Report from 38^th Annual Meeting of the American Society of Clinical Oncology

Spotkanie odbyło się w dniach 18.–21. maja 2002 r. w Orlando na Florydzie, uczestniczyło w nim ponad 25 tys. osób. Program konferencji obejmował kilkadziesiąt sesji edukacyjnych, ustne prezentacje doniesień oryginalnych, opatrzone komentarzami ekspertów, sesje plakatowe wraz z dyskusjami wybranych zagadnień oraz szereg sesji i spotkań specjalnych. W materiałach zjazdowych zamieszczono 3 038 streszczeń.


Wykład inauguracyjny poświęcony pamięci D.A. Karnofsky’ego, wygłoszony przez J. Mendelsohna dotyczył wykorzystania w leczeniu nowotworów inhibitorów receptora nabłonkowego czynnika wzrostu (EGF), którego nadekspresja obserwowana jest w komórkach wielu nowotworów złośliwych. Blokowanie receptora EGF może powodować zahamowanie proliferacji komórek nowotworowych oraz ich naprawy po radioterapii (w badaniach eksperymentalnych uzyskano zmniejszenie masy guza), ponadto prowadzi do spadku produkcji VEGF i hamowania angiogenezy oraz indukuje zjawisko apoptozy. Przypuszczalnie przeciwciała przeciwko receptorowi EGF mogą zwiększać efektywność chemioterapii i radioterapii. Obecnie prowadzonych jest szereg prób z zastosowaniem monoklonalnych przeciwciał przeciwko receptorowi EGF z zachęcającymi rezultatami (co znalazło też wyraz w doniesieniach plakatowych): ZD 1839 (Iressa) jako samodzielna terapia zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca, nowotworów regionu głowy i szyi oraz raka jelita grubego i raka jajnika; ZD 1839 lub C225 (Cetuximab) w skojarzeniu z chemioterapią (cisplatyna, taksoid, topotekan) w powyższych nowotworach. W badaniach doświadczalnych wykazano blokowanie receptora HER2 przez ZD 1839. W celu ostatecznego określenia roli tej nowej formy terapii przeciwnowotworowej potrzebne są jednak randomizowane badania III fazy.

W sesji plenarnej, która odbyła się pod przewodnictwem L. Nortona i D.A. Scheinberga przedstawiono i omówiono 5 doniesień. W pierwszym przedstawiono wyniki randomizowanego wieloośrodkowego badania klinicznego III fazy (N=1016) z zastosowaniem STI571 (Gleevec/Glivec, Imatinib) vs interferon w skojarzeniu z cytarabiną jako leczenie I rzutu przewlekłej białaczki szpikowej. STI571 okazał się lekiem lepiej tolerowanym i bardziej efektywnym niż interferon (u 54 proc. chorych otrzymujących STI571 i tylko u 3 proc. chorych poddanych terapii standardowej uzyskano całkowitą remisję cytogenetyczną). Randomizowane badanie CALGB (III faza, N=584) dotyczyło porównania skojarzonego leczenia...


View full text...