Efektywność zróżnicowanej aktywności fizycznej w terapii zaburzeń depresyjnych: praca przeglądowa

Według danych WHO zaburzenia depresyjne mogą dotykać ponad 300 milionów osób na całym świecie. Aktywność fizyczna jest badaną od wielu dekad formą terapii zaburzeń afektywnych. Uzyskano obiecujące wyniki jej stosowania jako relatywnie niedrogiej terapii łagodnej lub umiarkowanej depresji albo jako formy wsparcia konwencjonalnych terapii dużej depresji (major depressive disorder). Mechanizmy pozytywnego wpływu regularnych ćwiczeń fizycznych na zaburzenia depresyjne pozostają niedookreślone pomimo istnienia wielu prawdopodobnych hipotez. Tym niemniej usystematyzowana aktywność fizyczna jest współcześnie rekomendowana terapeutom i psychiatrom jako użyteczne narzędzie uzupełniające terapię. W związku z powyższym rośnie zapotrzebowanie na dane eksperymentalne opisujące korzyści z różnych rodzajów ćwiczeń fizycznych dla osób cierpiących na zaburzenia depresyjne. Obecnie dostępne dane naukowe niejednoznacznie określają efektywność poszczególnych cech terapii opartej na aktywności fizycznej. Proponowane modele ustrukturyzowanej terapii wciąż wymagają podstawy naukowej w postaci zreplikowanych danych doświadczalnych wykazujących wyższość jednych form terapii nad innymi. Głównymi przeszkodami utrudniającymi tworzenie spójnych hipotez są wielopłaszczyznowe różnice pomiędzy stosowanymi w badaniach rodzajami terapii, niepokrywające się kryteria doboru grup eksperymentalnych i kontrolnych oraz zmienność w zakresie metod pomiaru poziomu zaburzeń depresyjnych. Najnowsze dane naukowe wydają się wskazywać nie na rodzaj czy tryb ćwiczeń fizycznych, ale na łączny tygodniowy wydatek energetyczny oraz utrzymywanie regularnej aktywności fizycznej jako główne kryteria warunkujące wielkość efektu przeciwdepresyjnego, które należy uwzględniać przy planowaniu terapii.

In various forms, depressive disorders may affect over 300 million people worldwide. Physical activity has been studied as a form of therapy for depression for many decades, with generally promising results as either a cost-effective therapy for mild to moderate depression or as an addition to conventional therapies for MDD (major depressive disorder). However, the mechanisms of how regular exercise may alleviate the symptoms of depression are poorly understood. Because structured and regular physical activity is already recommended to professionals as a useful tool of extending typical therapies, there is a growing need for data about what kinds of exercise would be of most benefit to individuals suffering from depression. The current state of knowledge remains inconclusive about many characteristics of the exercise therapy. Proposed therapies lack clear evidence that would suggest the effectiveness of a particular training regimen for remission of depressive symptoms. Among the main problems are differences among used therapies, diverse types of control groups, and variability of applied measures of the symptoms of depressive disorders. However, there is growing evidence suggesting that not the type nor the mode of exercise, but its caloric expenditure measured weekly in kcal and maintaining workout regularity may be the most important factors that should be taken into account when planning a structured antidepressant exercise therapy.