Komentarz
Komentarz do artykułu „Skuteczność różnych preparatów interferonu beta w stwardnieniu rozsianym. Przegląd otwartych badań porównawczych”

W przedstawionym opracowaniu na temat skuteczności różnych preparatów interferonu β (IFN-β) w stwardnieniu rozsianym (SR) autor wnioskuje, że obecnie brakuje danych co do istotnych różnic efektywności różnych rodzajów IFN-β. Jest to ogólnie przyjęty pogląd, chociaż dokonując wyboru leku, należy brać pod uwagę nie tylko tolerancję i sposób podawania, lecz także adherencję leczenia immunomodulującego (DMD). W erze wolnego dostępu do DMD decyzja o włączeniu do leczenia zależy od przebiegu choroby, jej stabilizacji, lęku przed ukłuciem igłą, planowanego zajścia w ciążę, względów osobistych bądź religijnych (Shirani i wsp. 2012). Wydłużenie czasu podawania leku zaciera różnice w skuteczności leczenia poszczególnymi preparatami IFN-β. W przypadku chorych z zaawansowaną niepełnosprawnością lub stopniem inwalidztwa, a więc z narastaniem procesu zwyrodnieniowego (uszkodzenia aksonalnego), maleje skuteczność działania DMD (Shirani i wsp. 2012). Uszkodzenie aksonów nieodwracalnie prowadzi do utraty przewodzenia impulsów nerwowych, ponieważ nie wykazano zjawiska regeneracji aksonów w ośrodkowym układzie nerwowym. U znacznej liczby chorych leczonych IFN-β dochodzi do utrwalonej produkcji przeciwciał neutralizujących (NAbs), które zmniejszają korzystny efekt kliniczny. W przeprowadzonych dotychczas badaniach klinicznych najrzadsze występowanie NAbs stwierdzono u osób leczonych Avonexem (2–6%), w większym odsetku u chorych otrzymujących Betaferon (22–32%) i Rebif (19–25%) (Deisenhammer 2009; Soelberg Sorensen i wsp. 2003; Kappos i wsp. 2005; Panitch i wsp. 2002; Bertolotto i wsp. 2002). Stąd wynika potrzeba opracowania powszechnie dostępnego testu określającego poziom NAbs po 12 i 24 miesiącach leczenia w celu ewentualnej zmiany leku (Deisenhammer 2009; Soelberg Sorensen i wsp. 2003; Kappos i wsp. 2005).

Wyniki przeprowadzonych badań klinicznych wykazują, że IFN-β może mieć istotne korzystne działanie w leczeniu postaci nawracająco-zwalniającej SR. Ogólnie ujmując, jest bezpieczny w stosowaniu i dobrze tolerowany przez chorych. Dotychczas stosowane kryteria oceny skuteczności leczenia różnią się w poszczególnych próbach klinicznych. Najczęściej obejmowały one roczny wskaźnik rzutów choroby, utrwaloną progresję niepełnosprawności po 3 i 6 miesiącach, liczbę i objętość zmian w obrazach T1- i T2-zależnych rezonansu magnetycznego (RM) z uwzględnieniem ich zmniejszenia w czasie leczenia oraz liczbę i objętość zmian ulegających wzmocnieniu po gadolinie, a także...


Pełna treść artykułu...