Kliniczne zastosowania wirtualnej endoskopii TK i MR

Przez prawie sto lat radiologia przedstawiała struktury ciała ludzkiego przy pomocy zdjęć sumacyjnych, warstwowych lub z użyciem środków cieniujących (negatywnych i pozytywnych). Dlatego interpretacja obrazów badań radiologicznych wymaga specjalnego przygotowania i często bywa trudna. Już choćby sam fakt, że klasyczne zdjęcia radiologiczne to obrazy negatywowe, narzuca inny sposób patrzenia, bo ciemne obszary określane są jako przejaśnienia, a jasne jako zacienienia.






Wytworzyły się także specyficzne objawy określające pewne rodzaje patologii lub ich grupy — jako przykład można podać, stanowiące podstawę diagnozowania zmian w przewodzie pokarmowym, objawy naddatku cieniowego i ubytku cieniowego. Interpretacyjne trudności występują także w tomografii komputerowej (TK), gdzie oceniamy przede wszystkim przekroje poprzeczne struktur ciała. Jeżeli dotyczy to struktur walcowatych, w dodatku krętych (np. przewód pokarmowy, drzewo oskrzelowe, układ naczyniowy), radiolog jest zmuszony do tworzenia w wyobraźni obrazów przestrzennych umożliwiających ocenę sytuacji anatomicznej, a także zmian patologicznych. Podobne problemy stwarza także rezonans magnetyczny, przy którym dodatkowo obrazy oceniane są w kilku sekwencjach z zastosowaniem złożonych technik badawczych. Opisana sytuacja w diagnostyce obrazowej stwarza pewną barierę pomiędzy radiologiem a klinicystą. Ten ostatni, będąc odbiorcą obrazów, oczekuje, aby były one jak najbardziej zbliżone do sytuacji, jaką zastaje w czasie badania endoskopowego czy w czasie zabiegu operacyjnego.
Ostatnie lata przyniosły duży postęp w konstrukcjach aparatów TK i MR. W tym samym czasie nastąpił również znaczący rozwój oprogramowania dotyczącego przetwarzania danych obrazowych. Oba te czynniki wywołały przełom w obróbce obrazowej. Stworzono metodę uzyskiwania rekonstrukcji przestrzennych, a także wirtualną endoskopię. Technika ta umożliwia prezentację obrazów światła drzewa oskrzelowego, przewodu pokarmowego, dróg moczowych, dróg żółciowo-trzustkowych, układu naczyniowego, układu komorowego mózgu, czy przestrzeni ucha środkowego oraz zatok obocznych nosa.
Obrazy otrzymane w technice wirtualnej powstają jako wynik badania TK czy MR, bez konieczności wprowadzenia endoskopu. Stwarza to nowe możliwości bezinwazyjnej diagnostyki oraz uwidaczniania małych struktur. Umożliwia również zachowanie ciągłości obrazowania w badanej...


Pełna treść artykułu...