ARCHIVAL" /> Karl August Schuchardt (1856–1901), Janusz Kubicki - Ginekologia Praktyczna - - - <span style="color: red">ARCHIWALNE</span> 3/2004
 
ISSN: 1231-6407
Ginekologia Praktyczna - - - ARCHIVAL
Bieżący numer Archiwum O czasopiśmie Kontakt Zasady publikacji prac
3/2004
vol. 12
 
Poleć ten artykuł:
Udostępnij:
streszczenie artykułu:

Karl August Schuchardt (1856–1901)

Janusz Kubicki

Gin Prakt 2004, 12, 3, 54
Data publikacji online: 2004/06/25
Pełna treść artykułu Pobierz cytowanie
 


Na podstawie tłumaczenia książki Kamienie milowe położnictwa i ginekologii Harolda Speerta, profesora ginekologii i położnictwa Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku

Streszczenie powyższe dedykuję Panu prof. dr. n. med. Stanisławowi Różewickiemu, byłemu prezesowi Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego.

Karl August Schuchardt urodził się w roku 1856 w Getyndze. Studiował medycynę na licznych uniwersytetach niemieckich, w Jenie, Strasburgu i Getyndze, gdzie w roku 1878 uzyskał tytuł lekarza medycyny. W 12 lat później został dyrektorem Szpitala Miejskiego w Szczecinie, a wkrótce profesorem chirurgii Uniwersytetu Szczecińskiego.
Dorobek naukowy Schuchardta obejmuje mnóstwo prac, z których najważniejsze to metody leczenia operacyjnego chorób kości i stawów, krtani, sutków, żołądka, macicy, pęcherza moczowego i odbytnicy. Był więc autentycznym chirurgiem wszech nauk medycznych.

K.A. Schuchardt zmarł w młodym wieku 45 lat, w roku 1901 z powodu ciężkiej posocznicy, która rozwinęła się po zranieniu podczas banalnej operacji usunięcia zgorzelinowego wyrostka robaczkowego.
Nazwisko Schuchardta przeszło do historii położnictwa w związku z wprowadzoną przez niego techniką rozległego nacięcia pochwy, krocza i mięśni dna miednicy podczas porodu, które nosi nazwę nacięcia Schuchardta. Cięcie to wykonywane było przez niego w przypadkach powikłań II okresu porodu i przebiegało w nieznacznej odległości od linii środkowej ciała poprzez srom i kończyło się tuż obok odbytu. Przy nacięciu Schuchardta przecinało się nie tylko mięsień opuszkowo-jamisty (m. bulbo-cavernosus), ale również mięsień dźwigacz odbytu (m. levator ani). Największym problemem przy nacięciu Schuchardta było znaczne krwawienie, które wymagało dokładnej hemostazy. Po raz pierwszy nacięcie pochwy, krocza i mięśni dna miednicy Schuchardt wykonał w roku 1893. Mimo początkowego entuzjazmu, wkrótce zarzucono tę metodę przede wszystkim z powodu wysokiego odsetka występowania następowych przetok pęcherzowo-pochwowych. Niemniej jednak nazwisko Schuchardta przeszło do historii luminarzy naszej specjalności.























Pełna treść artykułu...
© 2024 Termedia Sp. z o.o.
Developed by Bentus.