Co nam przeszkadza dobrze leczyć astmę ciężką? Punkt widzenia lekarza

Cel:
W celu poznania głównych problemów utrudniających terapię biologiczną w Polsce przeprowadzono badanie ankietowe wśród lekarzy specjalistów alergologów lub będących w trakcie specjalizacji z alergologii.

Materiał i metody:
Anonimowa ankieta składała się z 52 pytań. W szczególny sposób koncentrowała się na tematach związanych z diagnostyką i terapią astmy ciężkiej, w tym leczeniem biologicznym, edukacją chorych oraz weryfikacją zaleceń lekarskich.

Wyniki:
Stwierdzono, że 63% ankietowanych lekarzy specjalistów ma wiedzę o tym, iż ich pacjenci realizują co najmniej 3 recepty na krótko działające β₂-mimetyki. Uogólniając dane na całą populację alergologów w Polsce, można szacować, że około 12 129 pacjentów realizuje recepty na co najmniej 3 opakowania leków ratunkowych. 23% alergologów nie zaleca leczenia biologicznego u wszystkich pacjentów, którzy według wytycznych mogliby otrzymać terapię biologiczną. W codziennej praktyce 12% lekarzy specjalistów nie włącza leczenia biologicznego u pacjentów leczonych wysokimi dawkami wziewnych steroidów (stopień kliniczny astmy GINA 5), których astma jest niekontrolowana (174 lekarzy nie włącza tych pacjentów do leczenia biologicznego, co uogólniając daje 5916 pacjentów). Dane szacunkowe wskazują, że lekarze alergolodzy nie stosują leczenia biologicznego u około 6935 pacjentów z powodu niestosowania tej terapii przez lekarza w ogóle lub nieleczenia wszystkich pacjentów mających wskazania do terapii w ten sposób.

Wnioski:
Według ankietowanych główną przyczyną problemów z upowszechnieniem się terapii biologicznej w Polsce jest brak wiedzy na temat terapii wśród lekarzy. Na drugim miejscu znajduje się za mała liczba ośrodków leczenia biologicznego astmy ciężkiej w Polsce, a na trzecim miejscu – nieadekwatne finansowanie terapii biologicznej. Istotną przyczyną problemów w realizacji leczenia biologicznego jest mała liczba ośrodków, gdzie odbywa się leczenie biologiczne (50%), następnie problem z dostaniem się do ośrodka leczenia biologicznego (40%), problemy z systemem SMPT (36%), problemy z administracyjną i informatyczną obsługą chorego (34%) oraz złe finansowanie programu (14%).



Aim:
In order to find out the main problems obstructing biological therapy in Poland, a survey was conducted among allergists or those who are in specialization program in allergology.

Material and methods:
The anonymous survey consisted of 52 questions and focused in particular on topics related to the diagnosis of severe asthma, therapy of severe asthma, including biological treatment, patient education and verification of medical recommendations.

Results:
It was found that 63% of surveyed medical specialists were aware that their patients had 3 or more prescriptions for short-acting β₂-agonists. Generalizing the data to the entire population of allergists in Poland, it can be estimated that approximately 12 129 patients fill prescriptions for 3 or more packages of emergency drugs. 23% of allergists do not recommend biological therapy for all patients who could receive biological therapy according to the guidelines. In everyday practice, 12% of specialists do not initiate biological treatment in patients treated with high doses of inhaled steroids (GINA treatment step 5) whose asthma is uncontrolled (174 doctors do not include these patients in biological treatment, which in general gives 5 916 patients). Estimated data indicate that allergologists do not use biological treatment in approximately 6 935 patients, either because the doctor does not use this therapy at all or because he does not treat all patients with indications for therapy in this way.

Conclusions:
According to respondents, the main reason for problems with the popularization of biological therapy in Poland is the lack of knowledge about the therapy among doctors. In second place is too small number of biological treatment centers for severe asthma in Poland and in third place is inadequate financing of biological therapy. However, the main cause of problems in the implementation of biological treatment is the small number of centers where biological treatment takes place (50%), followed by problems with getting to a biological treatment center (40%), problems with the SMPT system (36%), problems with administrative and IT support for patients (34%) and bad financing of the program (14%).