Sesja I - Postępy diagnostyki chorób płuc
Postęp w diagnostyce i terapii endoskopowej w pulmonologii

Bronchoskopia – obok badań radiologicznych i czynnościowych układu oddechowego – jest podstawowym narzędziem badawczym we współczesnej pulmonologii. Jako metoda diagnostyczna i lecznicza wprowadzona została do medycyny na przełomie XIX i XX w. Twórcami i propagatorami klasycznej bronchoskopii, współcześnie określanej jako bronchoskopia sztywna, pozostaną w historii medycyny tacy badacze, jak Pieniążek, Killian czy Chevalier- -Jackson. Przełomem w badaniach endoskopowych dróg oddechowych było wprowadzenie przez Shigeto Ikedę w 2. połowie lat 60. ubiegłego wieku giętkiego – bo wykonanego z włókna szklanego – bronchoskopu pozwalającego na badanie endoskopowe oskrzeli segmentarnych i subsegmentarnych. Kolejne lata to rozwój nowych technologii medycznych i obrazowych, które pozwoliły na miniaturyzację sprzętu endoskopowego i poprawę jakości wizualizacji obrazu wewnątrzoskrzelowego. Nowe technologie poszerzyły zakres penetracji endoskopowej poza granicę ściany oskrzeli, a nowe techniki obrazowania zwiększyły możliwości wczesnego rozpoznania patologicznych zmian w błonie śluzowej. Nowe techniki bronchofiberoskopo- we przydatne w diagnostyce i terapii, takie jak transbronchialne metody bioptyczne, laseroterapia i brachyterapia czy bronchoskopia autofluorescencyjna, wzbogaciły metody endoskopii drzewa oskrzelowego i wyznaczyły nowe kierunki rozwoju współczesnej pulmonologii. W ostatnich latach nowe techniki obrazowania, obejmujące metody ultrasonografii wewnątrz- oskrzelowej, poprawiły jakość badania bronchofiberoskopowego dróg oddechowych. W tradycyjnym ujęciu badanie bronchofiberoskopowe ocenia światło drzewa oskrzelowego oraz wewnętrzną po- wierzchnię ściany tchawicy i oskrzeli. Dzięki ultrasonografii obrazowanie endoskopowe wzbogaciło się o wgląd w struktury ściany oskrzeli oraz w struktury zmian sąsiadujących. Możliwa stała się ocena rozległości nacieku oraz wielkości węzłów chłonnych śródpiersia. Coraz częściej zwraca się uwagę, że badanie to powinno stanowić uzupełnienie standardowej bronchofiberoskopii. Transbronchialna biopsja igłowa węzłów chłonnych jest już rutynowym zabiegiem diagnostycznym w wielu ośrodkach bronchoskopowych w Polsce. Uzupełnienie tej metody ultrasonografią wewnątrz- oskrzelową zwiększa skuteczność wykonywanego badania. Pierwsze próby zastosowania ultrasonografii wewnątrzoskrzelowej (ang. Endobronchial Ultrasound – EBUS) podjęto blisko 20 lat temu [1]. W 1994 r. powszechnie dostępna stała się sonda...


Pełna treść artykułu...