Ocena skuteczności dwóch różnych procedur terapeutycznych w leczeniu zachowawczym zespołu cieśni nadgarstka

Celem pracy było porównanie skuteczności dwóch różnych procedur fizjoterapeutycznych z zastosowaniem impulsowego pola magnetycznego (M) oraz terapii łączonej, obejmującej biostymulację laserową i użycie impulsowego pola magnetycznego (L+M) w leczeniu chorych z zespołem cieśni nadgarstka (ZCN). Badaniami objęto 40 pacjentów z rozpoznaniem idiopatycznego ZCN, u których przeprowadzono ocenę kliniczną, obejmującą stopień nasilenia bólu wg skali VAS, testy funkcjonalne, obecność parestezji i bólu, w następujących etapach: przed leczeniem, po pierwszej serii, po dwutygodniowej przerwie między seriami, po drugiej serii oraz po 6 miesiącach od zakończenia leczenia. Obie serie zabiegów były przeprowadzane codziennie w dni powszednie przez 10 dni. Wszyscy pacjenci zostali zakwalifikowani do dwóch grup: grupy I (20 pacjentów, 33 nadgarstki) – leczonej M, i grupy II (20 pacjentów, 34 nadgarstki) – leczonej L+M. W obu grupach po pierwszej i drugiej serii leczenia obserwowano zmniejszenie stopnia nasilenia bólu, liczby pacjentów zgłaszających ból dzienny i nocny oraz wykazujących dodatnie testy funkcjonalne. Sześć miesięcy po zakończeniu terapii obserwowano w grupie II znamienną statystycznie poprawę w zakresie zmniejszenia liczby chorych zgłaszających subiektywne dolegliwości i występowanie dodatnich testów funkcjonalnych. Wyniki potwierdzają, że obie procedury terapeutyczne powinny być stosowane w przynajmniej dwóch seriach, natomiast największą skuteczność obserwowano zaraz po drugiej serii. Efekt terapeutyczny utrzymywał się przez 6 miesięcy po zakończeniu leczenia. Wykazano, że terapia łączona (L+M) jest skuteczniejsza niż leczenie z zastosowaniem pola magnetycznego.

The aim of this study was to compare the effects of two different physiotherapy procedures using pulsed electromagnetic field (M) and a combined therapy consisting of laser biostimulation (L) and pulsed electromagnetic field (M) in the treatment of patients with carpal tunnel syndrome (CTS). Forty patients with the diagnosis of idiopathic CTS were included into the study. Clinical assessment, including pain severity rating on the VAS scale, the presence of paresthesia and functional tests, was conducted at the following stages: before treatment, after the first series, after a two-week break between series, after the second series and six months after the end of treatment. Both series of sessions were performed daily on weekdays for a period of 10 days. All patients were assigned to two groups: group I (20 patients, 33 hands) treated with M and group II (20 patients, 34 hands) treated with M and L therapy. In both groups, after the first and second series of treatment, a reduction in pain severity, the number of patients with day and night pain and with positive functional tests was observed. Six months after treatment an improvement in pain reduction and functional tests was statistically significant in the second group. Our findings confirm that both treatment procedures should be applied at least in two series, while the greatest efficacy was observed immediately after the second series. The therapeutic effect was maintained for six months after the end of treatment. The combination of L and M treatment seems to be more effective than M therapy.