ORIGINAL PAPER
A cross-sectional survey of treatment patterns, disease activity, and quality of life of patients with ankylosing spondylitis in Central and Eastern Europe

Wstęp
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK) jest przewlekłą zapalną chorobą reumatyczną, charakteryzującą się bólem pleców spowodowanym zapaleniem stawów krzyżowo-biodrowych i zapaleniem stawów kręgosłupa oraz tworzeniem się syndesmofitów. W późniejszych etapach choroba prowadzi do usztywnienia stawów kręgosłupa, któremu często towarzyszy zapalenie stawów obwodowych i zapalenie przyczepów ścięgnistych [1, 2]. Choroba może mieć przebieg od łagodnego do ciężkiego, z towarzyszącym ograniczeniem wydolności funkcjonalnej i psychologicznej, jak również z istotnym wpływem na jakość życia pacjenta [3, 4]. Częstość występowania choroby szacuje się na 0,1–2% w różnych populacjach, w tym ok. 0,9% w ogólnej populacji Europy Centralnej [3]. Ze względu na swoją podstępną naturę, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa jest rzadko rozpoznawane we wczesnym etapie, a przedział czasu między pierwszymi objawami a rozpoznaniem może wynosić 4–9 lat [5, 6]. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa rozpoczyna się w młodym wieku, średnio około 26. roku życia [3], i jest 2–3 razy częściej obserwowane u mężczyzn niż u kobiet [1, 6].
Do niedawna możliwości terapeutyczne wykorzystywane w leczeniu ZZSK były ograniczone do niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), a także edukacji pacjentów oraz kinezy- i fizykoterapii. Leki przeciwreumatyczne modyfikujące przebieg choroby (DMARD), takie jak metotreksat, wykazują niewielki wpływ (lub jego brak) na przebieg postaci osiowej choroby, sulfasalazyna natomiast jest zalecana wyłącznie pacjentom z przewagą zmian zapalnych stawów obwodowych [7, 8].
Wprowadzenie inhibitorów czynnika martwicy nowotworów a (TNF-α) zrewolucjonizowało leczenie ZZSK. Ostatnie liczne doniesienia wskazują na dobrą skuteczność i tolerancję leków biologicznych w objawowym leczeniu ZZSK [9–19]. Podstawą sukcesu terapii inhibitorami TNF jest udział TNF-α w patogenezie ZZSK. Udowodniono występowanie większego stężenia TNF-α w surowicy pacjentów z ZZSK, u których stwierdzono cechy zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych [1, 20].
Międzynarodowa grupa ekspertów ASAS (ASsessment in Ankylosing Spondylitis) oraz Europejska Liga do Walki z Chorobami Reumatycznymi (EULAR) opracowały zalecenia dotyczące zastosowania inhibitorów TNF u pacjentów z ZZSK [8, 21]. Zgodnie z tymi rekomendacjami, terapia inhibitorami TNF powinna być rozważana u pacjentów z aktywną chorobą, określaną na podstawie wartości BASDAI (Bath Ankylosing Spondylitis Disease Activity Index), wynoszącej co najmniej 4 punkty w skali 0–10, utrzymującą się mimo stosowania przynajmniej dwóch NLPZ w optymalnych dawkach przez co najmniej 3 mies. Rozpoczęcie terapii powinno być uwarunkowane pozytywną oceną specjalisty reumatologa, mającego doświadczenie w zakresie zapalnych bólów kręgosłupa i stosowania leków biologicznych [8, 21].
W 2006 r. opublikowano pierwszą aktualizację rekomendacji ASAS [22], wskazując jednocześnie na dobre przyjęcie pierwszych zaleceń [8, 21]. Dla obszaru niemieckojęzycznego Braun i wsp. przeprowadzili ocenę kryteriów ASAS, wykazując zgodność zaleceń niemieckojęzycznych ekspertów z międzynarodowymi rekomendacjami, co w punktowej ocenie zgodności uzyskało średnią 9,13 punktu w skali od 0 do 10 punktów [23].
Cel badania
Autorzy niniejszej pracy przeprowadzili badanie obserwacyjne w 7 krajach środkowo-wschodniej Europy, aby uzyskać informacje o profilu demograficznym i klinicznym pacjentów chorujących na ZZSK, stopniu aktywności i zaawansowania choroby oraz strategiach terapeutycznych stosowanych obecnie w praktyce reumatologicznej dla tej grupy pacjentów. Określono również odsetek i profil pacjentów z ZZSK, u których obecnie jest stosowana terapia konwencjonalna i którzy mogliby zostać zakwalifikowani do terapii inhibitorami TNF, oraz zgodność tych kwalifikacji z rekomendacjami ASAS. W pracy szczególny nacisk został położony na porównanie danych całościowych z danymi uzyskanymi z badań pacjentów z Polski.
Materiał i metody
Przekrojowe badanie dotyczące pacjentów z ZZSK przeprowadzono w Austrii, Czechach, na Węgrzech, w Polsce, Rumunii, na Słowacji i w Słowenii w drugiej połowie 2006 r. Do przeprowadzenia badania zaproszono lekarzy reumatologów uważanych za ekspertów w leczeniu ZZSK. Dane zbierano na podstawie kwestionariuszy wypełnianych zarówno przez lekarza, jak i pacjenta podczas każdej wizyty lekarskiej oraz analizy historii choroby pacjenta. Każdy lekarz miał objąć obserwacją 3–5 pacjentów z ZZSK, niepoddanych wcześniej terapii inhibitorami TNF. W celu zapewnienia reprezentatywności grupie badanej – zarówno na poziomie międzynarodowym, jak i krajowym – zaplanowano, że w badaniu weźmie udział 200 lekarzy oraz od 600 do 1000 pacjentów.
Kryteria kwalifikowania do badania
Do badania byli kwalifikowani pacjenci, którzy mieli ukończone 18 lat w dniu pierwszej wizyty klinicznej oraz zgłaszali zapalny ból pleców charakteryzujący się przynajmniej czterema z pięciu następujących kryteriów:
1) pierwsze wystąpienie bólu przed ukończeniem 45. roku życia,
2) podstępny początek,
3) poprawa podczas ruchu i brak ulgi w spoczynku,
4) sztywność poranna,
5) czas trwania dolegliwości ponad 3 mies.
Pacjenci musieli mieć również radiologiczne cechy zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych co najmniej 1. stopnia. Pacjenci z ZZSK, którzy byli wcześniej leczeni inhibitorami TNF, byli wykluczani z badania.
Plan badania
W celu uzyskania profilu demograficznego i klinicznego pacjentów zbierano następujące dane: płeć, wiek, wiek podczas badania klinicznego, wiek podczas pojawienia się pierwszych objawów, czas do ustalenia rozpoznania, obecność wcześniejszych lub teraźniejszych chorób współistniejących, wcześniejsze lub obecne entezopatie, obecność antygenu HLA-B27, wywiad rodzinny oraz wcześniejsza hospitalizacja lub operacja z powodu ZZSK.
Ocenę aktywności i ciężkości przebiegu choroby przeprowadzono na podstawie następujących parametrów: obecność entezopatii, ostre dolegliwości stawu biodrowego, wynik zmodyfikowanego testu Schobera, ruchomość klatki piersiowej, odległość potylica-ściana, pomiar prędkości opadania erytrocytów (OB) oraz stężenie białka C-reaktywnego (CRP). Ocena radiologiczna obejmowała stopień zaawansowania i lokalizację zmian zapalnych stawów krzyżowo-biodrowych. Pacjenci byli również proszeni o wypełnienie 3 kwestionariuszy dotyczących swojego stanu zdrowia: kwestionariusza 6-punktowej oceny aktywności choroby BASDAI, kwestionariusza 10-punktowej oceny sprawności funkcjonalnej BASFI (Bath Ankylosing Spondylitis Functionality Index) oraz 18-punktowego kwestionariusza oceny jakości życia chorych na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (wg kwestionariusza oceny jakości życia chorych na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa – ASQoL). Punktacja BASDAI wynosząca 0 oznacza brak objawów, 10 zaś wskazuje na obecność objawów o bardzo dużym nasileniu. Punktacja BASFI wynosząca 0 oznacza łatwość wykonywania codziennych czynności, natomiast 10 wskazuje na brak możliwości wykonania czynności przez pacjenta. W ocenie ASQoL im wyższa punktacja, tym gorsza jakość życia respondenta.
Dokumentowano również prowadzone obecne i wcześniejsze leczenie takimi lekami, jak NLPZ, DMARD oraz glikokortykosteroidy. Na koniec reumatolodzy zostali poproszeni o zakwalifikowanie pacjentów na podstawie oceny klinicznej do terapii inhibitorami TNF. Lekarze zostali również poproszeni o podanie szczegółowych powodów niezakwalifikowania pacjentów do terapii inhibitorami TNF.
Statystyczna analiza danych
Analiza wszystkich danych została przeprowadzona w sposób opisowy. Dla każdej zmiennej przedstawiono statystykę sumaryczną, w której uwzględniono następujące dane: średnią, odchylenie standardowe, medianę, wartość maksymalną i minimalną dla zmiennych ciągłych oraz częstotliwość i odsetek dla zmiennych kategorycznych. Testy statystyczne i odpowiadające im wartości p przyjęto jako opisowe, a nie jako testy hipotezy.
W celu analizy sposobu kwalifikacji pacjentów do leczenia inhibitorami TNF, pacjenci zostali przydzieleni do dwóch grup: „kandydatów”, czyli pacjentów, którzy zostali zakwalifikowani przez reumatologów do terapii inhibitorami TNF, oraz „nie-kandydatów”, czyli pacjentów niezakwalifikowanych do terapii inhibitorami TNF. Zastosowano testy U Manna-Whitneya oraz c2, aby zbadać, które zmienne przyczyniły się do podjęcia decyzji o zakwalifikowaniu pacjenta do terapii inhibitorami TNF.
Wyniki
W badaniu uczestniczyło łącznie 281 lekarzy reumatologów z 7 krajów; zakwalifikowano do obserwacji 1626 pacjentów z ZZSK. Dane 120 pacjentów nie zostały włączone do analizy m.in. z powodu niespełnienia kryteriów klasyfikacyjnych lub uzyskania niepełnych danych. Ostatecznie analizie poddano dane 1506 pacjentów. W Polsce w badaniu wzięło udział 53 lekarzy reumatologów, którzy zakwalifikowali 373 pacjentów. Dane 368 pacjentów zostały włączone do analizy.
Profil demograficzny i kliniczny pacjentów
Charakterystykę demograficzną pacjentów oraz dane z wywiadu chorobowego przedstawiono w tabeli I. Prawie 80% z grupy 368 polskich pacjentów stanowili mężczyźni. Średni wiek podczas wizyty kwalifikacyjnej wynosił 45 lat, a średni wiek wystąpienia pierwszych objawów – 27 lat. Mediana odstępu czasowego między pojawieniem się pierwszych objawów a ustaleniem rozpoznania wynosiła 4 lata. Dane te były podobne we wszystkich krajach biorących udział w badaniu.
U 186 z 368 polskich pacjentów (51%) odnotowano choroby współistniejące w przeszłości lub obecnie. Do najczęstszych należały: zapalenie błony naczyniowej oka (58%) oraz choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy (19%). U 184 chorych (50%) stwierdzono obecność entezopatii. U 185 pacjentów (50%) oznaczono status HLA-B27, potwierdzając obecność antygenu u 95% pacjentów w tej grupie.
Specjalistycznych konsultacji, m.in. ortopedycznej, okulistycznej lub kardiologicznej, wymagało 333 pacjentów (91%); 305 pacjentów (83%) przynajmniej jeden raz było hospitalizowanych z powodu ZZSK, u 24 (8%) odnotowano 11–20 hospitalizacji, natomiast u 2 (0,5%) liczba hospitalizacji wynosiła ponad 20; 28 pacjentów (8%) wymagało operacji w przebiegu ZZSK; 269 pacjentów (73%) korzystało z leczenia uzdrowiskowego od 1 do 4 razy, a 51 (14%) zgłosiło więcej niż 4-krotny pobyt w sanatorium; 243 pacjentów (66%) zostało poddanych fizykoterapii, a 249 (67%) uczestniczyło w ćwiczeniach rehabilitacyjnych. Wszystkie te wyniki były porównywalne z wynikami uzyskanymi dla całej populacji pacjentów.
Aktywność i przebieg choroby
Dane dotyczące aktywności choroby, ograniczenia sprawności funkcjonalnej oraz jakość życia zostały podsumowane w tabeli II. W całkowitej populacji pacjentów średnia wartość BASDAI wyniosła 4,1, średnia wartość BASFI wyniosła 5,1, a średnia wartość oceny jakości życia wg ASQoL 9,9. W grupie polskich pacjentów wartości te wynosiły odpowiednio: BASDAI – 4,2, BASFI – 5,3, ASQoL – 9,8.
Wcześniejsza i aktualna farmakoterapia
Dane dotyczące wcześniejszej i aktualnej farmakoterapii podsumowano w tabelach III i IV. W Polsce 346 pacjentów (94%) było leczonych przynajmniej jednym lekiem z grupy NLPZ, a 89 (24%) otrzymywało przynajmniej 2 NLPZ (tab. IV); 291 pacjentów (79%) było leczonych przynajmniej jednym lekiem z grupy DMARD – najczęściej stosowano sulfasalazynę, następnie metotreksat oraz leflunomid (tab. III). Glikokortykosteroidy do stosowania parenteralnego lub miejscowego były przepisywane odpowiednio 122 (33%) i 53 (14%) pacjentom. Terapię NLPZ przerwano u 234 pacjentów (68%), głównie z powodu braku skuteczności (62%) lub wystąpienia działań niepożądanych (29%). Terapię DMARD przerwano u 159 pacjentów (55%), najczęściej z powodu braku skuteczności (77%) lub wystąpienia działań niepożądanych (13%).
Kwalifikacja pacjentów do terapii inhibitorami TNF
Z całkowitej liczby pacjentów uczestniczących w badaniu 913 (61%) zostało zakwalifikowanych przez lekarzy reumatologów jako kandydaci do leczenia inhibitorami TNF (tab. V). Powodem nieprzepisywania terapii inhibitorami TNF przez reumatologów była mała aktywność choroby (74%), duży koszt lub brak refundacji terapii (16%), brak dostępu do specjalistów, którzy mogliby kontynuować terapię biologiczną (6%) oraz ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (3%). Do innych przyczyn zaliczono: zaawansowany stopień ZZSK, gruźlicę w wywiadzie, skuteczność dotychczasowej terapii oraz chorobę nowotworową w przeszłości lub obecnie.
Wśród polskich pacjentów 204 (55%) zostało zakwalifikowanych jako kandydaci do terapii inhibitorami TNF. Pozostałych nie zakwalifikowano z powodu: małej aktywności choroby (71%), dużego kosztu terapii (22%), braku dostępu do specjalistów, którzy mogliby prowadzić terapię biologiczną (11%), oraz ryzyka wystąpienia działań niepożądanych (3%). Pozostałe przyczyny niestosowania terapii inhibitorami TNF podawane przez polskich lekarzy reumatologów były podobne dla całej badanej populacji pacjentów.
Porównanie obu grup chorych pod względem wartości BASDAI oraz stosowania leków z grupy NLPZ podano w tabeli IV. W całkowitej populacji badanych chorych tylko 38% pacjentów zakwalifikowanych jako „kandydaci” spełniło zalecenia ASAS w zakresie punktacji BASDAI, wynoszącej co najmniej 4, i wcześniejszego stosowania przynajmniej 2 NLPZ. Odsetek pacjentów spełniających te kryteria wykazuje dużą różnicę między poszczególnymi krajami; wynosi od 18% w Polsce do 57% na Węgrzech (tab. IV). W grupie „nie-kandydatów” łącznie 16% chorych spełniało oba kryteria, natomiast w poszczególnych krajach wynik ten wynosił od 3% w Austrii do 12% w Polsce i 32% w Rumunii (tab. IV).
W tabeli V porównano „kandydatów” i „nie-kandydatów” pod względem aktywności choroby, sprawności funkcjonalnej oraz jakości życia. Pacjenci zakwalifikowani do terapii inhibitorami TNF („kandydaci”) byli młodsi od chorych niezakwalifikowanych („nie-kandydatów”), mieli większą aktywność i cięższy przebieg choroby, w tym wyższą wartość laboratoryjnych wskaźników ostrej fazy, obserwowano u nich także szybsze tempo objęcia procesem zapalnym stawu biodrowego. „Kandydatów” charakteryzowała również znacząco niższa jakość życia w porównaniu z pacjentami niezakwalifikowanymi do terapii inhibitorami TNF.
Dyskusja
Jest to pierwsze badanie przeprowadzone w środkowo-wschodniej Europie, oceniające reprezentatywną grupę pacjentów z ZZSK pod względem możliwości zakwalifikowania ich do leczenia inhibitorami TNF. U wszystkich uczestniczących w badaniu pacjentów (1506 osób) stwierdzano długi wywiad dużej aktywności i ciężkiego przebiegu choroby, z towarzyszącym ograniczeniem sprawności funkcjonalnej i upośledzeniem jakości życia. Odzwierciedlają to wyniki: średnia wartość BASDAI wynosi 4,1, średnia wartość BASFI 5,1, a średnia wartość ASQoL 9,9. Dla badanej populacji polskiej wartości te wynosiły odpowiednio: BASDAI – 4,2, BASFI – 5,3, ASQoL – 9,8; były one porównywalne z wynikami uzyskanymi dla całej populacji pacjentów.
Z całkowitej liczby chorych na ZZSK, którzy wzięli udział w badaniu i którzy nigdy wcześniej nie otrzymywali inhibitorów TNF, 61% zostało zakwalifikowanych do terapii inhibitorami TNF-α na podstawie klinicznej oceny reumatologów. Odsetek pacjentów zakwalifikowanych w poszczególnych krajach różnił się jednak istotnie: od 36% na Słowacji do 55% w Polsce i 84% w Rumunii (tab. IV). Przed opublikowaniem rekomendacji ASAS Pham i wsp. opisali podobne rozbieżności pomiędzy krajami na podstawie międzynarodowego badania przeprowadzonego w kilku krajach Europy Wschodniej, Kanadzie, Meksyku i Australii [24].
W chwili rozpoczęcia naszego badania rekomendacje ASAS były już znane. Zgodnie z tymi zaleceniami ważnymi kryteriami rozpoczęcia leczenia inhibitorami TNF są: punktacja BASDAI, wynosząca co najmniej 4, nieskuteczność terapii przynajmniej 2 lekami z grupy NLPZ oraz pozytywna opinia eksperta – reumatologa, który rozważa wszystkie dostępne dane kliniczne, wartość wskaźników ostrej fazy w surowicy oraz wyniki badań radiologicznych pacjenta.
W naszym badaniu pacjenci zakwalifikowani jako „kandydaci” do leczenia inhibitorami TNF wykazywali większą aktywność choroby i większe ograniczenie sprawności funkcjonalnej, a także niższy poziom jakości życia niż pacjenci niezakwalifikowani do takiego leczenia. Również częściej występowały u nich ostre entezopatie, ostre zajęcie procesem zapalnym stawu biodrowego, wyższa wartość OB i CRP (tab. V). Jednak tylko 38% pacjentów w grupie „kandydatów” spełniało połączone kryteria ASAS dotyczące uzyskania odpowiednio wysokiej wartości BASDAI oraz wcześniejszego stosowania NLPZ. Wartość odsetka dla tej zmiennej różniła się znacznie między krajami, od 18% w Polsce do 57% na Węgrzech (tab. IV). W grupie chorych niezakwalifikowanych do terapii inhibitorami TNF łącznie 16% pacjentów spełniało powyższe połączone kryteria ASAS, natomiast w poszczególnych krajach odsetek ten wahał się od 3% w Austrii do 12% w Polsce i 32% w Rumunii (tab. IV).
Ważnym kryterium stosowanym przy kwalifikacji chorych na ZZSK do leczenia inhibitorami TNF jest punktacja BASDAI, wynosząca co najmniej 4. Wykazano, że wyznaczony punkt odcięcia dla tej zmiennej odpowiadał większemu ograniczeniu wydolności funkcjonalnej i niższej jakości życia [25]. Zostało to potwierdzone również w naszym badaniu, obserwując u 81% „kandydatów” zarówno w polskiej, jak i w całkowitej populacji pacjentów, wartość BASDAI na poziomie co najmniej 4. Pozostałe 19% wszystkich „kandydatów” w populacji całkowitej i w populacji polskiej uzyskało wartość BASDAI poniżej 4; w grupie pacjentów niezakwalifikowanych („nie-kandydatów”) u 46% w populacji całkowitej i 40% w populacji polskiej wartość BASDAI wynosiła co najmniej 4. Sugeruje to, iż wartość BASDAI nie była jedynym kryterium decydującym o zakwalifikowaniu pacjenta do leczenia inhibitorami TNF.
Ograniczeniem omawianego badania jest to, że autorzy pytali biorących w nim udział lekarzy reumatologów o przyczyny niezakwalifikowania pacjentów do leczenia inhibitorami TNF, ale nie pytali o uzasadnienie kwalifikacji do terapii. Analiza przyczyn decydujących o niezakwalifikowaniu pacjentów do terapii wskazuje, że inne czynniki poza połączonymi kryteriami ASAS dotyczącym wartości BASDAI oraz stosowania NLPZ wpływały na decyzje reumatologów o rozpoczęciu terapii inhibitorami TNF. Do czynników, które odgrywały rolę w procesie podejmowania decyzji o rozpoczęciu terapii biologicznej, należą dostęp do lekarzy specjalistów prowadzących leczenie biologiczne oraz wysoki koszt terapii.
U 94% polskich pacjentów zakwalifikowanych do badania wcześniej stosowano przynajmniej jeden lek z grupy NLPZ, 24% chorych w tej grupie otrzymywało przynajmniej 2 NLPZ, a 79% pacjentów było leczonych przynajmniej jednym lekiem z grupy DMARD. Wcześniejsze stosowanie NLPZ zostało przerwane u 68% polskich pacjentów, a leczenie DMARD wstrzymano u 55% pacjentów; w porównaniu z całkowitą populacją pacjentów parametry te wynoszą odpowiednio 62% dla NLPZ i 51% dla DMARD. Niepowodzenie w zastosowaniu przynaj-mniej 2 leków z grupy NLPZ miało mniejszy wpływ na decyzję lekarzy o rozpoczęciu terapii inhibitorem TNF niż wartość punktacji BASDAI.
Przed publikacją rekomendacji ASAS Pham i wsp. [24] przeprowadzili międzynarodowe badanie oceniające profil i odsetek pacjentów z ZZSK kwalifikujących się na podstawie opinii reumatologów do leczenia inhibitorami TNF. Następnie, po pojawieniu się zaleceń ASAS, badacze poszerzyli swoją analizę o ocenę stopnia zgodności uzyskanych wyników z opublikowanymi kryteriami warunkującymi rozpoczęcie terapii inhibitorami TNF. W swym badaniu Pham i wsp. 49% z 1207 analizowanych pacjentów zostało zakwalifikowanych przez lekarzy reumatologów do leczenia inhibitorami TNF. Tak jak i w prezentowanym badaniu, pacjenci zakwalifikowani do terapii inhibitorami TNF mieli większą aktywność choroby, większe ograniczenia ruchomości kręgosłupa, większe stężenie laboratoryjnych wskaźników ostrej fazy, większe ograniczenia sprawności funkcjonalnej oraz częstsze zajęcie procesem zapalnym stawu biodrowego. U 77% „kandydatów” do terapii punktacja BASDAI wynosiła co najmniej 4, co potwierdziło istotną wartość tej zmiennej. Podsumowując, 60% pacjentów zakwalifikowanych i 31% pacjentów niezakwalifikowanych do leczenia inhibitorami TNF spełniało zalecenia ASAS warunkujące rozpoczęcie takiej terapii.
Badanie AS PRISME [26] jest pierwszym badaniem przeprowadzonym we Francji, oceniającym aktywność choroby pacjentów z ZZSK oraz odsetek pacjentów, którzy mogą kwalifikować się do terapii inhibitorem TNF na podstawie kryteriów ASAS lub opinii lekarzy reumatologów. Reumatolodzy jako kandydatów do terapii inhibitorem TNF zakwalifikowali 66 (13%) spośród 500 ocenianych pacjentów. Z grupy 66 kandydatów tylko 23 osoby (35%) spełniały połączone kryteria ASAS obejmujące punktację BASDAI oraz niepowodzenie stosowania NLPZ. Z pozostałych 430 pacjentów, niezakwalifikowanych do leczenia inhibitorami TNF, 51 osób (12%) spełniało połączone kryteria ASAS.
Wnioski
Podsumowując, wyniki omawianego badania potwierdzają, że lekarze reumatolodzy z krajów środkowo-wschodniej Europy widzą potrzebę kwalifikacji większego odsetka pacjentów do terapii inhibitorami TNF, a wyniki uzyskane w Polsce są zgodne z wynikami otrzymanymi dla całkowitej populacji pacjentów ujętej w badaniu. Autorzy potwierdzili również, że często decyzje lekarzy o zastosowaniu lub niezastosowaniu terapii inhibitorami TNF nie są zgodne z zaleceniami ASAS. Potwierdza to potrzebę ciągłej aktywnej wymiany informacji w środowisku lekarskim w celu rozpowszechnienia rekomendacji ASAS.
Podziękowania
Autorzy niniejszej pracy dziękują BIOCONSULT GmbH, Perchtoldsdorf, Austria, za wykonanie analiz statystycznych.
Udziały konkurencji: T. Palotai został zatrudniony przez Wyeth Pharmaceuticals, Vienna, Austria podczas badania. W. Ebner, C. Codreanu, P. Géher, A. Pahor, K. Pavelka, J. Smolen, J. Szechiński oraz M. Žlnay otrzymali honorarium wykładowców od Abbot, Schering-Plough i Wyeth.
Sponsoring: Badanie było sponsorowane przez Wyeth Pharmaceuticals, Vienna, Austria.
Piśmiennictwo
1. Sieper J, Braun J, Rudwaleit M, et al. Ankylosing spondylitis: an overview. Ann Rheum Dis 2002; 61: iii8-iii18.
2. Braun J, Sieper J. Ankylosing spondylitis. Lancet 2007; 369: 1379-1390.
3. Braun J, Bollow M, Remlinger G, et al. Prevalence of spondyloarthropathies in HLA-B27 positive and negative blood donors. Arthritis Rheum 1998; 41: 58-67.
4. Ward MM. Quality of life in patients with ankylosis spondylitis: a survey of 175 patients. Arthritis Care Res 1999; 12: 247-255.
5. Van der Linden SM, Valkenburg HA, de Jongh BM, Cats A. The risk of developing ankylosing spondylitis in HLA-B27 positive individuals. A comparison of relatives of spondylitis patients with the general population. Arthritis Rheum 1984; 27: 241-249.
6. Feldtkeller E, Khan MA, van der Heijde D, et al. Age at disease onset and diagnosis delay in HLA-B27 negative vs. positive patients with ankylosing spondylitis. Rheumatol Int 2003; 23: 61-66.
7. Dougados M, Dijkmans B, Khan M, et al. Conventional treatments for ankylosing spondylitis. Ann Rheum Dis 2002; 61: iii40-iii50.
8. Zochling J, van der Heijde D, Burgos-Vargas R, et al. ASAS/EULAR recommendations for the management of ankylosing spondylitis. Ann Rheum Dis 2006; 65: 442-452.
9. Gorman JD, Sack KE, Davis JC Jr. Treatment of ankylosing spondylitis by inhibition of tumor necrosis factor alpha. N Engl J Med 2002; 346: 1349-1356.
10. Brandt J, Haibel H, Sieper J, et al. Infliximab treatment of severe ankylosing spondylitis: one-year follow-up. Arthritis Rheum 2001; 44: 2936-2937.
11. Van Den Bosch F, Kruithof E, Baeten D, et al. Randomized double-blind comparison of chimeric monoclonal antibody to tumor necrosis factor alpha (infliximab) versus placebo in active spondylarthropathy. Arthritis Rheum 2002; 46: 755-765.
12. Kruithof E, Van den Bosch F, Baeten D, et al. Repeated infusions of infliximab, a chimeric anti-TNF alpha monoclonal antibody, in patients with active spondyloarthropathy: one year follow up. Ann Rheum Dis 2002; 61: 207-212.
13. Breban M, Vignon E, Claudepierre P, et al. Efficacy of infliximab in refractory ankylosing spondylitis: results of a six-month open-label study. Rheumatology (Oxford) 2002; 41: 1280-1285.
14. Braun J, Brandt J, Listing J, et al. Treatment of active ankylosing spondylitis with infliximab: a randomized controlled multicentre trial. Lancet 2002; 359: 1187-1193.
15. Braun J, Brandt J, Listing J, et al. Long-term efficacy and safety of infliximab in the treatment of ankylosing spondylitis: an open, observational, extension study of a three-month, randomized, placebo-controlled trial. Arthritis Rheum 2003; 48: 2224-2233.
16. Davis JC Jr, van der Heijde D, Braun J, et al. Recombinant human tumor necrosis factor receptor (etanercept) for treating ankylosing spondylitis: a randomized, controlled trial. Arthritis Rheum 2003; 48: 3230-3236.
17. Braun J, McHugh N, Singh A, et al. Improvement in patient-reported outcomes for patients with ankylosing spondylitis treated with etanercept 50 mg once-weekly and 25 mg twice-weekly. Rheumatology (Oxford) 2007; 46: 999-1004.
18. Sieper J, Rudwaleit M, Braun J. Adalimumab for the treatment of ankylosing spondylitis. Expert Opin Pharmacother 2007; 8: 831-838.
19. Davis J Jr, Webb A, Lund S, Sack K. Results from an open-label extension study of etanercept in ankylosing spondylitis. Arthritis Rheum 2004; 51: 302-304.
20. Braun J, Bollow M, Neure L, et al. Use of immunohistologic and in situ hybridization techniques in the examination of sacroiliac joint biopsy specimens from patients with ankylosing spondylitis. Arthritis Rheum 1995; 38: 499-505.
21. Braun J, Pham T, Sieper J, et al. ASAS Working Group. International ASAS consensus statement for the use of anti-tumour necrosis factor agents in patients with ankylosing spondylitis. Ann Rheum Dis 2003; 62: 817-824.
22. Braun J, Davis J, Dougados M, et al. First update of the international ASAS consensus statement for the use of anti-TNF agents in patients with ankylosing spondylitis. Ann Rheum Dis 2006; 65: 316-320.
23. Braun J, Zochling J, Märker-Hermann E, et al. Recommendations for the management of ankylosing spondylitis after ASAS/EULAR: evaluation in the German language area. Z Rheumatol 2006; 65: 728-742.
24. Pham T, Landewe R, van der Linden S, et al. An international study on starting tumour necrosis factor-blocking agents in ankylosing spondylitis. Ann Rheum Dis 2006; 65: 1620-1625.
25. Barkham N, Kong KO, Fraser A, et al. The unmet need for effective therapy in ankylosing spondylitis. Arthritis Rheum 2003; 48: S175.
26. Pham T, Flipo R, Saraux A. How many ankylosing spondylitis patients consulting private practice rheumatologists are candidates to TNF-βlockers? The AS PRISME survey. Ann Rheum Dis 2005; 64: iii332-iii333.