Problem odpowiedzialności dyspozytorów medycznych funkcjonujących w systemie ratownictwa medycznego

Cel pracy: Opisywane ostatnio przez polskie media zgony związane z nieprawidłowym funkcjonowaniem systemu ratownictwa medycznego zwróciły szczególną uwagę społeczeństwa na działania dyspozytorów medycznych. Ustawa o Państwowym Ratownictwie Medycznym nakłada na dyspozytorów obowiązki związane z przyjęciem wezwania oraz dysponowania odpowiednimi zespołami ratownictwa medycznego. W niniejszej pracy dokonano analizy wybranych opinii sądowo-lekarskich wydanych w Katedrze i Zakładzie Medycyny Sądowej i Toksykologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach pod kątem błędów medycznych popełnianych przez dyspozytorów systemu ratownictwa medycznego.

Materiał i metody: Analizie poddano 12 zespołowych opinii wydanych w latach 2007–2012.

Wyniki: Stwierdzone błędy w pracy dyspozytorów dotyczyły opóźnienia w udzieleniu właściwej pomocy z powodu nieumiejętności prowadzenia rozmowy, skłonności do bagatelizowania objawów u pacjentów czy też przekraczania własnych kompetencji.

Wnioski: Problem może rozwiązać dofinansowanie systemu ratownictwa, dopracowanie algorytmów postępowania oraz właściwa edukacja personelu i społeczeństwa.

Aim of the study: Deaths due to inappropriate functioning of the emergency medical services system, as recently described by Polish mass media, has drawn the attention of society to the activities of medical dispatchers. Legal regulations impose obligations on those persons associated with receiving phone calls and dispensing appropriate emergency medical teams. In this paper an analysis of chosen medicolegal opinions from the practice of the Department of Forensic Medicine and Forensic Toxicology, Medical University of Silesia in Katowice, towards malpractices committed by dispatchers of EMS, was performed.

Material and methods: The authors analysed 12 of medicolegal opinions, issued from 2007 to 2012 by a team of experts.

Results: The errors noted in the work of dispatchers consisted of delays in giving appropriate assistance due to the inability to properly converse, a propensity to downplay patients’ symptoms, and dispatchers crossing their own competences.

Conclusions: The problem may be resolved by the subsidy of EMS, fine-tuning the algorithms for conduct, and proper education of both staff and public.