Anestezjologia i intensywna terapia
Comparison of sevoflurane and halothane anaesthesia on shunt and selected haemodynamic parameters during thoracosurgical procedures

Wprowadzenie
Znieczulenie do zabiegów w obrębie klatki piersiowej jest specjalną formą znieczulenia. Większość pacjentów, u których wykonuje się torakotomię, wymaga wyłączenia z wentylacji operowanego płuca. Działanie to określane jest jako OLV (one-lung ventilation; wentylacja jednym płucem). Wyłączenie z wentylacji jednego płuca wiąże się z poważnymi zaburzeniami oddechowymi i hemodynamicznymi. Są one wypadkową ułożenia pacjenta na boku, znieczulenia ogólnego, zwiotczenia mięśni, ucisku przez śródpiersie i trzewia, zwiększonej objętości krwi kierowanej grawitacyjnie przez niższe partie płuc oraz manipulacji chirurgicznych [1]. OLV predysponuje do zwiększenia żylnego przecieku śródpłucnego (shunt) w wyniku przepływu krwi przez niedodmowe części płuca. Wyłączenie z wentylacji jednego płuca (OLV) powoduje nagłe zwiększenie żylnego przecieku śródpłucnego. W warunkach fizjologicznych (bez stosowania farmakoterapeutyków) jego wielkość jest ograniczana wystąpieniem odruchowego hipoksycznego skurczu naczyń krwionośnych w niewentylowanym płucu (HPV, hypoxic pulmonary vasoconstriction). Okazuje się, że niekiedy shunt zmniejsza się w wyniku samej grawitacji i działalności chirurga, wspomagając HPV w wyniku zmiany kierunku krwi z niedodmowych pęcherzyków płucnych do wentylowanego płuca (na dole) [2]. Również sam rodzaj urazu operacyjnego, temperatura ciała, wiek i płeć pacjenta, pH i PaCO₂ krwi, rzut serca (CO), ciśnienie w tętnicy płucnej (PAP), wielkość segmentu hipoksycznego oraz intensywność stymulacji hipoksycznej są głównymi czynnikami niefarmakologicznymi wpływającymi na HPV [3–5]. O ile wyłączenie z wentylacji jednego płuca i odpowiedź HPV jest przewidywalna w warunkach doświadczalnych, o tyle wpływ środków znieczulenia ogólnego na HPV nie jest ściśle zdefiniowany [6–8]. Znieczulenie ogólne generalnie wpływa na wielkość shunt (hamując HPV), mogąc tym samym upośledzać wymianę gazową, wtórnie do zahamowania HPV. Badania dotyczące wpływu anestetyków wziewnych na HPV mają sprzeczne, tj. niejednoznaczne wyniki [9, 10].
Celem pracy było porównanie wpływu sewofluranu i halotanu na żylny przeciek śródpłucny (O_s/Q_t) i niektóre parametry hemodynamiczne, oceniane m.in. przy użyciu cewnika Swana-Ganza.
Materiał i metody
Na wykonanie badań uzyskano zgodę Komisji Bioetyki Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Badaniu poddano 49 pacjentów, którzy przed znieczuleniem zostali zapoznani z procedurą okołooperacyjną i wyrazili na nią zgodę. Pacjentów przydzielono losowo (komputerowy program randomizacyjny) do jednej z dwóch grup: sewofluran (SEWO; n=23) i halotan (HAL; n=26) (tab. I). Warunkiem włączenia do badania było rozpoznanie choroby nowotworowej płuc (rak niedrobnokomórkowy), kwalifikującej pacjenta do operacji (torakotomia) z koniecznością wyłączenia wentylacji w operowanym płucu oraz stan fizyczny zdefiniowany jako I lub II wg skali Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologów (ASA). Dane demograficzne biorących udział w badaniu przedstawiono w tab. I. Przygotowanie pacjentów do znieczulenia, indukcja, wybudzenie i postępowanie pooperacyjne było identyczne. Chorzy byli premedykowani doustnie midazolamem w dniu zabiegu. Po ułożeniu na stole operacyjnym poddawani byli rutynowym czynnościom (identyfikacja, kaniulacja żyły obwodowej, podłączenie do monitora czynności życiowych). Następnie wprowadzano cewnik do przestrzeni zewnątrzoponowej (TEA, thoracic epidural anaesthesia) lub przykręgowej (TPVA, thoracic paravertebral anaesthesia) w odcinku Th₄-Th₇, przez który podawano dawkę próbną (4 ml 2% lignokainy z 20 µg adrenaliny). Po wykonaniu testu Allena wprowadzano kaniulę do tętnicy promieniowej. Do żyły szyjnej wewnętrznej wprowadzano kaniulę o średnicy 8 French – po stronie planowanej operacji. Wszystkie te czynności wykonywane były w znieczuleniu nasiękowym. Przez kaniulę w żyle szyjnej wewnętrznej do tętnicy płucnej wprowadzano cewnik Swana-Ganza (Edwards; USA), kierując się zmianą kształtu krzywej ciśnienia tętniczego. Monitorowano w sposób ciągły częstość pracy serca HR, czynność bioelektryczną serca EKG, saturację krwi włośniczkowej (SpO2), ciśnienie tętnicze krwi metodą inwazyjną i nieinwazyjną: BP i NiBP, ośrodkowe ciśnienie żylne (CVP, central venous pressure), ciśnienie w tętnicy płucnej (PAP, pulmonary arterial pressure), temperaturę ciała T i parametry oddechowe; okresowo natomiast: rzut serca (CO), ciśnienie zaklinowania włośniczek płucnych (PCWP, pulmonary capillary wedge pressure) gazometrię krwi tętniczej i mieszanej krwi żylnej oraz stężenie hemoglobiny. Po uzyskaniu tych wyników możliwe było wyliczenie tzw. parametrów kalkulowanych. Do ich wyliczenia autorzy korzystali z ogólnie dostępnych wzorów. Oceniano wskaźnik sercowy (CI, cardiac index), wieńcowe ciśnienie perfuzyjne (CPP, coronary perfusion pressure), płucny i obwodowy opór naczyniowy (PVR, pulmonary vascular resistence i SVR, systemic vascular resistence), wskaźnik objętości wyrzutowej (SVI, stroke volume index) oraz wskaźnika pracy wyrzutowej lewej i prawej komory (LVSWI, left ventricular stroke work index i RVSWI, right ventricular stroke work index). Do monitorowania hemodynamicznego używano monitora rzutu serca Oxmetrix (Abbott Laboratories; USA). Ustalono następujące przedziały badań:
I Przed rozpoczęciem znieczulenia (10–30 min).
II Tuż po indukcji znieczulenia (po skontrolowaniu położenia rurki) – ułożenie na plecach; wentylowano pacjentów 100-% tlenem; nie dołączano do mieszaniny oddechowej anestetyków wziewnych.
III Po ustaleniu składu mieszaniny oddechowej (w trakcie wentylacji dwoma płucami) – ułożenie na plecach.
IV 5 min po rozpoczęciu OLV – ułożenie na boku.
V 30 min po rozpoczęciu OLV – ułożenie na boku.
VI 5 min po rozpoczęciu wentylacji dwoma płucami lub po podwiązaniu tętnicy płucnej operowanego płuca – ułożenie na boku.
VII 30 min po rozpoczęciu wentylacji dwoma płucami lub po podwiązaniu tętnicy płucnej operowanego płuca – ułożenie na boku.
VIII 5–10 min przed ekstubacją ułożenie na plecach.
IX 15 min po ekstubacji.
Po wykonaniu badań pierwszego przedziału podawano do przestrzeni zewnątrzoponowej (TEA) lub przykręgowej (TPA) 0,1 mg fentanylu, rozpuszczonego w 15 ml 0,9% NaCl. Znieczulenie indukowano propofolem. Mięśnie poprzecznie prążkowane zwiotczano cis-atrakurium. Pacjenci intubowani byli rurką dwuświatłową w taki sposób, aby część oskrzelowa rurki intubacyjnej znajdowała się w nieoperowanym płucu. Po skontrolowaniu położenia rurki ustalano skład mieszaniny oddechowej (tlen/powietrze) w taki sposób, aby stężenie wdechowe tlenu (FiO₂, fraction of inspired of O₂) wynosiło minimum 0,35. W obu grupach podawano odpowiednio sewofluran lub halotan w stężeniu odpowiadającym 1 MAC (minimal alveolar concentration, minimalne stężenie pęcherzykowe); wartość MAC odniesiona była do wieku pacjentów. Zwiotczenie mięśni monitorowano monitorem przewodnictwa nerwowo-mięśniowego; podawanie środków zwiotczających odbywało się na podstawie wskazania monitora przewodnictwa nerwowo-mięśniowego. Pacjentom, u których wystąpiły kliniczne objawy bólu (nocycepcji), podawano dożylnie fentanyl w dawce 0,05–0,1 mg. U 4 osób z grupy SEWO i 3 z grupy HAL zaszła konieczność usunięcia cewnika Swana-Ganza. Spowodowane to było wprowadzeniem go do tętnicy płucnej operowanego płuca oraz zapobieżeniem zgilotynowaniu go w czasie podwiązania tętnicy płucnej. Po zakończeniu badań z IX przedziału – usuwano cewnik Swana-Ganza i kierowano pacjentów do sali pooperacyjnej. Analizę statystyczną przeprowadzono u 19 chorych z grupy sewofluranu (n=23) i 23 z grupy halotanu (n=26). Nie poddano analizie pacjentów o nr 1, 3, 6 i 19 z grupy sewofluranu i pacjentów o nr 3, 10 i 21 z grupy halotanu. Powodem było wprowadzenie cewnika do tętnicy płucnej operowanego płuca i konieczność jego usunięcia z tętnicy płucnej w VII przedziale czasowym. Weryfikowano hipotezy statystyczne dotyczące równości średnich. Podstawowe pytanie, na które szukano odpowiedzi, brzmi: czy wartości te różnią się w sposób istotny, czy też nie? Do porównania wartości średnich odpowiednich parametrów dla badanych izofluranu i sewofluranu posłużono się testem Cochrana i Coxa. Do porównania wyników zebranych w kolejnych odstępach czasowych dla badanych izofluranu i sewofluranu wykorzystano test sumy rang (test Wilcoxona). Przy weryfikacji hipotez statystycznych założono poziom istotności α=0,05.
Wyniki
Nie obserwowano statystycznie istotnych różnic między użytymi do znieczulenia anestetykami (sewofluran i halotan) w odniesieniu do wszystkich badanych parametrów, z wyjątkiem CVP, MPAP (mean pulmonary arterial pressure, średnie ciśnienie krwi w tętnicy płucnej), RVSWI, PCWP i CPP. Okazało się, że wyjściowy żylny przeciek śródpłucny – Q_s/Q_t (przed rozpoczęciem znieczulenia) jest znacznie wyższy niż opisywany w podręcznikach fizjologii (2–5%). Tylko u 1 chorego wynosił 3%. Wartość Q_s/Q_t u statystycznej większości pacjentów wynosiła powyżej 10%. Wyłączenie z wentylacji płuca powodowało statystycznie istotne podwyższenie Q_s/Q_t (o 1,8 raza – w przypadku halotanu i o 1,65 raza – w przypadku sewofluranu) (ryc. 1.). Po zakończeniu znieczulenia wartość shunt powracała do normy jedynie u znieczulanych sewofluranem. Oba anestetyki wpływały podobnie na parametry hemodynamiczne, takie jak: HR (heart rate, częstość pracy serca), CI, MAP (mean arterial pressure, średnie ciśnienie tętnicze), SVI, LVSWI, SVR i PVR. Znieczulenie halotanem przebiegało z nieistotnie statystycznie niższymi wartościami PCWP (ryc. 2.) i statycznie istotnie niższymi wartościami MPAP (ryc. 3.). Znieczulenie sewofluranem powodowało podwyższenie wartości PCWP – p<0,05 (przekraczającymi górną granicę normy, tj. 12 mmHg) i MPAP – p>0,05 (przekraczającymi górną granicę normy, tj. 18 mmHg). Podwyższenie ciśnienia w tętnicy płucnej można tłumaczyć lepszą czynnością prawej komory w czasie znieczulenia sewofluranem (RVSWI) – podwyższenie wartości – p<0,05 (ryc. 4.), ponieważ wartość PVR nie zmieniła się w stopniu statystycznie istotnym. W odniesieniu do RVSWI występowała różnica statystycznie istotna pomiędzy sewo- a halotanem (p<0,05). Wyższe wartości PCWP wiążą się w przekonaniu autorów ze znacznie dłuższym czasem znieczulenia w grupie SEWO i przetoczeniem dożylnym dużej objętości płynów – 2 razy większej objętości krystaloidów – p<0,05 (tab. II). Przetoczenie dużej objętości płynów mogło również skutkować podwyższeniem PCWP w grupie SEWO. Wartość SVR w trakcie i po znieczuleniu była niższa niż przed indukcją, ale mieściła się w normie. Oba anestetyki obniżały wartość wieńcowego ciśnienia perfuzyjnego – CPP (ryc. 5.); sewofluran nieistotnie statystycznie – p>0,05; halotan – istotnie statycznie (p<0,05). W odniesieniu do CPP występowały różnice pomiędzy sewofluranem i halotanem – p<0,05.
Omówienie
Podejmując się oceny wpływu sewofluranu i halotanu na założone w celu pracy parametry, autorzy mieli świadomość trudności z dotarciem do piśmiennictwa o podobnej tematyce. Dostępne prace dotyczą z reguły małych populacji ludzkich lub wykonywane były na zwierzętach. W większości prac, do których udało się dotrzeć, nie oceniano parametrów, takich jak wieńcowe ciśnienie perfuzyjne, czy parametrów informujących o obciążeniu wstępnym i następczym prawej i lewej komory serca. Wynikało to z niezastosowania jako instrumentu badawczego cewnika Swana-Ganza. Praca oceniała 2 anestetyki: halotan, który wprowadzony został do anestezjologii na początku lat 50., i sewofluran, który po raz pierwszy został użyty w Polsce w połowie lat 90. [11]. Zarówno jeden, jak i drugi stosowane są w Polsce – halotan jako przyjazny ekonomicznie, a sewofluran – zdrowotnie. Sewofluran charakteryzuje się niewielkim wpływem na czynność lewej komory i podobnym do izofluranu wpływem rozszerzającym naczynia krwionośne. Sewofluran nieznacznie upośledza czynność lewej komory w stężeniu 2–4%/obj., względnie chroniąc czynność skurczową prawej komory [12, 13]. Czynnikiem branym pod uwagę w czasie znieczulenia z wyłączeniem z wentylacji jednego płuca (OLV) jest desaturacja krwi, spowodowana zwiększeniem żylnego przecieku śródpłucnego (Q_s/Q_t). Najważniejszą przyczyną powodującą desaturację (poza wyłączeniem z wentylacji płuca) jest zahamowanie hipoksycznego skurczu naczyń płucnych (HPV) w niewentylowanym płucu przez anestetyki użyte do znieczulenia. Od lat toczy się dyskusja, które anestetyki wpływają na HPV w najmniejszym stopniu. Użycie 1 MAC sewofluranu u psów nie powodowało zahamowania HPV [15]. Używając perfundowanych płuc króliczych Ishibe i wsp. zaobserwowali, że sewofluran bezpośrednio hamował odpowiedź naczyń płucnych spowodowaną hipoksją; zjawisko to miało podobną dynamikę również w czasie znieczulenia izofluranem. Badacze zauważyli, że granicą, powyżej której dochodziło do zahamowania HPV przez sewofluran, było jego stężenie w mieszaninie oddechowej >1 MAC [16]. Pozwoliło to założyć, że zastosowanie sewofluranu w stężeniu do 1 MAC nie powinno znacząco podwyższać Q_s/Q_t. Anestezja sewofluranem w stężeniu <1 MAC w czasie wyłączenia z wentylacji operowanego płuca nakazuje jednak należyte monitorowanie głębokości snu. Wynika to z faktu, że w czasie OLV, prowadzonym za pomocą środka o niskim współczynniku rozpuszczalności krew gaz [11] (a takim anestetykiem jest m.in. sewofluran), może dojść do spłycenia głębokości snu (skutek rozcieńczeń Egera). Zjawisko to nie ma znaczenia w czasie znieczulenia zbilansowanego (znieczulenie ogólne + zewnątrzoponowe w odcinku piersiowym: GA+TEA; znieczulenie ogólne + przykręgowe w odcinku piersiowym: GA+TPVA; znieczulenie ogólne + doopłucnowe: GA+IPA), pod warunkiem że stężenie sewofluranu będzie wyższe niż 0,34 MAC (co odpowiada MAC_awale). Wyniki tych badań pozwoliły domniemywać, że użycie sewofluranu w stężeniu <1 MAC w trakcie OLV może powodować mniejsze zaburzenia w odniesieniu do HPV. Kellow i wsp. [17] zauważyli, że HPV jest odwrotnie proporcjonalny do rzutu serca – CO. Zatem kliniczne wykładniki każdego rodzaju zahamowania HPV przez anestetyki wziewne wiązać się będą ze znaczącym zmniejszeniem CO i nietypowymi zmianami w HPV w trakcie wzrostu i umiarkowanego zmniejszenia CO. Odnosząc doniesienia z piśmiennictwa do wyników badań przeprowadzonych przez autorów tej pracy, należy zauważyć, że to nie żylny przeciek śródpłucny charakteryzował oceniany anestetyk; żylny przeciek śródpłucny zwiększał się niezależnie od zastosowanego środka – w podobny sposób. Różny był natomiast wpływ na parametry hemodynamiczne, możliwe do zbadania dzięki cewnikowi wprowadzonemu do tętnicy płucnej. Cewnik Swana-Ganza umożliwił ocenę wpływu znieczulenia na obciążenie wstępne i następcze, rzut serca, pracę prawej i lewej komory serca oraz wieńcowe ciśnienie perfuzyjne. Pozwoliło to na sformułowanie zawartych poniżej wniosków.
Wnioski

1. Żylny przeciek śródpłucny u kwalifikowanych do operacji torakochirurgicznych jest znacznie wyższy od uznawanego za fizjologiczny.
2. Wyłączenie z wentylacji jednego płuca powoduje podwyższenie wartości żylnego przecieku śródpłucnego zarówno u znieczulanych sewo-, jak i halotanem. Nie ma statystycznie istotnych różnic między sewo- a halotanem w czasie znieczulenia. Po zakończeniu znieczulenia wartość shunt powraca do stanu sprzed znieczulenia jedynie u znieczulanych sewofluranem.
3. Wpływ badanych anestetyków na parametry hemodynamiczne należy rozpatrywać na podstawie wpływu na poszczególne składowe prawidłowej czynności serca:
• Sewofluran i halotan podobnie wpływają na częstość pracy serca [HR] i wskaźnik sercowy [CI].
• Halotan depresyjnie wpływa na czynność lewej komory, wyrażoną przede wszystkim obniżeniem afterload, czego konsekwencją jest obniżenie wieńcowego ciśnienia perfuzyjnego [CPP]. Zmiany w CPP po zastosowaniu sewofluranu nie mają istotności statystycznej.
• Sewofluran wywiera korzystny wpływ na czynność prawej komory [↑RVSWI i ↓PVR].
Pracę zrealizowano z grantu UM w Łodzi, nr: 502-15-327

Piśmiennictwo
1. Klingstedt C, Hedenstierna G, Baehrendtz S. Ventilation-perfision realtionship and atelectasis formation in the supine and lateral positions during conventional mechanical and differential ventilation. Acta Anaesthesiol Scand 1990; 34: 421-429. 2. Benumof JL. One-lung ventilation and hipoxic pulmonary vasoconstriction: implications for anesthetic management. Anesth Analg 1985; 64: 821-823. 3. Marshall C, Marshall BE. Site and sensitivity for stimulation of hypoxic pulmonary vasoconstriction. J Appl Physiol 1983; 55: 711-716. 4. Cheney FW, Colley PS. The effect of cardiac output on arterial blood oxygenation. Anesthesiology 1980; 52: 496-503. 5. Domino KB, Boroowec L, Alexander CM. Influence of isoflurane on hypoxic pulmonary vasoconstriction in dogs. Anesthesiology 1986; 64: 423-429. 6. Pagel PS, Fu JL, Damask MC, Davis RF, Samuelson PN, Howie MB, Warltier DC. Desflurane and isoflurane produce similar alterations in systemic and pulmonary hemodynamics and arterial oxygenation inpatients undergoing one-lung ventilation during thoracotomy. Anesth Analg 1998; 87: 800-807. 7. Slinger P, Scott WAC. Oxygenation during one-lung anaesthesia. A comparison of enflurane and isoflurane. Anesthesiology 1995; 82: 940-946. 8. Beck DH, Doepfmer UR, Sinemus C, Bloch A, Schenk MR, Kox WJ: Effects of sevoflurane and propofol on pulmonary shunt fraction during one-lung ventilation for thoracic surgery. Br J Anaesth 2001; 86: 38-43. 9. Benumof JL, Augustine SD, Gobbons JA. Halothane and isoflurane only slightly impair arterial oxygenation during one-lung ventilation in patients undergoing thoracotomy. Anesthesiology 1987; 67: 910-915. 10. Mathers C, Benumof JL, Wahrenbrock EA. General anesthetics and regional hypoxic pulmonary vasocontriction. Anesthesiology 1977; 46: 111-114. 11. Wallin RF, Regan BM, Napoli MD, Stern IJ. Sevoflurane: a new inhalational anesthetic agent. Anesthesia and Analgesia 1975; 54: 758-766. 12. Kazama T, Ikeda K. The comparative cardiovascular effects of sevoflurane with halothane and isoflurane. Masui 1988; 2: 63-68. 13. Bernard J-M, Wouters PF, Doursout M-F, Florence B, Chelly JE, Merin RG. Effects of sevoflurane and isoflurane on cardiac and coronary dynamics in chronically instrumented dogs. Anesthesiology 1990; 72: 659-662. 14. Fujita Y, Yam,asaki T, Takaori M, Sekioka K. Sevoflurane anaesthesia for one-lung ventilation with PEEP to the dependent lung In sheep: effects on right ventricular function and oxygenation. Canadian Journal of Anaesthesia 1993; 40: 1195-1200. 15. Morris JJ, Pellom GL, Hamm DP, Everson CT, Wechsler AS. Dynaimic rigt ventricular dimension: relation to chamber volume during the cardiac cycle. J Thorac Cardiovasc Surg 1986; 91: 879-887. 16. Ishibe Y, Gui X, Uno H. Effects of sevoflurane on hypoxic pulmonary vasoconstriction in the perfused rabbit lung. Anesthesiology 1993; 79: 1348-1353. 17. Kellow NH, Scott AD, White SA, Feneck RO. Comparison of the effects of propofol and isoflurane anaesthesia on right ventricular function and shunt fraction during thoracic surgery. British Journal of Anaesthesia 1995; 75: 578-582.



Komentarz
prof. dr hab.med. Janusz Andres
Katedra Anestezjologii i Intensywnej Terapii CMUJ, Kraków


Operacje torakochirurgiczne, podobnie jak kardiochirurgiczne, to obszar medycyny, w którym zachodzi konieczność bezpośredniej ingerencji w pracę płuc i serca. W czasie znieczulenia do tego typu zabiegów funkcja tych organów musi być szczególnie dokładnie monitorowana, a każde odchylenie od normy natychmiast korygowane wspólnym wysiłkiem anestezjologa i chirurga. Nie bez znaczenia jest wykorzystanie wszelkich możliwych technik ochronnych (protekcyjnych) układu sercowo-naczyniowego i płuc zarówno endogennych, takich jak: hartowanie poprzez niedokrwienie, hipoksyczny skurcz naczyń płucnych, jak i egzogennych, poprzez zastosowanie kardioplegii, leków, oszczędzających płuca technik wentylacji, a także wykorzystanie efektu protekcyjnego wziewnych leków anestetycznych. W moim odczuciu, praca dr. Waldemara Machały i wsp. zasługuje na uwagę w szerszym kontekście, w zakresie trzech zagadnień:
1. Zastosowanie cewnika Swana-Ganza u chorych bez obciążeń kardiologicznych w celach badawczych.
2. Problem wentylacji jednego płuca.
3. Hipoksyczny skurcz naczyń oraz zastosowanie wziewnych leków anestetycznych jako mechanizmu ochronnego.
Ad 1. Protokół badań przewidywał użycie cewnika Swana-Ganza u wszystkich operowanych chorych, mimo iż nie było klinicznych wskazań do jego zastosowania. Umożliwiło to realizację celu badawczego i uzyskanie kompleksowych danych hemodynamicznych oraz interesujących wyników. Praktyczne stosowanie cewnika Swana-Ganza w klinice jest dzisiaj rzadsze niż jeszcze parę lat temu, nawet w sytuacjach, gdy istnieją wskazania do jego użycia. Nie powinniśmy jednak zapominać o tym ważnym narzędziu monitorowania układu krążenia, które samodzielnie bądź w połączeniu z bardziej nowoczesnymi technikami monitorowania może ułatwić osiągnięcie celu terapeutycznego w leczeniu konkretnego pacjenta [1].
Ad 2. Tak jak w kardioanestezji głównym obszarem działalności jest zabezpieczenie funkcji hemodynamicznej układu sercowo-naczyniowego, tak w torakoanestezji skupiamy się głównie na efektywnej oksygenacji i wentylacji pacjenta. Wentylacja jednego płuca (ang. one lung ventilation, OLV) jest niezbędnym, aczkolwiek niefizjologicznym działaniem, które musi się odbywać pod pełną kontrolą utlenowania i wymiany dwutlenku węgla za pomocą pulsoksymetrii i kapnografii [2]. Jednak rzeczywiste bezpieczeństwo pacjenta leży w ścisłej współpracy znieczulającego anestezjologa i operującego chirurga, współpracy opartej na wiedzy i doświadczeniu, zrozumieniu oraz bezbłędnej komunikacji. Żaden aparat monitorujący nie zastąpi efektywnej współpracy tego zespołu. W torako- i kardiochirurgii współpraca ta jest bezwzględnym warunkiem powodzenia terapeutycznego.
Ad 3. Powszechnie znane i wykorzystywane już w klinice zjawisko hartowania poprzez niedokrwienie (ang. ischaemic preconditioning) jest najsilniejszym ze znanych naturalnych mechanizmów obronnych ustroju. Zaczynamy poznawać różne endogenne mechanizmy protekcyjne, do których również należy dawno poznany hipoksyczny skurcz naczyń płucnych w odpowiedzi na niedotlenienie. Ma on uchronić ustrój przed niedotlenieniem, czyli można powiedzieć, że natura wspomaga nasze cele terapeutyczne. Pytanie nasuwa się samo: czy możemy w jakiś sposób aktywować endogenne mechanizmy protekcyjne? W przypadku krótkiego niedokrwienia i reperfuzji [hartowania poprzez krótkie niedokrwienie (ang. ischaemic preconditioning, IP)] zdecydowanie tak! Co więcej, aktualnie wiele badań wskazuje na protekcyjne działanie wziewnych leków anestetycznych w kardiochirurgii (ang. anaesthetic preconditioning, AP) w mechanizmie podobnym do hartowania poprzez niedokrwienie [3]. W pracy dr. Machały i wsp. nie badano bezpośrednio protekcyjnego efektu anestetyków wziewnych na płuca i serce, porównywano jedynie ich wpływ na przeciek śródpłucny i wybrane parametry hemodynamiki. Wyniki tej pracy wskazują jednak na korzystne działanie jednego z nich (sewofluranu) na funkcję prawej komory. Byłoby bardzo interesujące poznać wyniki badań opartych na powyższym protokole i materiale, porównujące znieczulenie wziewne ze znieczuleniem dożylnym, do czego zachęcam autorów prezentowanej pracy.
Piśmiennictwo
1. Sandham JD, Hull RD, Brand RF, et al. A randomized controlled trial of the use of pulmonary-artery catheters in high-risk surgical patients. N Engl J Med 2003; 348: 5-14. 2. Campos JH. An update on bronchial blockers during lung separation techniques in adults. Anesth Analg 2003; 97: 1266-1274. 3. De Hert GS, Turani F, Mathur S, Stowe DF. Cardioprotection with volatile anesthetic: mechanisms and clinical implications. Anesth Analg 2005; 100: 1054-1093.


Komentarz
dr hab. med. Hanna Misiołek
Katedra Anestezjologii i Intensywnej Terapii ŚAM, Zabrze


Torakochirurdzy są w stanie przeprowadzać coraz więcej skomplikowanych operacji, w dużej mierze dzięki rozwojowi innowacyjnych technik anestetycznych. Postępowanie anestezjologiczne z chorym, któremu otwarto klatkę piersiową, jest unikalnym wyzwaniem utrzymania stabilności krążeniowo-oddechowej, mimo zamierzonego wentylowania tylko jednego płuca (OLV – One Lung Ventilation) [1]. Znieczulenie ogólne, pozycja na boku, otwarcie klatki piersiowej, działania chirurgiczne, wentylacja OLV, zmieniają stosunek wentylacji do perfuzji. Ilość krwi przepływającej przez niewentylowane płuco (przeciek płucny Q_s/Q_t) jest najważniejszym czynnikiem decydującym o utlenowaniu krwi tętniczej podczas OLV. Obliczenie przecieku płucnego jest skomplikowaną kalkulacją, wymagającą zastosowania inwazyjnych metod cewnikowania bądź to tętnicy płucnej, bądź prawego przedsionka (konieczność pozyskania próbek mieszanej krwi żylnej). Nie każde znieczulenie do operacji otwarcia klatki piersiowej wymaga tak inwazyjnej metody postępowania. Baczne monitorowanie utlenowania krwi za pomocą pulsoksymetru lub w miarę potrzeby częste wykonywanie badania gazometrycznego krwi tętniczej oraz ocena prężności CO₂ w powietrzu wydychanym, stanowią standardowy schemat monitorowania wentylacji w tego typu procedurach. Monitorowanie układu sercowo-naczyniowego umożliwiające śledzenie wielu parametrów hemodynamicznych daje inwazyjne cewnikowanie tętnicy płucnej przy użyciu cewnika Swana-Ganza. Metodę tę uznaje się za referencyjną i odnosi się do niej inne, coraz powszechniejsze sposoby nieinwazyjne, umożliwiające uzyskanie wyczerpujących informacji o parametrach przepływów lewokomorowych (objętość wyrzutowa, częstość rytmu serca, obciążenie wstępne, kurczliwość lewej komory oraz obciążenia następcze). Doniesienia z piśmiennictwa podają wysoki współczynnik korelacji metody inwazyjnej z nieinwazyjnymi [2, 3]. W specyficznej dziedzinie, jaką jest torakochirurgia stosowanie cewnika Swana-Ganza, a co za tym idzie cewnikowanie tętnicy płucnej, będącej obiektem działań chirurgów, jest mało uznaną metodą i często chybioną, m.in. z uwagi na przypadkowość cewnikowanej strony. Autorzy przedstawionej pracy również mieli z tym problem, wykluczając z badania chorych, u których po jednej stronie była cewnikowana i operowana tętnica płucna. Tak jak można zrezygnować z cewnika Swana-Ganza podczas monitorowania hemodynamicznego, tak też można dokonać obliczeń przecieku płucnego bez cewnikowania tętnicy płucnej. Jak wiadomo, do obliczeń Q_s/Q_t niezbędne jest badanie gazometryczne mieszanej krwi żylnej. Autorzy kilku doniesień udowodnili, że różnica w stężeniu tlenu we krwi pochodzącej z tętnicy płucnej i z prawego przedsionka wynosiła 0,34%±2,5. Uznali oni, że z przyczyn etycznych zamiast cewnikowania tętnicy płucnej można pobierać próbki krwi z prawego przedsionka, uznając ją za mieszaną krew żylną. Czynników wpływających na wielkość przecieku jest wiele i może dlatego tak różne są wyniki oceny tego parametru u różnych badaczy. Udowodniono jednak wpływ środków wziewnych na zahamowanie mechanizmu hipoksycznego skurczu naczyń płucnych. Prawdopodobnie dlatego, mimo ich działania bronchodylatacyjnego, podczas zabiegów z OLV bardziej zalecana jest anestezja z użyciem propofolu [4, 5]. Stosując anestezję wziewną podczas OLV z długim czasem wyłączenia płuca z wentylacji, stwierdzono wzrost przecieku nawet do 45% w grupie chorych znieczulanych wziewnie. Zmiana sposobu znieczulenia z wziewnego (halotan) na dożylne (propofol) podczas OLV spowodowała znamienny wzrost PaO₂ i obniżenie Q_s/Q_t [4]. Inną składową znieczulenia jest analgezja. Opinie dotyczące wpływu znieczulenia zewnątrzoponowego (z.o.) w odcinku piersiowym na hipoksyczny skurcz naczyń płucnych są podzielone. Niektórzy badacze dokumentują poprawę oksygenacji i nasilenia efektu hipoksycznego skurczu naczyń płucnych poprzez odwrócenie przepływu z niewentylowanch do dobrze utlenowanych obszarów płuc, co odzwierciedla spadek wartości ciśnienia parcjalnego tlenu w mieszaninie krwi żylnej [6]. Z metodyki komentowanej pracy nie wynika jednoznacznie, jaki procent chorych był znieczulany z.o., a jaki przykręgowo oraz jakich środków użyto do znieczulenia regionalnego. Ma to ogromne znaczenia, gdyż rodzaj znieczulenia regionalnego oraz użyte środki znieczulenia miejscowego wpływają na zachowanie się ciśnienia tętniczego. Obniżeniu wartości ciśnienia tętniczego przy stosowaniu znieczulenia z.o. przeciwdziała stosowanie katecholamin (np. efedryna), które poprawiają rzut serca. Efektem wzrostu rzutu serca jest nasilenie przecieku, prawdopodobnie poprzez poprawę przepływu przez niewentylowane lub źle wentylowane płuca. Taką tezę wysunął Garutii tłumacząc wzrost przecieku przy znieczuleniu z.o. w przeciwieństwie do znieczulenia ogólnego [6]. Mniejszym wpływem na stan krążenia charakteryzuje się znieczulenie przykręgowe, blokada obwodowa coraz powszechniej stosowana również w torakochirurgii, zarówno w trakcie operacji, jak i w celu analgezji pooperacyjnej.
Piśmiennictwo
1. Brodsky JB: Toracic anesthesia. Seminars in respiratory and critical care medicine 1999; 20: 419-427. 2. Marik PE: Pulmonary artery catheterization and esophageal doppler monitoring in the ICU. Chest 1999; 116: 1085-1091. 3. Keyl C, Rodig G, Lemberger P, Hobbhahn J: A comparison of the use of transoesophageal Doppler and thermodilution techniques for cardiac output determination. Eur J Anaesthesiol 1996; 13: 136-142. 4. Abe K, Shimizu T, Takashina M, Shiozaki H, Yoshiya I: The effects of propofol, isoflurane, and sevoflurane on oxygenation and shunt fraction during one-lung ventilation. Anesth Analg 1998; 87: 1164-1169. 5. Beck DH, Doepfmer UR, Sinemus C, Bloch A, Schenk MR, Kox WJ: Effects of sevoflurane and propofol on pulmonary shunt fraction during one-lung ventilation for thoracic surgery. Br J Anaesth 2001; 86: 38-43. 6. Garutti I, Quintana B, Olmedilla L, Cruz A, Barranco M, Garcia de Lucas E: Arterial oxygenation during one-lung ventilation: combined versus general anesthesia. Anesth Analg 1999; 88: 494-499.