Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego w sprawie diagnostyki i leczenia nietrzymania moczu u kobiet

Niniejsze wytyczne opracowane i zaakceptowane przez zespół ekspertów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego odzwierciedlają współczesne trendy w diagnostyce i terapii nietrzymania moczu (NM) u kobiet i pozostają w zgodzie ze stanowiskiem towarzystw: International Consultation on Incontinence (ICI) oraz International Continence Society (ICS). Używane w całym dokumencie nazewnictwo jest jednolite i zgodne z zaleceniami ICS.

w Postępowanie z pacjentkami skarżącymi się na nietrzymanie moczu dzielimy na: wstępne oraz specjalistyczne postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne (w tekście zamieszczono schematy diagnostyczno-terapeutyczne, zalecane przez ICI).
w Pierwszy kontakt pacjentki z lekarzem ma na celu zebranie dokładnego wywiadu chorobowego, badanie fizykalne oraz wykonanie podstawowych testów diagnostycznych. Jeżeli na tym etapie zostanie wdrożone leczenie, to zawsze nosi ono nazwę wstępnego, niezależnie od tego, przez kogo zostało ono zaordynowane (ryc. 1.).
w W zależności od objawów klinicznych oraz okoliczności, w których występuje nietrzymanie moczu pacjentkę należy wstępnie zakwalifikować do jednej z poniższych grup:
1. NM podczas aktywności fizycznej (związane ze wzrostem ciśnienia śródbrzusznego);
2. NM z parciami naglącymi i częstomoczem;
3. NM z objawami mieszanymi;
4. NM z wywiadem złożonym (choroby współistniejące, np. stwardnienie rozsiane).
w Wstępną kwalifikację należy zweryfikować dodatkowymi procedurami diagnostycznymi (szczegółowy wywiad chorobowy w kierunku czynników ryzyka NM, dzienniczek mikcji, kwestionariusz stopnia nasilenia dolegliwości związanych z NM, kwestionariusz oceniający jakość życia pacjentki z NM). Istotnych informacji dostarczają: analiza i posiew moczu oraz ocena objętości moczu zalegającego po mikcji (PVR – post void residua). Na tym etapie niezbędna jest ocena stopnia estrogenizacji pochwy (cytologiczne wykładniki atrofii oraz ocena odczynu pH) i zaburzeń statyki narządu płciowego. Po potwierdzeniu cytologicznych wykładników atrofii i/lub związanych z nią dolegliwości zaleca się rozpoczęcie miejscowej terapii estrogenowej oraz ponowną ocenę statusu cytohormonalnego pochwy po upływie 6 tyg. Zalecane są preparaty estriolu lub estradiolu (załącznik 1.). W przypadku konieczności szybkiej estrogenizacji (przygotowanie do zabiegu operacyjnego) należy zastosować miejscową hormonoterapię opartą na estradiolu co najmniej...


Pełna treść artykułu...