ELEKTROKARDIOLOGIA. ZABURZENIA RYTMU
Dronedaron – nowy, ale czy na pewno lepszy?

Wstęp
Pomimo znaczących postępów w elektroterapii serca w ostatnich dziesięcioleciach, na początku XXI wieku migotanie przedsionków (atrial fibrillation, AF), będące najczęściej występującą arytmią, nadal stanowi istotny problem kliniczny. Populacja osób cierpiących z powodu AF w Unii Europejskiej jest liczona w milionach [1, 2], a częstość występowania tej arytmii stale wzrasta, co ma związek ze starzeniem się populacji i dużą częstością chorób sercowo-naczyniowych.
Leczenie pacjentów z AF stanowi duże wyzwanie dla praktykującego kardiologa. Zgodnie ze standardami Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego mamy do wyboru dwie strategie postępowania. Pierwszą z nich jest kontrola rytmu, czyli walka o utrzymanie rytmu zatokowego przy zastosowaniu takich metod, jak kardiowersja farmakologiczna i elektryczna, oraz (po przywróceniu rytmu zatokowego) przewlekłe stosowanie leków antyarytmicznych i beta-adrenolityków; przy czym stale rośnie znaczenie leczenia zabiegowego. Druga strategia, zwana kontrolą częstotliwości akcji komór, obejmuje stosowanie leków zwalniających akcję serca oraz (w razie potrzeby) elektrostymulację i/lub ablację łącza przedsionkowo-komorowego [1, 2]. U wszystkich pacjentów, niezależnie od postaci AF i obranej strategii, a zależnie od ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych, stosuje się również odpowiednią antykoagulację.
Wyniki badań klinicznych chorych z AF, a w szczególności badań RACE (Rate Control versus Electrical Cardioversion) i AFFIRM (Atrial Fibrillation Follow-Up Investigation of Rhythm Management), dowodzą, że strategia kontroli częstotliwości akcji komór nie jest gorsza od strategii kontroli rytmu serca pod względem śmiertelności pacjentów [3, 4]. Dokładniejsze analizy wyników badania AFFIRM dostarczają jednak dodatkowych argumentów przemawiających na korzyść strategii kontroli rytmu. Choć brak różnicy w śmiertelności pomiędzy dwoma strategiami leczenia obserwowano również w przypadku pacjentów z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) [5], obecność stabilnego rytmu zatokowego wiązała się ze zmniejszeniem nasilenia objawów niewydolności serca [6], natomiast obecność arytmii nasilała objawy mierzone wg klasyfikacji NYHA [7]. W dodatkowych analizach wyników wykryto również, że sama obecność rytmu zatokowego wiązała się z mniejszym ryzykiem zgonu, ale stosowanie leków antyarytmicznych w celu zapobiegania arytmii zwiększało śmiertelność [8], czyli najpewniej korzystny wpływ rytmu zatokowego był...


View full text...