TECHNIKI OBRAZOWANIA
Non-compaction of left and right ventricular myocardium – role of cardiac magnetic resonance imaging

Wstęp

W ciągu ostatnich dwóch dekad pogłębiająca się wiedza dotycząca kardiomiopatii z niescalenia lewej komory (ang. left ventricular non-compaction – LVNC) spowodowała eksponencjalny wzrost liczby rozpoznawanych przypadków. Kardiomiopatia z niescalenia uznawana jest w niektórych doniesieniach za trzecią najczęstszą przyczynę wszystkich pierwotnych kardiomiopatii [1]. Jej cechą charakterystyczną jest obecność warstwy niescalonego, czyli nadmiernie beleczkowanego, miokardium lewej komory, chociaż zajęcie również prawej komory nie jest rzadkie. Niescalenie lewej komory może prowadzić do niewydolności serca, arytmii komorowych oraz systemowych powikłań zatorowych, zarówno w populacji pediatrycznej, jak i u osób dorosłych.

Postęp w zakresie nieinwazyjnych metod diagnostyki obrazowej umożliwia coraz dokładniejszą diagnostykę tej patologii. Echokardiografia i kardiologiczny rezonans magnetyczny (ang. cardiac magnetic resonance – CMR) są najczęściej używanymi metodami obrazowymi u chorych z podejrzeniem LVNC. Do tej pory zostało opublikowanych wiele różnych kryteriów echokardiograficznych LVNC [2–5], jednak ich wzajemna korelacja jest bardzo słaba [6]. Dokładność diagnostyczna echokardiografii jest ograniczona m.in. przez dostępność tzw. okna akustycznego, brak możliwości uzyskiwania dowolnych przekrojów jam serca oraz znaczną zależność od doświadczenia osoby wykonującej badanie. Kardiologiczny rezonans magnetyczny jest pozbawiony wyżej wymienionych ograniczeń. Co więcej, uzyskiwana jakość obrazów pozwala na bardziej precyzyjną ocenę morfologiczną miokardium i funkcji skurczowej lewej i prawej komory. Dzięki temu ostatnio systematycznie rośnie rola CMR w diagnostyce LVNC [7, 8].

Poniżej przedstawiamy przypadek chorego z kardiomiopatią z niescalenia lewej i prawej komory, u którego wykonano przeszczep serca, a ostateczne rozpoznanie zostało ustalone na podstawie badania CMR.

Opis przypadku

12-letni chłopiec o wadze 30 kg z narastającym zmniejszeniem tolerancji wysiłku fizycznego i kardiomiopatią rozstrzeniową został skierowany na Oddział Kardiologii. Przy przyjęciu chory był w stanie ogólnym dość dobrym, w III klasie czynnościowej wg NYHA, w badaniu fizykalnym zwracały uwagę niemiarowa akcja serca oraz tachykardia. Wywiad rodzinny chorego bez obciążeń. W badaniu elektrokardiograficznym (EKG) stwierdzono rytm zatokowy o częstości

110/min zakłócony pojedynczymi dodatkowymi pobudzeniami komorowymi, prawogram oraz niepełny blok prawej odnogi pęczka Hisa. Zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej uwidoczniło powiększoną sylwetkę serca. W badaniu echokardiograficznym przezklatkowym stwierdzono powiększenie jamy lewej komory z upośledzoną kurczliwością globalną (EF = 35%) i uogólnioną hipokinezą bez istotnych hemodynamicznie wad zastawkowych. W 24-godzinnym badaniu EKG metodą Holtera stwierdzono jedynie pojedyncze dodatkowe pobudzenia komorowe bez obecności złożonych form arytmii. Stosując typowe leczenie, uzyskano poprawę subiektywną i obiektywną stanu chorego, obserwowano m.in. istotne zmniejszenie stężenia NT pro-BNP.

Chory pozostawał pod regularną opieką ambulatoryjną. W jednym z kontrolnych badań echokardiograficznych zwrócono uwagę na wzmożone beleczkowanie w zakresie jamy lewej komory. Celem dokładniejszej oceny miokardium zaplanowano badanie tomografii komputerowej. W badaniu 64-warstwowej tomografii komputerowej potwierdzono dwuwarstwową strukturę miokardium lewej komory w zakresie ściany bocznej, tylnej i dolnej (ryc. 1.). Stosunek warstwy niescalonego miokardium do warstwy scalonej został oceniony na 11,0 mm/4,5 mm = 2,44.

W okresie następnych 12 miesięcy obserwowano stopniową progresję objawów niewydolności krążenia z postępującym dalszym upośledzeniem globalnej funkcji skurczowej lewej i prawej komory przy stale utrzymujących się podwyższonych wartościach stężenia N-końcowego propeptydu natriuretycznego typu B (NT pro-BNP). W celu ostatecznej weryfikacji etiologii niewydolności układu krążenia chorego skierowano na badanie CMR. W badaniu CMR rozpoznano kardiomiopatię z niescalenia lewej komory z zajęciem prawej komory (ryc. 2.) ze znacznym upośledzeniem kurczliwości globalnej obu komór (RVEF – 16%, LVEF – 15%). Stosunek warstwy niescalonego miokardium do warstwy scalonej został oceniony na 12,0 mm/3,0 mm = 4,0. W porównaniu z wykonanym 12 miesięcy wcześniej badaniem tomografii komputerowej zwracała uwagę znaczna progresja rozstrzeni prawego przedsionka i jamy prawej komory z ciężkiego stopnia niedomykalnością zastawki trójdzielnej. Uwidocznione rozkurczowe spłaszczenie przegrody międzykomorowej odpowiadało przeciążeniu objętościowemu prawej komory.

Chory został ponownie przyjęty na Oddział Kardiologii w celu ustalenia dalszego postępowania. Przy przyjęciu chory był w stanie ogólnym ciężkim z dusznością spoczynkową, obrzękami kończyn dolnych i wodobrzuszem. Ciśnienie tętnicze krwi wynosiło 90/60 mm Hg. W badaniu echokardiograficznym przezklatkowym stwierdzono znaczne powiększenie jamy prawej komory i prawego przedsionka z funkcjonalnym brakiem zastawki trójdzielnej i znacznym upośledzeniem kurczliwości globalnej prawej i lewej komory

(EF = 15%). Stosując intensywną farmakoterapię, uzyskano jedynie nieznaczną poprawę stanu pacjenta. Stężenie NT pro-

-BNP wynosiło 10 157 pg/ml. W teście zużycia tlenu uzyskano maksymalnie wartość 13,9 ml/kg m.c./min. Mając na uwadze schyłkową postać niewydolności krążenia niepoddającą się leczeniu farmakologicznemu, chorego zakwalifikowano do transplantacji serca. Osiem miesięcy później przeprowadzono ortotopowy przeszczep serca. Wczesny okres po przeszczepie był przejściowo powikłany licznymi uogólnionymi napadami padaczkowymi wymagającymi zastosowania śpiączki thiopentalowej i wentylacji mechanicznej. W okresie późnym rozpoznano objawową infekcję wirusem cytomegalii. Włączono terapię antywirusową, uzyskując ustąpienie infekcji. W aktualnej, ponad 12-miesięcznej obserwacji pacjent pozostaje w stanie ogólnym bardzo dobrym. W wykonywanych planowo biopsjach endomiokardialnych nie stwierdzono istotnych cech odrzucania komórkowego, a kontrolne badania echokardiograficzne przezklatkowe potwierdzają prawidłową skurczową funkcję obu komór serca przeszczepionego.

Dyskusja

Kardiomiopatia z niescalenia, określana również jako kardiomiopatia gąbczasta, jest znacznie częściej występującą jednostką chorobową, niż pierwotnie sądzono. Jest uznawana obecnie za trzecią najczęstszą przyczynę wszystkich pierwotnych kardiomiopatii (obok kardiomiopatii rozstrzeniowej i przerostowej), a jej występowanie w tej grupie chorych oceniono na ok. 9–10% [1]. Wzrost częstości rozpoznań wynika ze stale rosnącej wiedzy dotyczącej tej patologii oraz z postępu, jaki dokonał się ostatnio wśród nieinwazyjnych metod obrazowych.

Do klasycznej triady powikłań u pacjentów z zaawansowaną postacią tej choroby należą: niewydolność układu krążenia, arytmie komorowe oraz systemowe powikłania zatorowe. W początkowych badaniach częstość występowania powikłań była przeszacowywana, ponieważ do tych badań włączano głównie pacjentów w zaawansowanych stadiach choroby [9]. Częstość występowania powikłań u chorych z LVNC na podstawie aktualnych danych zebrano w tabeli I.

Mechanizmy genetyczne odpowiedzialne za fenotyp LVNC pozostają w znacznej mierze nieznane. Aktualnie dostępne testy pozwalają na identyfikację mutacji sprawczej jedynie u mniej niż jednej trzeciej przypadków. Do najczęściej identyfikowanych należą mutacje w obrębie genu -dystrobrewiny oraz genu G4.5, a dziedziczenie jest zwykle autosomalne dominujące lub sprzężone z chromosomem X [10]. Geny odpowiedzialne za LVNC są powiązane także z innymi fenotypami klinicznymi, mianowicie kardiomiopatią rozstrzeniową i kardiomiopatią przerostową. Analiza mutacji genowych pozostaje ciągle wyzwaniem, ponieważ rozpoznanie kliniczne LVNC często nie jest jednoznaczne.

Ustalenie ostatecznego rozpoznania LVNC opiera się w praktyce klinicznej na nieinwazyjnych metodach obrazowych: echokardiografii przezklatkowej oraz CMR, rzadziej wykorzystywane są inne metody, np. tomografia komputerowa. Echokardiografia przezklatkowa pozostaje najlepszym badaniem przesiewowym u chorych z podejrzeniem LVNC. Do tej pory zostało opublikowanych wiele różnych kryteriów echokardiograficznych LVNC [2–5], jednak ich wzajemna korelacja jest bardzo słaba [6]. Dokładność diagnostyczna echokardiografii jest ograniczona m.in. przez dostępność tzw. okna akustycznego, brak możliwości uzyskiwania dowolnych przekrojów jam serca oraz znaczną zależność od doświadczenia osoby wykonującej badanie. W diagnostyce LVNC rośnie ostatnio systematycznie rola CMR [7, 8], który coraz częściej jest wykorzystywany jako badanie weryfikujące. Kardiologiczny rezonans magnetyczny jest pozbawiony wyżej wymienionych ograniczeń echokardiografii. Co więcej, uzyskiwana jakość obrazów pozwala na bardziej precyzyjną ocenę morfologiczną miokardium i funkcji skurczowej lewej i prawej komory. Kryteria diagnostyczne CMR opierają się na ocenie maksymalnego stosunku warstwy niescalonego i scalonego miokardium lewej komory w fazie końcowo-rozkurczowej (norma < 2,3) [7] oraz na ocenie ilościowej masy niescalonego miokardium w stosunku do całkowitej masy miokardium lewej komory (norma < 20%) [8]. Trudności dostarcza czasem natomiast jednoznaczne rozpoznanie zajęcia prawej komory w przebiegu LVNC. Ze względu na dużą zmienność morfologii i znaczną liczbę wariantów normy, nie zostały dotychczas opracowane odpowiednie kryteria diagnostyczne zajęcia prawej komory w przebiegu LVNC.

Również w prezentowanym przypadku ustalenie rozpoznania LVNC było możliwe dzięki wykonaniu bardziej zaawansowanych nieinwazyjnych badań obrazowych układu krążenia. Podejrzenie LVNC zostało postawione już na podstawie dokładnego rutynowego badania echokardiograficznego, które pozostaje najlepszym badaniem przesiewowym u tych chorych. Ostateczną weryfikację umożliwiło wykonanie CMR – uwidoczniono dwuwarstwową strukturę miokardium z patologicznie podwyższonym maksymalnym stosunkiem warstwy niescalonego i scalonego miokardium lewej komory. Ten sam parametr oceniony za pomocą tomografii komputerowej był natomiast znacznie mniejszy. W badaniu tomografii komputerowej uwidocznienie granicy pomiędzy osierdziem a miokardium nastręcza czasem znacznych trudności, co może prowadzić do przeszacowywania grubości warstwy scalonego miokardium i tym samym zaniżenia stosunku warstwy niescalonego i scalonego miokardium.

Chorzy, którzy kierowani są do CMR już z wstępnym podejrzeniem LVNC na podstawie badania echokardiograficznego, są dominującą grupą w naszym ośrodku. Drugą, mniejszą grupę chorych, u których zostaje ostatecznie rozpoznane LVNC, stanowią pacjenci kierowani do CMR z kardiomiopatią rozstrzeniową, komorowymi zaburzeniami rytmu o nieznanej etiologii, często również w celu wykluczenia arytmogennej dysplazji prawej komory czy już znacznie rzadziej po przebytym incydencie zatorowym.

Ponadto należy podkreślić, że przebieg kliniczny prezentowanego chorego był nietypowy wśród grupy pacjentów z kardiomiopatią z niescalenia z objawową niewydolnością układu krążenia. W obrazie klinicznym dominowały w tym przypadku objawy kliniczne niewydolności prawokomorowej. W naszej ocenie masywna rozstrzeń prawej komory ze znacznie wzmożonym beleczkowaniem z ciężką dysfunkcją zastawki trójdzielnej może być właśnie wytłumaczona dominującym zajęciem prawej komory w przebiegu kardiomiopatii z niescalenia.

Aktualne morfologiczne kryteria LVNC są ciągle dalekie od pożądanego poziomu dokładności. Umiarkowanie wzmożone beleczkowanie może być wariantem normy, a istnienie granicznych postaci wzmożonego beleczkowania lub niescalenia lewej komory jest dużo częstsze, niż pierwotnie sądzono. Ten fakt potwierdza pośrednio tezę, że istnieje pewne continuum pomiędzy pełną normą, wzmożonym beleczkowaniem a patologiczną budową miokardium lewej komory. Jednoznaczne rozstrzygnięcie obecności patologicznego niescalenia u takich osób wymaga znacznego doświadczenia i dostarcza czasem niemałych trudności. Istnieje zatem konieczność zdefiniowania dodatkowych kryteriów funkcjonalnych LVNC, które uzupełniłyby klasyczne kryteria morfologiczne. Biorąc pod uwagę dość długi okres przedkliniczny LVNC, te dodatkowe parametry funkcjonalne powinny być nie tylko przydatne w ustaleniu właściwego rozpoznania, ale także pomóc w identyfikacji pacjentów z LVNC o zwiększonym ryzyku wystąpienia przyszłych powikłań.

Wnioski

Kardiomiopatia z niescalenia jest coraz częściej rozpoznawaną jednostką chorobową ze względu na rosnącą świadomość i postęp, jaki dokonał się w zakresie nieinwazyjnych metod obrazowych. Echokardiografia oraz CMR są najczęściej wykonywanymi badaniami obrazowymi w tej grupie chorych. Rosnąca wiedza dotycząca tej patologii umożliwia ustalenie właściwego rozpoznania oraz wybór właściwej metody leczenia.

Piśmiennictwo

1. Nugent AW, Daubeney PE, Chondros P, Carlin JB, Cheung M, Wilkin­son LC,

Davis AM, Kahler SG, Chow CW, Wilkinson JL, Weintraub RG; National Australian Childhood Cardiomyopathy Study. The epidemiology of childhood cardiomyopathy in Australia. N Engl J Med 2003; 348: 1639-1646.

2. Chin TK, Perloff JK, Williams RG, Jue K, Mohrmann R. Isolated noncompaction of left ventricular myocardium. A study of eight cases. Circulation 1990; 82: 507-513.

3. Ichida F, Hamamichi Y, Miyawaki T, Ono Y, Kamiya T, Akagi T, Hamada H, Hirose O, Isobe T, Yamada K, Kurotobi S, Mito H, Miyake T, Murakami Y, Nishi T, Shinohara M, Seguchi M, Tashiro S, Tomimatsu H. Clinical features of isolated noncompaction of the ventricular myocardium: long-term clinical course, hemodynamic properties, and genetic background. J Am Coll Cardiol 1999;

34: 233-240.

4. Jenni R, Oechslin E, Schneider J, Attenhofer Jost C, Kaufmann PA. Echo­car­diographic and pathoanatomical characteristics of isolated left ventricular non-compaction: a step towards classification as a distinct cardiomyopathy. Heart 2001; 86: 666-671.

5. Stollberger C, Finsterer J, Blazek G. Left ventricular hypertrabeculation/noncompaction and association with additional cardiac abnormalities and neuromuscular disorders. Am J Cardiol 2002; 90: 899-902.

6. Kohli SK, Pantazis AA, Shah JS, Adeyemi B, Jackson G, McKenna WJ, Shar­ma S, Elliott PM. Diagnosis of left-ventricular non-compaction in patients with left-ventricular systolic dysfunction: time for a reappraisal of diagnostic criteria? Eur Heart J 2008; 29: 89-95.

7. Petersen SE, Selvanayagam JB, Wiesmann F, Robson MD, Francis JM, Anderson RH, Watkins H, Neubauer S. Left ventricular non-compaction: insights from cardiovascular magnetic resonance imaging. J Am Coll Cardiol 2005; 46: 101-105.

8. Jacquier A, Thuny F, Jop B, Giorgi R, Cohen F, Gaubert JY, Vidal V, Bar­toli JM,

Habib G, Moulin G. Measurement of trabeculated left ventricular mass using cardiac magnetic resonance imaging in the diagnosis of left ventricular non-compaction. Eur Heart J 2010; 31: 1098-1104.

9. Oechslin E, Jenni R. Left ventricular non-compaction revisited: a distinct phenotype with genetic heterogeneity? Eur Heart J 2011; 32: 1446-1456.

10. Ichida F, Tsubata S, Bowles KR, Haneda N, Uese K, Miyawaki T, Dreyer WJ, Messina J, Li H, Bowles NE, Towbin JA. Novel gene mutations in patients with left ventricular noncompaction or Barth syndrome. Circulation 2001; 103: 1256-1263.