Infliksimab biopodobny vs lek oryginalny u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna nieleczonych i leczonych wcześniej inhibitorem TNF-α
Redaktor: Arleta Czarnik
Data: 23.09.2021
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Na podstawie retrospektywnej obserwacji 168 pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna autorzy ocenili skuteczność, bezpieczeństwo i tolerancję biopodobnego infliksimabu w porównaniu z lekiem oryginalnym. Badanie przyczynia się do poszerzenia możliwości wymiennego stosowania leków, co może przynieść duże korzyści ekonomiczne.
Celem badania była ocena skuteczności, bezpieczeństwa i tolerancji biopodobnego infliksimabu w porównaniu z lekiem oryginalnym u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna nieleczonych i leczonych wcześniej inhibitorem TNF-α.
Do retrospektywnego, jednoośrodkowego badania włączono 168 dorosłych pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna leczonych przez rok lekiem oryginalnym lub biopodobnym infliksimabem. Ocena obejmowała osiągnięcie remisji klinicznej (w trakcie leczenia indukcyjnego i podtrzymującego oraz po 24-miesięcznym okresie obserwacji), a także wystąpienie zdarzeń niepożądanych. Czterdziestu siedmiu pacjentów przyjmujących infliksimab i 68 pacjentów przyjmujących leki biopodobne nie było wcześniej leczonych inhibitorem TNF-α.
Po roku leczenia nie stwierdzono różnic w odsetku remisji klinicznych między pacjentami nieleczonymi i leczonymi wcześniej inhibitorem TNF-α (infliksymab – odpowiednio 80,9% i 73,1%, leki biopodobne – odpowiednio 79,4% i 74,1%). Odsetek nawrotów w okresie obserwacji był wyższy u pacjentów leczonych wcześniej inhibitorem TNF-α (p < 0,001), ale różnice między grupami nie były istotne. Zdarzenia niepożądane występowały częściej u pacjentów nieleczonych wcześniej inhibitorem TNF-α, bez różnicy między grupami przyjmującymi infliksimab i lek biopodobny (odpowiednio 13,3% vs 17,6%). Wśród pacjentów nieleczonych wcześniej inhibitorem TNF-α w grupie otrzymującej infliksimab odsetek zdarzeń niepożądanych był wyższy niż w grupie otrzymującej lek biopodobny (8,1% vs 1,9%), ale różnica nie była istotna statystycznie.
Odsetek nawrotów podczas obserwacji był istotnie wyższy u pacjentów nieleczonych wcześniej inhibitorem TNF-α, ale bez istotnych różnic między lekiem oryginalnym a biopodobnym.
Badanie poszerza możliwości wymiennego stosowania leków u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna, co może przynieść duże korzyści ekonomiczne. Potrzebne są dalsze badania z długimi okresami obserwacji, abyśmy mogli w pełni włączyć leki biopodobne jako opcję leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna.
Pełna treść artykułu: Magdalena Kaniewska, Mariusz Rosołowski, Andrzej Moniuszko, Grażyna Rydzewska. Biosimilar infliximab versus originator in Crohn’s disease anti-TNF-α naïve and non-naïve patients. Gastroenterology Rev 2021; 16(3): 207-212.
Do retrospektywnego, jednoośrodkowego badania włączono 168 dorosłych pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna leczonych przez rok lekiem oryginalnym lub biopodobnym infliksimabem. Ocena obejmowała osiągnięcie remisji klinicznej (w trakcie leczenia indukcyjnego i podtrzymującego oraz po 24-miesięcznym okresie obserwacji), a także wystąpienie zdarzeń niepożądanych. Czterdziestu siedmiu pacjentów przyjmujących infliksimab i 68 pacjentów przyjmujących leki biopodobne nie było wcześniej leczonych inhibitorem TNF-α.
Po roku leczenia nie stwierdzono różnic w odsetku remisji klinicznych między pacjentami nieleczonymi i leczonymi wcześniej inhibitorem TNF-α (infliksymab – odpowiednio 80,9% i 73,1%, leki biopodobne – odpowiednio 79,4% i 74,1%). Odsetek nawrotów w okresie obserwacji był wyższy u pacjentów leczonych wcześniej inhibitorem TNF-α (p < 0,001), ale różnice między grupami nie były istotne. Zdarzenia niepożądane występowały częściej u pacjentów nieleczonych wcześniej inhibitorem TNF-α, bez różnicy między grupami przyjmującymi infliksimab i lek biopodobny (odpowiednio 13,3% vs 17,6%). Wśród pacjentów nieleczonych wcześniej inhibitorem TNF-α w grupie otrzymującej infliksimab odsetek zdarzeń niepożądanych był wyższy niż w grupie otrzymującej lek biopodobny (8,1% vs 1,9%), ale różnica nie była istotna statystycznie.
Odsetek nawrotów podczas obserwacji był istotnie wyższy u pacjentów nieleczonych wcześniej inhibitorem TNF-α, ale bez istotnych różnic między lekiem oryginalnym a biopodobnym.
Badanie poszerza możliwości wymiennego stosowania leków u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna, co może przynieść duże korzyści ekonomiczne. Potrzebne są dalsze badania z długimi okresami obserwacji, abyśmy mogli w pełni włączyć leki biopodobne jako opcję leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna.
Pełna treść artykułu: Magdalena Kaniewska, Mariusz Rosołowski, Andrzej Moniuszko, Grażyna Rydzewska. Biosimilar infliximab versus originator in Crohn’s disease anti-TNF-α naïve and non-naïve patients. Gastroenterology Rev 2021; 16(3): 207-212.
Przegląd Gastroenterologiczny
