ASCO
ASCO 2023: Pembrolizumab skuteczny w leczeniu neoadjuwantowym raka płuca
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 05.06.2023
Źródło: Katarzyna Stencel, ASCO 2023
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
W badaniu klinicznym III fazy z randomizacją KEYNOTE-671 wykazano statystycznie istotne korzyści w zakresie przeżycia wolnego od zdarzeń u pacjentów z NDRP we wczesnym stadium klinicznym po zastosowaniu pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią w ramach terapii neoadjuwantowej oraz jako pooperacyjne leczenie uzupełniające.
Do badania klinicznego III fazy z randomizacją KEYNOTE-671, prowadzonego metodą podwójnie ślepej próby włączono wcześniej nieleczonych pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) w stadium od II do IIIB (N2) (około 70% pacjentów miało chorobę w stadium IIIA lub IIIB, a 30% miało chorobę w stadium II) kwalifikujących się do resekcji. Pacjentów przydzielono losowo do grupy otrzymującej chemioterapię neoadjuwantową opartą na pochodnych platyny w skojarzeniu z pembrolizumabem (397 pacjentów) lub placebo (400 pacjentów), a następnie po operacji pembrolizumab lub placebo w ramach terapii adjuwantowej przez maksymalnie 13 cykli.
Po medianie okresu obserwacji wynoszącej 25,2 mies. mediana EFS nie została osiągnięta w ramieniu z pembrolizumabem, a w grupie placebo wyniosła 17,0 mies. (HR 0,58, 95% CI [0,46; 0,72]; p <0,00001). Dwuletnie odsetki EFS wynosiły odpowiednio 62,4% i 40,6%. Różnica między ramionami w zakresie przeżycia całkowitego nie osiągnęła istotności statystycznej w czasie analizy.
Odsetek większych odpowiedzi patologicznych (mPR) i całkowitych odpowiedzi patologicznych (pCR) był również statystycznie istotnie większy u pacjentów otrzymujących pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią neoadjuwantową w porównaniu z grupą otrzymującą placebo z chemioterapią neoadjuwantową (odpowiednio 30,2% vs 11,0%; p <0,00001 oraz 18,1% vs 4,0%; p <0,00001).
Działania niepożądane (AE) były zgodne z oczekiwaniami na podstawie znanych profili bezpieczeństwa poszczególnych leków. Najczęstsze AE o podłożu immunologicznym w ramionach otrzymujących pembrolizumab i placebo obejmowały niedoczynność tarczycy (11,1% vs 1,8%), nadczynność tarczycy (5,6% i 3,3%) oraz zapalenie płuc (5,6% i 1,8%). AE związane z leczeniem doprowadziły do zakończenia podawania wszystkich badanych terapii u 12,6% pacjentów w ramieniu z pembrolizumabem i 5,3% pacjentów w ramieniu placebo.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Po medianie okresu obserwacji wynoszącej 25,2 mies. mediana EFS nie została osiągnięta w ramieniu z pembrolizumabem, a w grupie placebo wyniosła 17,0 mies. (HR 0,58, 95% CI [0,46; 0,72]; p <0,00001). Dwuletnie odsetki EFS wynosiły odpowiednio 62,4% i 40,6%. Różnica między ramionami w zakresie przeżycia całkowitego nie osiągnęła istotności statystycznej w czasie analizy.
Odsetek większych odpowiedzi patologicznych (mPR) i całkowitych odpowiedzi patologicznych (pCR) był również statystycznie istotnie większy u pacjentów otrzymujących pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią neoadjuwantową w porównaniu z grupą otrzymującą placebo z chemioterapią neoadjuwantową (odpowiednio 30,2% vs 11,0%; p <0,00001 oraz 18,1% vs 4,0%; p <0,00001).
Działania niepożądane (AE) były zgodne z oczekiwaniami na podstawie znanych profili bezpieczeństwa poszczególnych leków. Najczęstsze AE o podłożu immunologicznym w ramionach otrzymujących pembrolizumab i placebo obejmowały niedoczynność tarczycy (11,1% vs 1,8%), nadczynność tarczycy (5,6% i 3,3%) oraz zapalenie płuc (5,6% i 1,8%). AE związane z leczeniem doprowadziły do zakończenia podawania wszystkich badanych terapii u 12,6% pacjentów w ramieniu z pembrolizumabem i 5,3% pacjentów w ramieniu placebo.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
