Współczesne leczenie zaburzeń erekcji w praktyce lekarza rodzinnego

Problem zaburzeń erekcji dotyczy ponad połowy mężczyzn po 50. roku życia, a ich liczba będzie stale wzrastać. Większość pacjentów oczekuje, że to lekarz pierwszy poruszy temat jakości życia seksualnego, i że zaproponuje skuteczną i bezpieczną terapię. Obecnie podstawą leczenia zaburzeń wzwodu są leki stosowane doustnie, głównie inhibitory fosfodiesterazy 5 (PDE 5). Nowością terapeutyczną jest tadalafil – nowy, wysoce selektywny inhibitor PDE 5 drugiej generacji.


Zaburzenia erekcji członka (erectile dysfunction – ED) należą do najczęstszych dysfunkcji seksualnych u mężczyzn i definiowane są jako niezdolność do osiągnięcia i utrzymania wzwodu wystarczającego do odbycia prawidłowego stosunku seksualnego [1]. Problem dotyczy ok. 50 proc. mężczyzn po 50. roku życia [2]. Łącznie zaburzenia erekcji i cukrzycę, która jest ich częstą przyczyną, rozpoznaje się rocznie u ponad 150 mln ludzi na świecie. Ocenia się, że do roku 2025 liczba ta podwoi się [3, 4]. W Polsce problem ED dotyczy ok. 1,5 mln mężczyzn.
Przyczyny zaburzeń erekcji mogą mieć charakter organiczny, psychogenny i społeczno-kulturowy [5, 6]. Wśród najczęstszych przyczyn organicznych wymieniane są choroby układu krążenia (miażdżyca, zespół Lericha, nadciśnienie tętnicze), wątroby (marskość), zaburzenia endokrynologiczne (cukrzyca, nadczynność tarczycy, akromegalia, hipogonadyzm, andropauza), choroby neurologiczne (stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, padaczka, urazy i choroby rdzenia kręgowego, neuropatie obwodowe) oraz stany po zabiegach operacyjnych (neurologicznych, urologicznych i naczyniowych). U podłoża wielu tych zaburzeń leżą powszechnie przyjmowane używki – alkohol, nikotyna, narkotyki. Zaburzenia erekcji mogą być także skutkiem przyjmowanych leków hipotensyjnych (m.in. beta-blokerów, klonidyny, metyldopy, spironolaktonu, hydrochlorotiazydu), psychotropowych (np. imipraminy, amitryptyliny, soli litu, barbituranów), neurologicznych i innych. Wydaje się, że najliczniejszą grupę pacjentów z zaburzeniami erekcji stanowią chorzy z cukrzycą, zarówno typu 1 jak i 2, a także przyjmujący leki skutkujące zaburzeniami erekcji.
Przyczyny psychogenne i społeczno-kulturowe mają przede wszystkim związek z wychowaniem, w tym także z poziomem edukacji seksualnej, a także z wzajemnym oddziaływaniem na siebie jednostki i otoczenia. Nie można pomijać wpływu mitów i stereotypów, np. takich jak ten wyznawany przez ponad 35 proc. pacjentów:...


Pełna treść artykułu...