Leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest chorobą o wielu obliczach – nie tylko w wymiarze klinicznym. Jest najczęściej występującą przewlekłą chorobą płuc u dorosłych, a jednocześnie pozostaje znacząco niedodiagnozowaną lub rozpoznawaną niepoprawnie, najczęściej jako astma. Badania nad częstością jej występowania w regionie małopolskim wskazują, że choruje na nią 22,1% dorosłych po 40. r.ż. [1], co przy założeniu równomiernego jej występowania w Polsce daje szacunkową liczbę blisko 4 000 000 chorych w skali kraju. POChP charakteryzuje się nieodwracalnymi i najczęściej postępującymi zaburzeniami przepływu powietrza w drogach oddechowych, które pozostają w związku z trwałym uszkodzeniem miąższu płuc i rozwojem rozedmy. Destrukcja tkanki płuc jest konsekwencją toczącego się przewlekłego zapalenia, obejmującego nie tylko drogi oddechowe, ale także miąższ płucny. Zapalenie ma charakter immunologiczny i jest wywołane szkodliwym działaniem gazów i pyłów, przede wszystkim dymu tytoniowego.
W odpowiedzi na toksyczne gazy (dym tytoniowy) rozwija się zapalenie z udziałem licznych komórek oraz uwalnianych przez nie cytokin i mediatorów, które mają zdolność zwrotnego podtrzymywania zapalenia. Proces staje się przewlekły, nie poddaje się kontroli i przybiera postać samopodtrzymującego się zjawiska, swoistego perpetuum mobile. Elementem zapalenia, charakterystycznego dla POChP, jest także duża aktywności proteaz i stres oksydacyjny, prowadzące do zniszczenia tkanki.
Przewlekła obturacyjna choroba płuc nie ogranicza się jedynie do płuc i ma poważne konsekwencje ogólnoustrojowe. U osób z POChP stwierdzono zwiększone stężenia cytokin prozapalnych w surowicy, w tym TNF-α i białek ostrej fazy [2]. Zapalenie ogólnoustrojowe sprzyja częstszemu występowaniu i gorszej kontroli wielu chorób towarzyszących, w tym chorób układu krążenia, dławicy, nadciśnienia, a także zaburzeń metabolicznych, cukrzycy, osteoporozy, depresji i kacheksji. Zmiany w płucach są nieodwracalne, co niejednokrotnie w przeszłości było argumentem za ograniczaniem leczenia chorych. Dzisiaj wiadomo, że taka postawa nie znajduje uzasadnienia, a POChP można zapobiegać i skutecznie leczyć. Stwierdzenie to zasadniczo zmienia podejście do terapii osób z POChP, a jego wagę podkreśla fakt, że od 2006 r. znalazło się w znowelizowanej definicji choroby [3].
Celem farmakoterapii jest przede wszystkim łagodzenie lub zniesienie objawów, redukcja częstości i ciężkości zaostrzeń,...


Pełna treść artykułu...