Artykuł oryginalny
Czy idiopatyczne zapalenie tęczówki jest chorobą reumatyczną – obserwacje własne

Wstęp

Zapalenie tęczówki (ZT) to ostra, najczęściej nawrotowa choroba, obejmująca tęczówkę i ciało rzęskowe, skąd proces zapalny szerzy się na otaczające tkanki. Choroba u chorych leczonych jedynie miejscowo zwykle prowadzi do postępującego upośledzenia widzenia, a u 20% pacjentów do ciężkiego trwałego uszkodzenia wzroku i/lub ślepoty [1]. Najczęściej, bo w ok. 60% przypadków ZT występuje w przebiegu chorób autoimmunologicznych, których zakres jest dość szeroki (tab. I).
Inne przyczyny ZT to: zakażenia narządu wzroku, chłoniaki, powikłania pooperacyjne i inne rzadkie zespoły okulistyczne. Najczęstszą chorobą reumatyczną, w przebiegu której występuje ZT, jest zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK), a następnie inne spondyloartropatie seronegatywne (SpA), które to rozpoznania można postawić u 85% z tej grupy chorych [2].
Pomimo szczegółowej diagnostyki u ok. 30% chorych na ZT nie udaje się rozpoznać choroby układowej ani innego czynnika etiologicznego choroby, przypadki te klasyfikuje się jako idiopatyczne zapalenie tęczówki (IZT). Ze względu na ograniczoną liczbę badań klinicznych i stosunkowo małe doświadczenia poszczególnych ośrodków do tej pory nie ustalono standardów postępowania u chorych na IZT. Z reguły zalecana jest obserwacja i leki miejscowe, a w czasie zaostrzeń dodatkowo kortykosteroidy okołogałkowo i systemowo. Leczenie systemowe lekami z grupy przeciwreumatycznych modyfikujących przebieg choroby (disease modyfying anty-rheumatic drugs – DMARD) zaleca się jedynie w przypadkach częstych nawrotów z postępującym uszkodzeniem narządu wzroku lub w przypadku pojawienia się nowych objawów pozwalających na rozpoznanie choroby układowej [3].
Celem pracy było scharakteryzowanie objawów klinicznych i przebiegu choroby u pacjentów z idiopatycznym zapaleniem tęczówki oraz ich obserwacja w przebiegu leczenia DMARD.


Metody

W celu reprezentatywnego doboru grupy badanej zastosowano wieloetapowy algorytm kwalifikacji chorych do badania. Brano pod uwagę jedynie chorych z udokumentowanym nawrotowym ZT (minimum 2 rzuty, w grupie badanej średnio 5,7 rzutu). Następnie kwalifikowano tylko tych, którzy nie zgłaszali się wcześniej do lekarza z powodu problemów stawowych i nie byli diagnozowani w kierunku chorób reumatycznych. Jeżeli w okresie zaostrzenia ZT chorzy spełniający ww. kryteria zgłaszali się do rejonowych poradni okulistycznych, to byli kierowani na dalsze szczegółowe badania do Kliniki Okulistyki WIM. Następnie, po wykluczeniu pierwotnych schorzeń ocznych, zakażeń narządu wzroku, a także przetrwałych ognisk ropnych w obrębie części twarzowej czaszki, chorzy byli kierowani na dalsze badania i leczenie do Kliniki Reumatologii WIM. Ostatecznie do badania w okresie od lutego 2004 r. do czerwca 2006 r. zakwalifikowano 20 chorych. Wszyscy byli obserwowani prospektywnie przez co najmniej 9 mies. (średnio 17,6 mies., maksymalnie 28 mies.).
Jako główny objaw różnicujący wybrano obecność zapalnych bólów pleców (ZBP) spełniających kryteria Calina z 1977 r. (tab. II) [2], co pozwoliło na podział grupy badanej na dwie podgrupy: ZBP(+) – 11 chorych z zapalnymi bólami pleców i ZBP(-) – 9 chorych bez tego objawu. Grupy te nie różniły się istotnie pod względem płci, wieku ani dotychczasowego przebiegu ZT. Charakterystykę grup przedstawiono w tab. III.
Zgodę na leczenie lekami z grupy DMARD wyraziło
17 chorych. Opierając się na dostępnych doniesieniach, w szczególności randomizowanym, podwójnie ślepym badaniu z 1991 r. [5, 6], jako lek pierwszego rzutu wybrano cyklosporynę A w dawce 2–5 mg/kg masy ciała na dobę, którą stosowano u 11 chorych. Na podstawie analizy stanu klinicznego i przeciwwskazań w leczeniu stosowano także metotreksat u 3 chorych, sulfasalazynę u 2 chorych i cyklofosfamid u 1 chorego [7–9]. Jednocześnie chorzy otrzymywali doustnie prednizon w dawce początkowej 0,25–0,5 mg/kg masy ciała na dobę w okresie pierwszych 10–12 tyg. leczenia DMARD. Obserwacja w przebiegu leczenia była prowadzona do czerwca 2006 r., przez co najmniej 11 mies. u każdego chorego.
Analizę statystyczną uzyskanych wyników przeprowadzono na podstawie testów istotności różnic średnich (testy t dla zmiennych parametrycznych i test U dla zmiennych nieparametrycznych); testu istotności różnic liczności c2 Pearsona, oraz analizy proporcji skumulowanych dla zmiennych uciętych (test Wilcoxona w modyfikacji Gehana).
Protokół badania został zaakceptowany przez lokalną komisję bioetyczną, wszyscy chorzy podpisali świadomą zgodę na udział w badaniu.


Wyniki

Na podstawie aktualnych kryteriów diagnostycznych rozpoznanie jednej z chorób układowych udało się potwierdzić w trakcie obserwacji u 8 chorych (72%) w grupie ZBP(+) i u 1 chorego (11%) w grupie ZBP(-), co stanowiło istotną statystycznie różnicę między grupami (p=0,007). Wszyscy ci chorzy spełnili kryteria rozpoznania SpA wg European Spondyloarthropathy Study Group (ESSG) z 1991 r. [10]. U 1 chorego z grupy ZBP(+) i 1 z grupy ZBP(-) w trakcie obserwacji pojawiły się objawy zapalenia stawów kolanowych i/lub skokowych. Najczęstszym objawem mniejszym wg kryteriów ESSG w grupie chorych, u których rozpoznano SpA, były cechy sacroiliitis potwierdzone badaniem radiologicznym [8 chorych: 7 z grupy ZBP(+), 1 z grupy ZBP(-)], następnie dodatni wywiad rodzinny w kierunku SpA [3 chorych: z grupy ZBP(+) 2 chorych, a z grupy ZBP(-) 1 chory] oraz dodatni wywiad w kierunku zapalenia dolnych dróg moczowych poprzedzający wystąpienie pierwszych objawów choroby [z grupy ZBP(+) 3 chorych]. W trakcie obserwacji nie stwierdzono objawów uprawniających do rozpoznania choroby układowej u 11 chorych (55%) – 3 z grupy ZPB(+) i 8 z grupy ZPB(-).
Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w częstości występowania antygenu HLA-B27, którego obecność w grupie ZBP(+) stwierdzono u 9 chorych, a w grupie ZBP(-) u 7 chorych. Grupy nie różniły się także istotnie ani pod względem średnich wartości wskaźników stanu zapalnego, ani częstości występowania poszczególnych markerów serologicznych stosowanych w standardowej diagnostyce chorób reumatycznych.
W grupie 17 chorych leczonych DMARD nawrót objawów ZT obserwowano u 4 chorych (23,5%), przy czym skrócenie czasu remisji w stosunku do średniego czasu remisji przed rozpoczęciem obserwacji stwierdzono tylko u jednego chorego. Pozostałych 13 chorych pozostawało w remisji przez cały okres obserwacji. Na podstawie wyników leczenia porównano skumulowane proporcje chorych w remisji po rozpoczęciu leczenia z proporcjami chorych w zależności od średniego czasu remisji przed leczeniem. Analiza statystyczna z p=0,0005 pokazała istotne statystycznie wydłużenie czasu trwania remisji ZT po rozpoczęciu leczenia DMARD (ryc. 1.).

Dyskusja

Mimo zaawansowanych narzędzi diagnostycznych nadal istnieje liczna grupa chorych, u których nie udaje się ustalić etiologii zapalenia tęczówki. Większość badaczy jest zgodnych, że w takich przypadkach zapalenie tęczówki jest wczesnym objawem SpA i może na wiele lat poprzedzać wystąpienie innych objawów uprawniających do rozpoznania tej choroby [11]. Niektórzy autorzy podnoszą jednak potrzebę wyróżnienia idiopatycznego zapalenia tęczówki jako autonomicznej jednostki chorobowej, stawiając ją na równi z innymi chorobami z grupy SpA [12]. Stanowi to poważne wyzwanie dla klinicystów, którzy stają przed dylematem, czy i kiedy wdrożyć leczenie systemowe. Z jednej strony z uwagi na zagrożenie znacznym kalectwem, jakim jest utrata wzroku, leczenie systemowe wydaje się uzasadnione w jak najwcześniejszej fazie choroby, jednak z drugiej strony brak jednoznacznych dowodów na układową etiologię ZT oraz niewielka liczba badań klinicznych potwierdzających skuteczność i zasadność agresywnego leczenia w takich przypadkach sprawia, że większość klinicystów wybiera postawę zachowawczą, ograniczając się do leczenia miejscowego.
W badanej grupie chorych na ZT jedynie u połowy ustalono rozpoznanie zespołu reumatologicznego, natomiast w podgrupie chorych bez objawów ZBP ustalenie takiego rozpoznania było możliwe jedynie u 1 z
9 pacjentów. Ze względu na małą grupę chorych oraz różne stosowane schematy leczenia analiza prospektywna, która mogłaby obiektywnie ocenić skuteczność
leczenia DMARD, nie była możliwa, z konieczności porównywano więc obserwowany czas remisji ze średnim czasem remisji przed kwalifikacją do badania. Mimo tych ograniczeń wydaje się, że otrzymane wyniki i wysoki poziom istotności przeprowadzonych analiz statystycznych uprawniają do stwierdzenia, że leczenie DMARD u chorych na ZT wydłuża okres remisji, niezależnie od rozpoznania choroby układowej.
Nasze wyniki sugerują, że u chorych z nawrotowym ZT, którzy nie mieli klinicznych objawów zapalenia stawów obwodowych ani zapalnych bólów pleców, rozpoznanie którejś z chorób układowych jest rzadko możliwe, mimo szczegółowej diagnostyki reumatologicznej. Chorych takich należy jednak objąć specjalistyczną obserwacją reumatologiczną. W wybranych przypadkach, szczególnie o ciężkim przebiegu, ale także u ludzi młodych i aktywnych zawodowo, u których upośledzenie widzenia może skutkować dramatycznym obniżeniem jakości życia, należy rozważyć leczenie systemowe lekami z grupy DMARD. Postępowanie takie może przynieść wymierne korzyści w postaci wydłużenia okresu remisji między rzutami ZT, a tym samym spowolnić postęp zmian w narządzie wzroku.
Pytanie postawione w tytule pracy pozostaje bez odpowiedzi. U chorych na nawrotowe IZT należy się spodziewać wystąpienia z czasem objawów SpA, udowodnienie przeciwnej tezy wymagałoby wieloletnich prospektywnych obserwacji. Wyniki tej pracy, jak i inne opublikowane na ten temat doniesienia pozwalają sądzić, że niezależnie od możliwości postawienia rozpoznania chorych na IZT należy traktować jako chorych reumatycznych.


Piśmiennictwo

1. Rothova A, Suttorp-van Schulten MS, Frits Treffers W. A causes and frequency of blindness in patients with intraocular inflammatory disease. Br J Ophtalmology 1996; 80: 332-6.
2. Martin TM, Smith JR, Rosenbaum JT. Anterior uveitis: current concepts of pathogenesis and interactions with the spondyloarthropaties. Curr Opin Rheumatol 2002; 14: 337-4.
3. Smith JR, Rosenbaum JT. Management of uveitis. A rheumatologic prospective. Arthritis Rheum 2002; 46: 309-18.
4. Calin A, Pora J, Fries JF. Clinical history as a screening test for Ankylosing Spondylitis. J Am Med Assoc 1977; 237: 2613-4.
5. Anglade E., Whitcup SM. The diagnosis and management of uveitis. Drugs 1995; 49: 213-23.
6. Nussenblatt R, Palestine AG, Chan CC, et al. Randomized double-masked study of cyclosporine compared to prednisone in the treatment of endogenous uveitis. Am J Ophthalmol 1991; 112: 138-46.
7. Jabs DA, Rosenbaum JT, Foster CS. Guidelines for the use of immunosuppressive drugs in patients with ocular inflammatory disorders: recommendations of an expert panel. Am J Ophtalmol 2000; 130: 492-513.
8. Kaplan-Messas A, Barkana Y, Avni I. Methotrexate as a first line corticosteroid-sparing therapy in a cohort of uveitis and scleritis. Ocul Immunol Inflamm 2003; 11: 131-9.
9. Munoz-Fernandez S, Hidalgo V, Fernandez-Melon J, et al. Sulfasalazine reduces the number of flares of acute anterior uveitis over a one-year period. J Rheumatol 2003; 30: 1277-9.
10. Dougados M, Van der Linden S, Juhlin R, Hultfedt B. The European spondylarthropathy study group preliminary criteria of the classification of spondylarthropathy. Arthritis Rheum 1991; 34: 1218-72.
11. Smith JR, Rosenbaum JT. Management of uveitis. A rheumatologic prospective. Arthritis Rheum 2002; 46: 309-18.
12. Schumacher HR, Bardin T. The spondyloarthropathies. Classification and diagnosis. Do we need new terminologies. Bailleres Clin Rhueumatol 1998; 12: 551-65.