Wspomnienie o doc. dr hab. med. Wandzie Szymańskiej-Jagiełło oraz o doc. dr hab. med. Grażynie Gutowskiej-Grzegorczyk

Wspomnienie

o doc. dr hab. med. Wandzie Szymańskiej-Jagiełło
oraz o doc. dr hab. med. Grażynie Gutowskiej-Grzegorczyk Wanda Szymańska-Jagiełło

Jest początek roku 1962 – powstaje Instytut na ul. Spartańskiej, nie jest jeszcze całkowicie wykończony, pełno wokół błota, chodzi się po chwiejących się deskach. Ogrzewanie nie działa, jest zimno i wilgotno. W tym nowym Instytucie powstaje Zespół Reumatologii Pediatrycznej (Klinika z 82 łóżkami i poliklinika). Ze starego Instytutu Reumatologii, mającego siedzibę w Szpitalu Dzieciątka Jezus na ul. Nowogrodzkiej, przechodzą dotychczas tam pracujący pionierzy pediatrii – dr hab. med. Zygmunt Łazowski i dr med. Irena Kozicka-Polak, którzy organizują naszą nową placówkę. W marcu tego roku rozpoczyna pracę młoda lekarka (dyplom Wydziału Pediatrycznego ówczesnej AM w Warszawie), już mężatka i matka rocznego syna Piotrusia (późniejszego szanownego Pana Doktora). Rozpoczyna swoją działalność na polu reumatologii pediatrycznej i stawia pierwsze kroki jako pracownik naukowy i dydaktyczny pod kierunkiem naszego niezapomnianego szefa Profesora Edwarda Wilkoszewskiego. Niezwykle życzliwy, zachęcał i pomagał swoim – wówczas młodym i niedoświadczonym – asystentom zdobywać coraz szerszą wiedzę pediatryczną i nabywać doświadczenie w dziedzinie reumatologii. Wandzia stała się doświadczonym reumatologiem –– zarówno jako doskonały klinicysta, jak i pracownik naukowy oraz dydaktyczny. Swoją pracę na stopień doktora nauk medycznych, a następnie doktora habilitowanego nauk medycznych poświęciła zagadnieniu idiopatycznego przewlekłego zapalenia stawów (wg obecnie przyjętej nomenklatury, a wg dawnej „gościec” przewlekły postępujący bądź choroba Stilla). Jej prace w Polsce (obok doniesień zagranicznych innych autorów poświęcających się temu zagadnieniu) miały charakter pionierski. Udowodniła, że choroba ta przebiega w różnych postaciach klinicznych, nie jest jednorodna, a być może stanowi wiele jednostek różniących się od siebie przede wszystkim typem początku. Obserwacje chorych trwały wiele lat, aż do wieku dorosłego, co pozwoliło autorce na ocenę dalszego rokowania dotyczącego późnych następstw choroby, zależnych od jej postaci. Wandzia wykazywała samodzielność i inicjatywę w prowadzeniu prac naukowych. Nawiązała liczne kontakty – Jej współpraca z Kliniką Ortopedii IR (doc. dr hab. med. Sylwester Jakubowski i dr n. med. Janina Ruszczyńska) zaowocowała nowoczesnymi publikacjami poświęconymi...


Pełna treść artykułu...