Skórne postacie gruźlicy – postępowanie diagnostyczne i terapia

Gruźlica jest ziarniniakową chorobą zakaźną wywoływaną przez Mycobacterium tuberculosis . Stanowi ona nadal ważny problem zdrowotny dla państw zarówno rozwijających się, jak i rozwiniętych. W 2009 roku odnotowano na świecie około 9 milionów nowych przypadków gruźlicy i 1,7 miliona zgonów. Najwięcej przypadków odnotowuje się w Afryce (30%) i Azji (50%). Zakażenia rejestrowane w Europie stanowią blisko 6% liczby zakażeń na świecie. Gruźlica skóry może mieć postać pierwotną (u osoby wcześniej niezakażonej) lub wtórną (u osoby wcześniej uwrażliwionej). Istnieje szeroki zakres obrazów klinicznych – od postaci toczniowej (wysoka immunizacja), poprzez brodawkującą i rozpływną (umiarkowana immunizacja), aż po gruźlicę wrzodziejącą błon śluzowych i skóry (niska immunizacja). Gruźlica skóry jest jednym z najtrudniejszych do ustalenia rozpoznań dla dermatologa, nie tylko z powodu szerokiej diagnostyki różnicowej, lecz także trudności w otrzymaniu potwierdzenia mikrobiologicznego. Diagnoza opiera się głównie na badaniu histopatologicznym, hodowli bakterii na podłożu Löwensteina-Jensena lub w systemach automatycznych oraz na amplifikacji DNA prątków metodą reakcji łańcuchowej polimerazy. Pomimo wszystkich zaawansowanych technik mikrobiologicznych, izolacja M. tuberculosis w hodowli pozostaje nadal złotym standardem. Terapia gruźlicy jest także skomplikowana. Postać zarówno płucna, jak i pozapłucna są leczone podobnymi preparatami zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia. Każdego roku odnotowuje się około pół miliona nowych przypadków gruźlicy wielolekoopornej (ang. multidrug-resistant tuberculosis – MDR-TB). Leczenie MDR-TB jest dużym wyzwaniem, a odsetek wyleczeń wynosi 50–70%.

Tuberculosis is an infectious, granulomatous disease caused by Mycobacterium tuberculosis . It is still a major global health problem for both developing and developed countries. In 2009, around 9 million of new cases of tuberculosis around the world and 1.7 million deaths were noted. All countries are affected, but the majority of cases occur in Africa (30%) and Asia (50%). Cases reported in Europe represent approximately 6% of all those reported worldwide. Cutaneous tuberculosis may manifest either as a primary (previously uninfected host) or secondary (pre-sensitized host) forms. There is a wide spectrum of clinical pictures with lupus vulgaris (high immunity) at one end and tuberculosis cutis orificialis (low immunity) at the other, bridged by tuberculosis verrucosa and scrofuloderma (moderate immunity). Cutaneous tuberculosis is one of the most difficult diagnoses to make for dermatologists, not only because they have to consider a wide differential diagnosis but also because of the difficulty in obtaining microbiological confirmation. The diagnosis relies mainly on histopathology, culture on Löwenstein-Jensen medium or the radiometric TB culture system and amplification of bacterial DNA with polymerase chain reaction (PCR). Despite all the advances in microbiology, the isolation of M. tuberculosis in culture is still a gold standard. Therapy of tuberculosis is also complicated. Both pulmonary and extrapulmonary tuberculosis are treated with similar drugs according to World Health Organisation Guidelines. There are around 0.5 million new multidrug resistant cases of tuberculosis (MDR-TB) every year. Treatment of MDR-TB is more challenging and the cure rates range 50% to 70%.