Novel methods in diagnostics and therapy
Present aplications for mechanical heart assistance

Niewydolność serca (ang. heart failure – HF) w ciągu ostatnich lat stała się dominującym problemem współczesnej kardiologii. Według amerykańskich danych
epidemiologicznych dotyczy ona 2–3% społeczeństwa i ponad 10% osób powyżej 75. roku życia [1]. Mimo znacznych postępów w terapii zachowawczej średni czas przeżycia chorych z ostrą bądź przewlekłą HF waha się w granicach 2–3 lat od rozpoznania. W grupie chorych ze skrajną HF przeszczepienie serca nadal jest „złotym standardem” w leczeniu. Możliwości medycyny transplantacyjnej są jednak ograniczone dostępnością narządów. W Polsce, podobnie jak w Europie i Stanach
Zjednoczonych, liczba pobrań, a co za tym idzie – przeszczepów serca, nie zwiększa się od lat. Obecnie na
leczenie tą metodą może liczyć zaledwie co 10. chory. Sytuacja ta stymuluje rozwój badań w kierunku alternatywnych metod leczenia skrajnej HF, a najbardziej obiecujące wydaje się mechaniczne wspomaganie serca.
Idea mechanicznego wspomagania serca (ang. mechanical heart assistance – MHA) rozwija się od lat 60. ubiegłego stulecia, gdy Cooley i Liotta pierwsi wszczepili pneumatyczne sztuczne serce jako pomost do przeszczepu [2]. Kolejnym systemem zastosowanym u człowieka było sztuczne serce (ang. total artificial heart – TAH)
Akutsu III w 1982 roku w Texas Heart Institute [3].
Najbardziej znanym urządzeniem było zastosowane u ponad 200 chorych Jarvik 7. Badania kliniczne zatrzymano jednak w latach 90. z powodu częstych powikłań zatorowych [4]. W latach 80. i 90. XX wieku wprowadzono do prób klinicznych różnego typu systemy, a przede wszystkim nową koncepcję wspomagania lewokomorowego (LVAD). W odróżnieniu od sztucznego serca, w wypadku lewej komory celem wspomagania nie jest całkowite zastąpienie serca niewydolnego, lecz zapewnienie adekwatnego przepływu narządowego z jednoczesnym zmniejszeniem obciążenia pracą lewej komory. Sztuczne komory wprowadziły ze sobą ideę „pomostu do wyzdrowienia” (ang. bridge to recovery). Na rynku pojawiło się wiele urządzeń pozaustrojowych, jak Berlin Heart, Thoratec [5] i polski POLCAS [6], oraz częściowo implantowanych, jak Novacor i HeartMate II. Te ostatnie – elektryczne pompy pulsacyjne – z powodzeniem były stosowane jako wspomaganie długoterminowe (2–5 lat) [7]. Równolegle do badań nad pompami pulsacyjnymi prowadzone były prace doświadczalne nad...


View full text...