Naukowcy z UJ porównali strategie pierwszeństwa szczepień przeciw COVID-19 w 29 krajach

Wśród 29 krajów zaledwie 10 – w tym Polska – do grup z pierwszeństwem do zaszczepienia przeciwko COVID-19 włączyło nauczycieli. Pracowników sklepów spożywczych potraktowano priorytetowo tylko w sześciu państwach – wynika z analizy badaczy z UJ. Wyniki badania zostały opublikowane w „Journal of Law and Biosciences".

Zespół naukowców z Interdyscyplinarnego Centrum Etyki UJ (INCET) przeanalizował i porównał ze sobą harmonogramy opublikowane przez 29 państw (członków Unii Europejskiej, Wielkiej Brytanii oraz Izraela), dotyczące kolejności szczepień przeciwko COVID-19.

Wspólnym elementem polityki wszystkich krajów było priorytetowe traktowanie pracowników opieki zdrowotnej oraz pracowników i rezydentów ośrodków opieki całodobowej.

Naukowcy wyszczególnili też różnice między harmonogramami szczepień. Główna różnica dotyczyła liczby kryteriów, jakie uwzględniano w różnych krajach, aby określać grupy z podwyższonym ryzykiem śmierci na COVID-19. Cześć państw (np. Wielka Brytania) uzależniła kolejność dostępu do szczepień niemal wyłącznie od wieku, inne brały pod uwagę także wiele kryteriów związanych z podwyższonym ryzykiem śmierci. Nieliczne (np. Niemcy) dodatkowo uwzględniały podwyższone ryzyko zakażenia się wirusem.

Tylko 10 krajów wyszczególniło nauczycieli jako grupę z pierwszeństwem do zaszczepienia przeciw COVID-19. Tylko sześć (Austria, Irlandia, Łotwa, Niemcy, Rumunia i Słowenia) umieściło na priorytetowej liście pracowników sklepów spożywczych.

Tylko sześć krajów (Cypr, Grecja, Irlandia, Łotwa, Niemcy i Rumunia) również posłuchało rekomendacji WHO, aby migranci, uchodźcy i więźniowie – mieszkający w zatłoczonych ośrodkach – mieli również nadany status priorytetowy w kolejce do szczepień.

Najwięcej grup priorytetowych wyszczególnili Niemcy. Np. osoby z demencją i ich opiekunowie mogli zaszczepić się przeciw COVID-19 przed grupą wiekową 70–74 lata. Osoby z otoczenia kobiet ciężarnych mogły się szczepić przed grupą wiekową 65–69 lat.

Karolina Wiśniowska z Interdyscyplinarnego Centrum Etyki UJ, doktorantka w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UJ, zauważa, że wśród ekspertów brakuje konsensusu odnośnie do tego, jak należy dystrybuować środki służące prewencji zdrowotnej. – Brakuje też naukowych opracowań na temat tego, w jaki sposób takie środki faktycznie są rozdzielane – komentuje.

Naukowcy zauważają, że ustalając wytyczne dotyczące szczepień przeciwko COVID-19, rządy poszczególnych państw kierowały się innymi intencjami niż w przypadku wytycznych dotyczących pacjentów już chorujących.

W marcu i kwietniu 2020 r. kilkanaście zagranicznych towarzystw medycznych opublikowało wytyczne dotyczące postępowania w sytuacjach niedostatku zasobów medycznych ratujących życie. Chodziło przede wszystkim o określenie pierwszeństwa w dostępie do respiratorów lub miejsc na oddziałach intensywnej terapii.

– Niektóre z tych wytycznych wywołały kontrowersje, jak w przypadku pierwszeństwa w dostępie do respiratorów. Postulowano uwzględnienie samego prawdopodobieństwa przeżycia danego zabiegu przez pacjenta, a niekiedy także brano pod uwagę oczekiwaną liczbę uratowanych lat życia. To mogło prowadzić do wykluczenia osób starszych lub osób z chorobami współistniejącymi – wskazuje prof. Tomasz Żuradzki, kierownik INCET.

Inaczej sytuacja wyglądała w przypadku pierwszeństwa w dostępie do szczepionek. Każdy z analizowanych przez naukowców harmonogramów dawał pierwszeństwo grupom, których członkowie mieli podwyższone ryzyko śmierci (nie zakażenia), przede wszystkim seniorom, a niekiedy także osobom z chorobami współistniejącymi.

Wysokie ryzyko samego zakażenia było uwzględniane znacznie rzadziej. Wyjątkiem w tym kontekście był priorytet przyznany członkom tych grup zawodowych, które zajmowały się walką z pandemią, takim jak państwowe służby porządkowe czy pracownicy socjalni.

Ustalanie zasad leczenia i podawania szczepionek poszczególnym grupom społecznym podczas pandemii kontrastowało z wytycznymi dotyczącymi przeszczepów.

W przypadku procedur dotyczących organów do przeszczepu przyjmuje się, że nie chodzi tylko o to, by uratować jak najwięcej ludzi przed śmiercią. Bierze się też pod uwagę kryteria efektywności mierzone np. wskaźnikiem QALY, czyli oczekiwaną długość i jakość życia po przeszczepie. W większości krajów na świecie wytyczne te wyglądają tak samo.

– Rozstrzygnięcia, na których oparto harmonogramy szczepień przeciwko COVID-19, nie dają się jednoznacznie zinterpretować w świetle dominujących koncepcji etycznych. Jednakże paradoksalnie ta niejednoznaczność może być interpretowana jako ich atut – mówi dr hab. Wojciech Ciszewski z Katedry Teorii Prawa UJ.

– Skoro opinia publiczna oraz eksperci reprezentują całe spektrum różnych stanowisk etycznych, a szerokie poparcie społeczne jest niezwykle istotne dla sukcesu programu szczepień, to możliwość obrony przyjętej strategii w perspektywie różnych stanowisk etycznych może zwiększać legitymację społeczną tego programu – uzasadnia dr Ciszewski.

Analiza harmonogramów szczepień została sfinansowana z funduszy europejskich – ERC Starting Grant.