Mistrz naukowej motywacji Wspomnienie o profesorze Karolu Buluku – nestorze polskiej koagulologii i zwykłym człowieku

Tak sobie myślę, że Pan Bóg, przywołując do siebie prof. Karola Buluka 14 stycznia 1990 r., miał chyba na celu stworzenie gdzieś tam, hen – w niebiańskich przestworzach, prawdziwej i czystej nauki, opartej nie tylko na wiedzy, ale i ogromnej intuicji rzetelnego eksperymentatora oraz Jego uczciwości i skromności, skromności, skromności...

Wiele jest dróg,
którymi człowiek może zmierzać do lepszego poznania prawdy, a przez to czynić swoje życie coraz bardziej ludzkim
Jan Paweł II

Karol Buluk urodził się 5 października 1916 r. w Rudnie k. Lwowa. W 1940 r. skończył Akademię Weterynaryjną we Lwowie i został asystentem w Zakładzie Anatomii, ale na życie zarabiał jako spawacz w lwowskich warsztatach kolejowych. Niespokojny i patriotyczny duch młodego Karola rzuca go w wir konspiracji, czego konsekwencją był czynny udział w zbrojnej walce z okupantem w oddziałach leśnych Armii Krajowej. W okresie powojennym trafia, jak wielu lwowiaków, do Wrocławia, gdzie już w czerwcu 1945 r. bierze udział w odbudowie miejscowego uniwersytetu i politechniki. Współorganizuje wrocławski Zakład Anatomii Porównawczej i Topograficznej Wydziału Medycyny Weterynaryjnej, pracując tam na stanowisku starszego asystenta. Marzenia o medycynie realizuje, studiując na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu, gdzie koagulologiczne szlify zdobywa pod bacznym okiem prof. Hugona Kowarzyka w Zakładzie Patologii Ogólnej i Doświadczalnej. Już w tamtych latach koncentruje się na proteolitycznej teorii krzepnięcia, co wieńczą bardzo odkrywcze 2 prace doktorskie (w Akademii Weterynaryjnej badania wykonywał na krwi kurzej, a w Akademii Medycznej na krwi ludzkiej). Bardzo niewielu wie, że to właśnie nasz Profesor w okresie wrocławskim wyizolował po raz pierwszy w Polsce, a prawdopodobnie i w świecie, krioprecypitat z osocza krwi, stosowany z powodzeniem w leczeniu hemofilii i choroby von Willebrandta (obecnie zastępowany przez koncentraty czynników krzepnięcia). Ten naukowy kamień milowy stanowił szczególny powód dumy zawsze skromnego Profesora.

Jego dalsze losy związane są z Białymstokiem, gdzie w 1952 r. tworzy Zakład Patologii Ogólnej i Doświadczalnej w nowo powstałej Akademii Medycznej. Już po kilku latach, jako pierwszy w świecie, dokonuje odkrycia XIII czynnika układu krzepnięcia krwi w płytkach krwi, a następnie opracowuje enzymatyczną teorię ostatniej fazy krzepnięcia krwi. Właśnie praca o konwersji...


View full text...