W nawiązaniu do artykułu prof. dr. hab. med. Eugeniusza J. Kucharza
„Zakres wiedzy i umiejętności z reumatologii, jakie powinien mieć współczesny lekarz kończący studia. Materiały do dyskusji”
(Reumatologia 2008; 46: 263-266)

Z zainteresowaniem przeczytałam opinię pana Profesora Eugeniusza J. Kucharza na temat szkolenia przeddyplomowego w dziedzinie reumatologii. Podział specjalności lekarskich w zależności od zakresu potrzeb posiadania wiedzy reumatologicznej imponuje precyzją.
Z podziału na typy specjalizacji wynika konieczność zdecydowanego określenia zakresu osiąganej przed dyplomem wiedzy reumatologicznej i umiejętności, głównie z myślą o przyszłych „zabiegowcach”, którzy mogą być pozbawieni jakichkolwiek szkoleń reumatologicznych w czasie życia zawodowego. Wydawałoby się, że mogą się bez nich obejść. Niekoniecznie, a wyjaśnia to pan Profesor w pięciu logicznie przemyślanych punktach. Podobała mi się też lista najczęściej popełnianych błędów w badaniu reumatologicznym, dotyczących słabo zebranego wywiadu albo lekceważenia objawów „odkrywających chorobę”. Omawianie błędów należy do najlepszych technik dydaktycznych.
Od 2002 r. jestem jednym z organizatorów dwudniowych kursów dla lekarzy rodzinnych. Szkolenia organizują Zakład Promocji Zdrowia i Epidemiologii Instytutu Reumatologii, Katedra Lekarza Rodzinnego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego oraz Stowarzyszenie Reumatyków i ich Sympatyków. Kursy są bezpłatne i zakończone anonimową ewaluacją. Niezależnie od tego prowadzę też zajęcia praktyczne z reumatologii ze studentami medycyny.
Wspominając o kursach dla lekarzy rodzinnych, odbiegłam od tematu reumatologii wykładanej na studiach, ale tylko pozornie. Wystarczy bowiem porozmawiać z wieloma lekarzami rodzinnymi uczestniczącymi w szkoleniu i przejrzeć anonimowe ankiety oceniające przydatność kursu i prezentujące oczekiwania słuchaczy, aby poznać całą spragnioną rzetelnej, konkretnej i praktycznej wiedzy brać medyczną. Najwyżej ocenia ona wykłady, w których akcentuje się wiedzę do wykorzystania w codziennej praktyce oraz tę, która pozwoli wreszcie zrozumieć dogłębnie i jednocześnie „praktycznie” jakiś problem.
Na podstawie odpowiedzi na pytania zawarte w ankiecie można postawić wnioski o niedostatecznej umiejętności badania pacjenta. Nieprzypadkowo wykład „Metodyka badania podmiotowego i przedmiotowego w reumatologii” cieszy się największym powodzeniem. Jednocześnie imponuje wśród młodych lekarzy świadomość niedoboru konkretnej wiedzy i rozeznanie potrzeb własnej praktyki. To właśnie słuchacze niebędący reumatologami podkreślają w ankiecie potrzebę prezentowania na wykładach i ćwiczeniach WCZESNYCH...


Pełna treść artykułu...