Chory po rewaskularyzacji wieńcowej – metody postępowania

Rewaskularyzacja wieńcowa za pomocą przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PCI – Percutaneous Coronary Interventions) oraz operacji pomostów aortalno-wieńcowych (CABG – Coronary Artery Bypass Grafting) należy obecnie do standardowych sposobów postępowania w wybranych grupach pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. W Polsce wykonuje się rocznie ok. 14 tys. angioplastyk wieńcowych i prawie 10 tys. CABG. W związku ze wzrastającą liczbą pacjentów poddawanych rewaskularyzacji wieńcowej, coraz częściej będą oni pojawiać się w gabinetach lekarzy podstawo-
wej opieki. Niezależnie od okresowych wizyt u specjalisty, lekarz rodzinny powinien wykazać się znajomością reguł postępowania z tą grupą chorych, aby mogli oni unikać dolegliwości dławicowych. Artykuł podsumowuje obecny etap wiedzy na temat działań zmierzających do wydłużenia czasu zachowania drożności pomostów aortalno-wieńcowych oraz na opóźnienie rozwoju restenozy w naczyniach poddanych angioplastyce wieńcowej.





Wyniki leczenia inwazyjnego choroby wieńcowej
Aby uświadomić sobie celowość postępowania pozwalającego utrzymać drożność pomostów wieńcowych, należy przyjrzeć się wynikom leczenia operacyjnego: u 80 proc. chorych poddanych zabiegowi pomostowania tętnic wieńcowych ustępują dolegliwości stenokardialne i poprawia się wydolność fizyczna. Chorym operowanym z powodu zwężenia pnia lewej tętnicy wieńcowej lub zwężeń w 3 naczyniach wieńcowych wydłuża się okres przeżycia. Tak więc gra toczy się o komfort życia oraz o poprawę rokowania (choć jest to poprawa o ograniczonym czasie trwania). W pierwszym roku po CABG zamyka się 15–20 proc. pomostów, natomiast po 10 latach aż 60 proc. jest niedrożne. Dane dotyczą pomostów z materiału żylnego, który łatwo uszkodzić podczas pobierania i preparowania, nie jest przystosowany do wysokiego ciśnienia krwi; znacznie szybciej niż w tętnicach rozwijają się zmiany miażdżycowe.
Sytuacja jest inna w przypadku pomostów tętniczych (najczęściej z wykorzystaniem jednej lub obu tętnic piersiowych wewnętrznych): po 10 latach 90 proc. takich pomostów zachowuje drożność. Wynika to z korzystniejszego stosunku błony wewnętrznej do środkowej w ścianie tętnicy piersiowej wewnętrznej w porównaniu z przeszczepami żylnymi, a nawet z natywnymi tętnicami wieńcowymi. Stosunek ten, wynoszący 0,1–0,6 w tętnicy piersiowej wewnętrznej, natomiast 1–5 w tętnicach wieńcowych,...


View full text...