Dekalog diagnostyki, prewencji i leczenia chorób układu krążenia związanych z otyłością

1. Czynnikiem odpowiedzialnym za wzrost ryzyka sercowo-naczyniowego u osób otyłych jest nadmiar tłuszczowej tkanki trzewnej (wisceralnej) leżący u podłoża zespołu metabolicznego. Otyłość brzuszną rozpoznaje się, jeśli obwód pasa wynosi powyżej 88 cm w przypadku kobiet i 102 cm w przypadku mężczyzn. 2. Otyłość jest najważniejszym czynnikiem rozwoju cukrzycy typu 2. Ponad 80% przypadków nadciśnienia wiąże się z nieprawidłową masą ciała. 3. Podstawą leczenia otyłości okazuje się uzyskanie ujemnego bilansu energetycznego przez zalecenia dietetyczne, aktywność fizyczną oraz modyfikację zachowań. 4. Aby bezpiecznie zredukować masę ciała, należy to robić wolno, stosując racjonalny model żywienia, u większości pacjentów przez całe życie. 5. Podstawowe znaczenie w osiągnięciu obniżenia masy ciała ma deficyt w bilansie energetycznym związany z ograniczeniem liczby spożywanych kalorii. Nie udowodniono różnic zależnych od proporcji poszczególnych składników diety. 6. Nawet niewielka redukcja masy ciała (5–10-procentowa) korzystnie wpływa na ciśnienie tętnicze i inne czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego. 7. Ponieważ z wiekiem dochodzi do spowolnienia podstawowej przemiany materii, utrzymywanie obecnej masy ciała (brak dalszego tycia) może u niektórych chorych być uznane za częściowy sukces. 8. Farmakologiczne metody leczenia otyłości mogą ułatwić uzyskanie długookresowej redukcji masy ciała i zmniejszać globalne ryzyko chorób układu krążenia. 9. Przyczyną oporności na leczenie hipotensyjne otyłych chorych z nadciśnieniem tętniczym jest często zespół obturacyjnego bezdechu podczas snu. 10. Lekami hipotensyjnymi pierwszego rzutu u chorych z otyłością powinny być preparaty hamujące układ renina- -angiotensyna.


Pełna treść artykułu...