Sesja satelitarna - Rak płuca - koniec czy początek możliwości diagnostyczno-terapeutycznych
Współczesne standardy leczenia raka płuca

Wstęp
Pierwotny rak płuca jest najczęściej występującym nowotworem złośliwym w Polsce, o czym świadczy liczba ok. 20 tys. zachorowań w 2005 r. – w tym ponad 15 tys. u mężczyzn i niemal 5 tys. u kobiet. Oznacza to, że rak płuca stanowił odpowiednio u mężczyzn i kobiet ok. 23% i ok. 8% zachorowań na wszystkie nowotwory złośliwe. Rokowanie chorych na raka płuca jest nadal niezadowalające, co obrazuje udział zgonów z powodu tego nowotworu w ogólnej strukturze umieralności na nowotwory (ok. 32% u mężczyzn i ok. 12% u kobiet) [1]. Wyniki badania EUROCARE-5 wskazują, że wskaźnik 5-letniego przeżycia chorych z rozpoznaniem raka płuca wynosi w Polsce ok. 14% [2]. Obecna klasyfikacja wyróżnia 4 podstawowe typy histologiczne stanowiące ok. 95% wszystkich raków płuca – rak płaskonabłonkowy (ok. 30%), rak drobnokomórkowy (ok. 20%), rak gruczołowy (ok. 35%) i rak wielkokomórkowy (ok. 10%). Rak drobnokomórkowy (DRP) różni się od pozostałych typów histologicznych pod względem wielu cech biologicznych oraz klinicznych i odrębności te stały się podstawą stosowanego w praktyce podziału na DRP i niedrobnokomórkowe raki płuca (NDRP) [3]. Możliwości poprawy rokowania chorych na raka płuca zależą w największym stopniu od eliminacji narażenia na dym tytoniowy, a także od wczesnego wykrywania tego nowotworu oraz stosowania skojarzonego leczenia zgodnie z ogólnie przyjętymi zaleceniami postępowania. Przedmiotem niniejszego opracowania jest omówienie wytycznych postępowania, które zostały szczegółowo przedstawione w ramach zaleceń Polskiej Unii Onkologii [4].
Niedrobnokomórkowe raki płuca
Chorzy na NDRP w stopniach I i II oraz część chorych w stopniu IIIA powinni być poddawani pierwotnemu leczeniu chirurgicznemu, przy czym standardowe postępowanie polega na wykonaniu lobektomii lub pneumonektomii oraz usunięciu węzłów chłonnych wnęki i śródpiersia [4]. Uzupeł-niająca radioterapia pooperacyjna nie jest zalecana w przypadku doszczętnego wycięcia NDRP i stwierdzenia w mikroskopowym badaniu pooperacyjnym cechy pN0 lub pN1 (warunek – wiarygodne określenie stanu węzłów chłonnych). Stosowanie radioterapii po doszczętnym wycięciu w przypadku obecności cechy pN2 pozostaje przedmiotem kontrowersji i obecnie dopuszcza się stosowanie pooperacyjnego napromieniania lub wyłącznie obserwacji [4, 5]. Wyniki badań z randomizacją oraz metaanalizy tych badań [6] (bezwzględna różnica w zakresie 5-letniego przeżycia całkowitego – 5%) uzasadniają...


Pełna treść artykułu...