Standardowa radiochemioterapia u chorych na nowo zdiagnozowanego glejaka wielopostaciowego wzmocniona bewacyzumabem i irinotekanem.
Autor: Michał Springer
Data: 28.01.2011
Źródło: Society of Neuro-Oncology 15th Annual Scientific Metting: Abstract OT-34. 21 Nov 2010.
Dodanie bewacyzumabu i irinotekanu do standardowej radiochemioterapii u chorych na nowo zdiagnozowanego glejaka wielopostaciowego wiąże się z dłuższym PFS oraz OS w porównaniu do grupy historycznej.
Pierwotne guzy mózgu stanowią 2% wszystkich nowotworów złośliwych, z których około 70% to nowotwory złośliwe pochodzące z tkanki glejowej (glejaki złośliwe – glejak anaplastyczny, glejak wielopostaciowy, skąpodrzewiak anaplastyczny). Obecnie standardem postępowania w przypadku nowo zdiagnozowanego glejaka wielopostaciowego jest leczenie chirurgiczne, po którym należy zastosować jednoczesną radiochemioterapię z następową chemioterapią uzupełniającą. W badaniu III fazy, w którym oceniano skuteczność w/w schematu leczenia, zaobserwowano dłuższą medianę całkowitego przeżycia (OS) u chorych poddanych pooperacyjnej radioterapii w połączeniu z podaniem temozolomidu (14,6 miesięcy) w stosunku do chorych otrzymujących tylko radioterapię (12,1 miesięcy). W grupie chorych otrzymujących radiochemioterapię zanotowano również wyższy wskaźnik 2-letniego przeżycia (26,5% vs 10,4%).
W trakcie 15 kongresu SNO (Society for Neuro-Oncology) odbywającego się w Montrealu zaprezentowano wyniki badania klinicznego, do którego zakwalifikowano 125 chorych na nowo zdiagnozowanego glejaka wielopostaciowego. W badaniu tym chorzy, poza standardową radiochemioterapią pooperacyjną, otrzymywali dodatkowo bewacyzumab z irinotekanem. Dwa do czterech tygodni po resekcji chirurgicznej chorzy poddani byli 6-tygodniowej radioterapii skojarzonej z podaniem temozolomidu (75 mg/dziennie) i bewacyzumabu (10mg/m2 co 2 tygodnie). W drugiej fazie leczenia chorzy otrzymywali temozolomid (200 mg/m2 w 1-5 dniu każdego miesiąca), bewacyzumab (10 mg/m2 co 2 tygodnie – przez 6-12 tygodni) oraz irinotekan (125 lub 340 mg/m2 – w 1 i 15 dniu każdego miesiąca; dawka zależna była od tego czy chorzy pobierali leki przeciwpadaczkowe). W badaniu zaobserwowano długą medianę przeżycia wolnego od progresji (PFS) równą 14,2 miesięcy oraz medianę OS na poziomie 21,3 miesięcy. Odsetek przeżyć po 6 miesiącach oraz w 1 i 2 roku leczenia wynosił odpowiednio 94%, 82% i 44%. Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi stopnia 4 były powikłania hematologiczne, które zanotowano u 13% chorych. Do innych zdarzeń niepożądanych, które obserwowane były znacznie rzadziej należały: zakrzepica żylna, zawał mięśnia sercowego, perforacja jelit czy krwawienie do OUN.
Wyniki prezentowanego badania są obiecujące, jednak porównanie grupy badanej do grupy historycznej nie jest wystarczające. Potrzebne jest randomizowane badanie z grupą kontrolną, które ostatecznie oceni skuteczność leczenia. Obecnie toczy się duże randomizowane badanie, w którym oceniana jest skuteczność skojarzenia bewacyzumabu z radiochemioterapią (radioterapia w połączeniu z temozolomidem) w porównaniu do wyłącznej radiochemioterapii.
W trakcie 15 kongresu SNO (Society for Neuro-Oncology) odbywającego się w Montrealu zaprezentowano wyniki badania klinicznego, do którego zakwalifikowano 125 chorych na nowo zdiagnozowanego glejaka wielopostaciowego. W badaniu tym chorzy, poza standardową radiochemioterapią pooperacyjną, otrzymywali dodatkowo bewacyzumab z irinotekanem. Dwa do czterech tygodni po resekcji chirurgicznej chorzy poddani byli 6-tygodniowej radioterapii skojarzonej z podaniem temozolomidu (75 mg/dziennie) i bewacyzumabu (10mg/m2 co 2 tygodnie). W drugiej fazie leczenia chorzy otrzymywali temozolomid (200 mg/m2 w 1-5 dniu każdego miesiąca), bewacyzumab (10 mg/m2 co 2 tygodnie – przez 6-12 tygodni) oraz irinotekan (125 lub 340 mg/m2 – w 1 i 15 dniu każdego miesiąca; dawka zależna była od tego czy chorzy pobierali leki przeciwpadaczkowe). W badaniu zaobserwowano długą medianę przeżycia wolnego od progresji (PFS) równą 14,2 miesięcy oraz medianę OS na poziomie 21,3 miesięcy. Odsetek przeżyć po 6 miesiącach oraz w 1 i 2 roku leczenia wynosił odpowiednio 94%, 82% i 44%. Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi stopnia 4 były powikłania hematologiczne, które zanotowano u 13% chorych. Do innych zdarzeń niepożądanych, które obserwowane były znacznie rzadziej należały: zakrzepica żylna, zawał mięśnia sercowego, perforacja jelit czy krwawienie do OUN.
Wyniki prezentowanego badania są obiecujące, jednak porównanie grupy badanej do grupy historycznej nie jest wystarczające. Potrzebne jest randomizowane badanie z grupą kontrolną, które ostatecznie oceni skuteczność leczenia. Obecnie toczy się duże randomizowane badanie, w którym oceniana jest skuteczność skojarzenia bewacyzumabu z radiochemioterapią (radioterapia w połączeniu z temozolomidem) w porównaniu do wyłącznej radiochemioterapii.
