Theodor Langhans (1839–1915)

Na podstawie tłumaczenia książki Kamienie milowe położnictwa i ginekologii Harolda Speerta, profesora ginekologii i położnictwa Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku

T. Langhans urodził się 28 września 1839 r. w niemieckiej miejscowości Uringen. Studiował medycynę na trzech najwybitniejszych uniwersytetach niemieckich – w Berlinie, Heilderbergu i Getyndze. Jego nauczycielami byli naukowcy tej miary, co Virchow (Rudolf Virchow, 1821–1902, twórca teorii tzw. patologii komórkowej), Traube (Ludwig Traube, 1818–1876, opisał przestrzeń półksiężycowatą pomiędzy śledzioną, żołądkiem i lewym łukiem żebrowym) oraz Henle (Friedrich Henle, 1809–1885, odkrywca tzw. pętli Henlego w nerce), który pokierował zainteresowania Langhansa w kierunku patologii nerek. W roku 1862 Langhans został asystentem słynnego von Recklinghausena (opisał tzw. fibromatosis generalisata) w Instytucie Patologii w Wurtzburgu. Pięć lat później Langhans został powołany na stanowisko profesora anatomii patologicznej Uniwersytetu w Magdeburgu. Tutaj właśnie rozpoczął rozległe badania nad poznaniem struktury narządu, który zawsze budził największe zainteresowanie położników, tj. łożyska. W roku 1872 został mianowany na podobne stanowisko w Giessen, które musiał jednak wkrótce opuścić z powodu powołania na Uniwersytet Berneński. Tutaj zaliczono Langhansa do tzw. wielkiej czwórki berneńskiej, w skład której poza nim wchodzili Kocher (Emil Theodor Kocher, 1841–1917, laureat Nagrody Nobla), Sahli (badania nad strukturą hemoglobiny) oraz Hans Adolf Krebs, laureat Nagrody Nobla, twórca słynnego cyklu biochemicznego). Na stanowisku profesora anatomii patologicznej Uniwersytetu Berneńskiego pozostawał ponad 40 lat, kiedy pogarszający się stan zdrowia zmusiło go do zrezygnowania z tej godności. Langhans zmarł
22 października 1915 r. w wieku 77 lat.
Z prac naukowych Langhansa wymienić należy przede wszystkim badania nad infekcjami narządu moczowego, badania nad budową hemoglobiny, patologii nerczycy. Langhans opisał wielojądrzaste komórki olbrzymie znamienne dla ziarniny gruźliczej, które znacznie ułatwiają rozpoznanie tej choroby (komórki olbrzymie Langhansa).
Najcenniejsze jednak jego prace dotyczące struktury łożyska ukazały się w roku 1870. Nazwę komórek Langhansa otrzymały opisane przez niego komórki nabłonka kosmków łożyskowych. Kosmek łożyskowy o podścielisku łącznotkankowym pokryty jest nabłonkiem, w...


Pełna treść artykułu...