rozpoznaniem ADHD (Pavuluri i wsp. 2005).
Stosowanie leków przeciwdepresyjnych o selektywnym działaniu noradrenergicznym i dopaminergicznym może być skuteczne u 60% dzieci z ADHD, natomiast w przypadku choroby dwubiegunowej z reguły powoduje szybką zmianę
fazy i utrudnienie stabilizacji przebiegu choroby. Podobny efekt obserwuje się po podaniu leków neuroleptycznych, z tą różnicą, że powodują one szybką zmianę fazy na depresyjną. Neuroleptyki stosowane w ADHD najczęściej powodują spotęgowanie deficytu uwagi oraz pogorszenie funkcji poznawczych. Stosując leki stymulujące w przebiegu ADHD, należy uwzględnić ograniczenia związane z ryzykiem sprowokowania zespołu
maniakalnego. Ryzyko to zwiększa się znacznie u dzieci obciążonych rodzinnie chorobą afektywną dwubiegunową. Wzrost ryzyka dotyczy
także przewlekłości leczenia trwającego ponad rok i prowadzonego bez tzw. wakacji lekowych,
czyli przerw w leczeniu na okres przerw w nauce, np. ferii. Istotne znaczenie może mieć też wczesne rozpoczęcie leczenia środkami stymulującymi, szczególnie przed 5. rokiem życia.
Uwzględniając powyższe ograniczenia i trudności diagnostyczne, Grupa Robocza Amerykańskiej Akademii Psychiatrii Dzieci i Młodzieży
zaleciła poniższy schemat postępowania.
• W przypadku stwierdzenia objawów choroby afektywnej dwubiegunowej i deficytu uwagi z nadruchliwością w pierwszej kolejności powinno się leczyć zaburzenia dwubiegunowe. Rekomendowanymi lekami są pochodne walproinianów i lit.
• Objawy ADHD powinno się leczyć, jeśli mimo zastosowania leków normotymicznych, znacznie zakłócają one funkcjonowanie dziecka.
• Przy utrzymujących się objawach ADHD
należy zastosować krótko działający lek stymulujący, kontynuując stale podawanie leku normotymicznego.
• W wypadku niepełnego efektu normotymicznego zaleca się dodatkowo atypowy neuroleptyk, karbamazepinę lub antagonistę kanału wapniowego.
• Jeśli mimo leczenia utrzymują się wyraźne
zaburzenia funkcji poznawczych, rekomendowane jest zastosowanie inhibitora acetylocholinesterazy, np. donepezilu.
Podsumowanie
Niezależnie od kontrowersji nozologicznych należy przyjąć, że istnieje znaczna grupa dzieci cierpiących na zaburzenia w sferze poznawczej i afektywnej. Zaburzenia te często są nieprawidłowo rozpoznawane i, co za tym idzie, także nieprawidłowo leczone. Towarzyszące im objawy są negatywnie odbierane w kontekście
społecznym (szkolnym i rówieśniczym) i stają się źródłem wtórnych problemów emocjonalnych oraz zaburzeń zachowania, jak również
niemożności realizowania celów życiowych. Udzielenie adekwatnej pomocy terapeutycznej tym dzieciom wymaga opracowania doskonalszych kryteriów diagnozy klinicznej, uwzględniających rozwojowy charakter zaburzeń i ich odmienną manifestację na różnych etapach dojrzewania
psychicznego i fizycznego. Posługiwanie się
kryteriami rozpoznawania choroby afektywnej dwubiegunowej opracowanymi dla dorosłych, uniemożliwia właściwe określenie fenotypu
choroby w okresie rozwoju. Brak adekwatnych kryteriów może być powodem rozbieżności
w wynikach badań biologicznych, szczególnie w zakresie genetyki molekularnej. Rozwiązanie przedstawionych powyżej problemów jest jednym z bardzo ważnych wyzwań psychiatrii dziecięco-młodzieżowej.
Piśmiennictwo
1. Cahill CM, Green MJ, Jairam R, Malhi GS. Bipolar disorder in children and adolescents:obstacles to early diagnosis and future directions. Early Interven Psychiatry 2007; 1: 138-149.
2. Chang K, Adelman N, Dienes K, et al. Decreased N-acetyaspartat in children with familial bipolar disorder. Biol Psychiatry 2003; 53: 1059-1065.
3. Faraone SV, Glatt SJ, Tsuang MT. The genetics of pediatric-onset bipolar disorder. Biol Psychiatry 2003; 53: 970-977.
4. Geller B, Craney JL, Bolhofner K, et al. Phenomenology and longitudinal course of children with a prepubertal and early adolescent bipolar disorder phenotype. In: Bipolar disorder in childhood and early adolescence. Geller B, DelBello MP (eds). Guilford Press, New York, London 2003; 25-50.
5. Hirshfeld-Becker DR, Biederman J, Calltharp S, et al. Behavioral inhibition and disinhibition as hypothesizes precursors to psychopathology. Biol Psychiatry 2003; 53: 985-999.
6. Leibenluft E, Charney DS, Pine DS. Researching the pathophysiology of pediatric bipolar disorder. Biol Psychiatry 2003; 53: 1009-1020.
7. Massat I, Victoor I. Early bipolar disorder and ADHD: Differences and similarities in pre-pubertal and early adolescence. Clin Appr Bipolar Disorder 2005; 4: 20-29.
8. Moore CM, Biederman J, Wozniak J, et al. Differences in brain chemistry in children and adolescents with attention deficit hyperactivity disorder with and without comorbid bipolar disorder: a proton magnetic resonance spectroscopy study. Am J Psychiatry 2006; 163: 316-319.
9. Papolos DF. Bipolar disorder and comorbid disorder. In: Bipolar disorder in childhood and early adolescence. Geller B, DelBello MP (eds). Guilford Press, New York, London 2003; 76-106.
10. Pavuluri MN, Schenkel LS, Aryal S. Neurocognitive function in unmedicated manic and medicated euthymic pediatric bipolar patients. Am J Psychiatry 2006; 163: 286-294.
11. Pavuluri MN, Birmaher B, Naylor MW. Pediatric bipolar disorder: a review of the past 10 years. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2005; 44: 846-871.
12. Perlis RH, Ostacher MJ, Patel JK, et al. Predictors of recurrence in bipolar disorder: primary outcomes from the Systematic treatment enhancement program for bipolar disorder (STEP-BD). Am J Psychiatry 2006; 163: 217-224.
13. Perlis RH, Miyahara S, Marangell LB, et al. Long-term implication of early onset in bipolar disorder. Biol Psychiatry 2004;
55: 875-881.
14. Scheffer RE, Apps JN. ADHD or bipolar disorder? Age-specific manic symptoms are key. Current Psychiatry 2005; 4: 42-52.
15. Tillman R, Geller B, Carney JL. Temperament and character factors in a prepubertal and early adolescent bipolar disorder compared to attention deficit hyperactive and normal control. J Child Adolesc Psychopharmacology 2003; 13: 531-544.
16. Wilens TE, Biederman J, Forkner P, et al. Patterns of comorbidity and dysfunction on clinically referred preschool and school-age children with bipolar disorder. J Child Adolesc Psychopharmacology 2003; 13: 495-505.
17. Wozniak J. Pediatric bipolar disorder: The new perspective on severe mood dysfunction in children. J Child Adolesc Psychopharmacology 2003; 13: 449-452.
