en POLSKI
eISSN: 2084-9834
ISSN: 0034-6233
Reumatologia/Rheumatology
Current issue Archive Manuscripts accepted About the journal Supplements Editorial board Reviewers Abstracting and indexing Subscription Contact Ethical standards and procedures
Editorial System
Submit your Manuscript
SCImago Journal & Country Rank


2/2008
vol. 46
 
Share:
Share:
abstract:

In memory
Doktor hab. med. Elżbieta Kawenoki-Minc (1910–2008)

Reumatologia 2008; 46, 2: 108
Online publish date: 2008/04/25
View full text Get citation
 
W imieniu środowiska reumatologicznego żegnamy naszą Drogą Docent Elżbietę Kawenoki-Minc. Środowisko to jest dużą, wielopokoleniową rodziną, obejmującą obecnych i byłych pracowników Instytutu Reumatologii, placówek reumatologicznych w Polsce i lekarzy skupionych w Polskim Towarzystwie Reumatologicznym. Docent Elżbieta Kawenoki-Minc była jednym z filarów – i to filarów seniorów – tej rodziny reumatologicznej. Studia medyczne, uwieńczone doktoratem medycyny, ukończyła jako absolwentka fakultetu medycznego uniwersytetu w Nancy w 1935 r. Podjęta przez Nią po studiach praca zawodowa w szpitalach różnych specjalności została przerwana na ponad 5 lat okresem dramatycznych i heroicznych przeżyć czasu wojny i okupacji hitlerowskiej. Od początku wojny do sierpnia 1944 r., mieszkając w Warszawie, zmuszona była dla ratowania życia ukrywać – zmieniając nazwisko na Rybicka – swoją żydowską tożsamość, co automatycznie wykluczało możliwość ujawnienia dyplomu lekarskiego i podjęcia pracy lekarskiej. Przez okres wojny pracowała jako ekspedientka w drogerii na ul. Podwale, której właścicielką była Jej przyjaciółka i współpracownica z przedwojennego szpitala. Z narażeniem życia ratowała nie tylko siebie, ale i wykradzione z getta dziecko żydowskie. Od 1942 r. przez ponad 2 lata, a następnie rok po wojnie była jedyną opiekunką żydowskiej dziewczynki, córeczki starszego kolegi lekarza, którą tylko na czas powstania warszawskiego przekazała pod opiekę „Żegoty”. W powstaniu warszawskim uczestniczyła aktywnie w formacji AK „Żywiciel” na Żoliborzu jako sanitariuszka. Po kapitulacji powstania była wywieziona do obozu przejściowego w Pruszkowie, razem z grupą rannych z powstańczego szpitala. Rannych zdołała umieścić w prowizorycznym szpitalu na linii Warszawa-Grodzisk. W latach 1946–1951 pracowała w różnych szpitalach warszawskich. Pracę w Instytucie Reumatologicznym rozpoczęła w pierwszym roku istnienia tej instytucji, tj. w roku 1951, pełniąc tam wiele funkcji – oddanego chorym lekarza klinicysty, pracownika naukowego, dydaktyka i wykładowcy. Jej zaangażowanie w pracy, szczególne zainteresowanie ważnym działem reumatologii – dną moczanową, erudycja w tym zakresie i owoce własnych obserwacji klinicznych, dorobek autorski, wreszcie walory Jej kontaktu zarówno z chorymi, jak i lekarzami – wszystko to sprawiło, że piastowała wiele funkcji kierowniczych. Kierowała w różnych okresach Sekcją Szkolenia Lekarzy (jako...


View full text...



Quick links
© 2024 Termedia Sp. z o.o.
Developed by Bentus.