Monopol zamiast konkurencji

Kazimierz Głowacki

ISSN: 1642-185X

Czasopismo Wokół Energetyki

Bieżący numer Archiwum O czasopiśmie Prenumerata Kontakt

Wyszukiwanie

4/2003
vol. 6

Poleć ten artykuł:

Wyślij znajomemu

Skopiuj link:

Udostępnij:

streszczenie artykułu:

Monopol zamiast konkurencji

Kazimierz Głowacki

Data publikacji online: 2003/08/20

Pełna treść artykułu Pobierz cytowanie

Monopol zamiast konkurencji

Kazimierz Głowacki

Związek Miast Polskich
ul. Robocza 46A
61-517 Poznań
tel. +48 61 863 50 50
faks +48 61 863 50 60

Zadanie własne, dotyczące zaopatrzenia w ciepło, gmina może rozwiązać na co najmniej dwa sposoby. Pierwszy sprowadza się do sprywatyzowania infrastruktury ciepłowniczej (produkcja i dystrybucja lub tylko dystrybucja), wtedy rozwiązanie problemu należy do inwestora strategicznego, a władze gminne mają święty spokój; tak przynajmniej mogą domniemywać. Drugi sposób to zarządzanie we własnym zakresie, poprzez ustanowienie spółki komunalnej lub poprzez zakład budżetowy. Różnica pomiędzy tymi rozwiązaniami ma zasadnicze znaczenie dla odbiorców ciepła; zwykle odbiorcy indywidualni energii i jej nośników z firm prywatnych płacą wyższe rachunki za tę samą ilościowo i jakościowo energię.

W warunkach liberalizacji rynku musi znaleźć się miejsce tak dla firm prywatnych, jak i publicznych (u nas głównie komunalnych); te drugie z założenia powinny funkcjonować w oparciu o zasadę nie dla zysku. Przedsiębiorstwo komunalne to takie, które w całości należy do komuny (gminy), po prywatyzacji dostawca ciepła nie jest firmą komunalną. Tradycyjnie prawie we wszystkich krajach podlegają one regulacji lokalnej – radom gmin, a instytucja regulacyjna jest co najwyżej instancją odwoławczą. Kompetencje europejskich regulatorów przytacza sprawozdanie URE za 2002 r. [1]; skupiają się one głównie na regulacji w obszarze elektroenergetyki i gazownictwa. W Polsce mamy do czynienia z nadmiarem różnego rodzaju uregulowań na poziomie ustaw i rozporządzeń, i w ich efekcie zbyt często występuje tu chaos. Organem władnym zatwierdzać ceny za ciepło w przedsiębiorstwie komunalnym powinna być rada gminy; na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym [2].

Polityka państwa w zakresie ciepłownictwa została klarownie określona w 1991 r. w liście Rządu RP do Banku Światowego [3]. Zapisano tam:
Przewiduje się m.in. municypalną własność firm ciepłowniczych, utrzymanie osobnych podmiotów gospodarczych w obszarze produkcji i osobnych w obszarze dystrybucji w dużych miastach; w mniejszych ośrodkach przewiduje się łączenie produkcji i dystrybucji. Ciepło miało podlegać regulacji lokalnej (czytaj: rady gmin), natomiast energia elektryczna i gaz regulacji na...

Pełna treść artykułu...